Mijn dochter wordt in september 2 officieel nog een dreumes maar volgensmij is de peuterpubertijd al begonnen 😉 anyways.

Een poosje terug kreeg ze i.nteresse in namen. Ze besefte dat alle kindjes op de opvang een naam hebben. En toen ik thuis haar papa bij zijn naam riep, riep ze dat heel hard na. Heel grappig want het leek er maar een beetje op. Vervolgens heeft hij een paar keer mijn naam gezegd en je raad het al… inmiddels noemt ze hem gewoon weer papa maar roept ze mij bij mijn voornaam.

En, ik vind het gewoon écht niet leuk. Misschien omdat ik hormonaal ben door de 2e zwangerschap. Maar als ze ’s ochtends wakker wordt en mijn naam roept in plaats van mama kan ik wel huilen. Ik ga haar uiteraard niet negeren. Maar, iemand tips om haar weer gewoon mama te laten zeggen? Is het een fase net zoals bij papa (al duurde die aanzienlijk korter)? Of moet ik er maar aan wennen en gaat de 2e spruit mij dan straks óók geen mama noemen… 😞

Tja, misschien toch steeds als ze je naam noemt, zeggen dat je haar mama bent. Misschien mama (naam)

 

Ik denk inderdaad ook, consequent benoemen. Hoeft niet bestraffend, maar als ze ’s ochtends je naam roept zou ik heen lopen en zeggen: ‘goedemorgen lieverd! Ik ben mama😊’ en zo eigenlijk alles benaderen. Je man wil vast helpen benoemen: ‘dat is mama he.’

Ze vindt het gewoon interessant zo te lezen, dus ik denk: kort en consequent benoemen en verder geen aandacht aan geven. Dan is het zo weer saai voor haar. 🙂

Onze dochter heeft dat rond die leeftijd ook gedaan. Maar dan vooral bij papa. Ik realiseerde mij dat zij de enige is die papa en mama tegen ons zegt, dus dat ze onze namen veel vaker hoort en dus eigenlijk best logisch is dat ze dat overneemt. Wat hier heeft geholpen, was mezelf mama noemen. Dus als ze iets wilde drinken, zei ik: kijk, mama heeft drinken voor je gemaakt. Of ik zei: vandaag gaan jij en mama samen naar de winkel. Of mama gaat eten koken etc. Ik besefte mij dat mijn man dit niet deed en meer de ‘ik vorm’ gebruikte, dus ‘ik ga even koken’, ‘ik ga met jou naar de winkel’ etc. Ik weet niet of het hierdoor komt, maar ik werd heel snel weer mama. Bij mijn man heeft het langer geduurd. Maar. Nog steeds, als mijn man mij nu roept en ik hoor het niet, gebruikt mijn dochter ook mijn voornaam om mij te roepen.. En nu is ze 3 jaar. Maar 99%van de tijd ben ik weer gewoon mama 😊

Succes en probeer te bedenken dat het een fase is en ze het niet doet om je te pesten. Het is heel logisch dat ze dit doet. Alle andere woorden en namen die ze andere mensen hoort zeggen, wordt ze wel verwacht over te nemen, waarom dan jouw naam niet? Dat besef kost even tijd.. 

Thanks! Ja ik benoem het inderdaad zonder verder een ding van te maken. Maar inderdaad, van de rest wordt wel verwacht dat ze het zo overneemt. Zo had ik het nog niet bekeken 😅 wilde misschien vooral ook horen dat het niet eeuwig zo blijft. En ik heet natuurlijk ook gewoon zo haha. Maar het stak me toch ergens dat ze in eerste instantie bij wakker worden mijn naam riep ipv mama.. het zullen ook de hormonen wel zijn 😉

Hier ook een dochter en die riep rond die leeftijd ook mijn naam.

Ik zei toen steeds voor opa en oma en andere ben ik colinda maar voor jou ben ik gewoon mama alleen jij mag mij zo noemen en toen keek ze trots ze zei alleen ik ik zei en natuurlijk jou zusen maar voor de rest niemand anders.

Nu is ze 5 en zegt al een paar jaar weer gewoon mama.

 

Bo-Belle schreef:

Thanks! Ja ik benoem het inderdaad zonder verder een ding van te maken. Maar inderdaad, van de rest wordt wel verwacht dat ze het zo overneemt. Zo had ik het nog niet bekeken 😅 wilde misschien vooral ook horen dat het niet eeuwig zo blijft. En ik heet natuurlijk ook gewoon zo haha. Maar het stak me toch ergens dat ze in eerste instantie bij wakker worden mijn naam riep ipv mama.. het zullen ook de hormonen wel zijn 😉

Beetje meer dan hormonen denk ik. Het moederschap is momenteel een groot onderdeel van je identiteit. Waar je waarschijnlijk diep van binnen heel trots op bent. En dat op deze manier ontkent lijkt te worden. Die trots mag er best zijn, je bent mama!

Oké hahaha daar moest ik van huilen essil! Ik kon mijn vinger er niet precies op leggen waarom het me zo raakt, maar dit legt het inderdaad heel goed uit. Zeker nu ik in een fase zit dat het me soms sowieso even overvalt, terwijl ik echt heel dankbaar en blij ben haar mama te zijn. Maar er blijft zo weinig van mijn oude ik over af en toe. En dat is oké voor nu. Maar wel een proces. En dit er bovenop doet inderdaad af en toe behoorlijk pijn. 

Al snap ik ook echt wel dat ze het niet doet om mij te pesten hoor 😉 maar wat een achtbaan, dat moederschap! En dat zegt iedereen wel. Maar je hebt gewoon geen idee haha! 

Ik noem mijn man ook altijd papa in het bijzijn van de kinderen. Ik denk dat dat ook heel erg helpt.
Snap wel dat je het echt niet leuk vindt!

[Auteur]

Berichten