Goedemiddag

 

Mijn vriend en ik zijn 6 weken zwanger en hebben het afgelopen zondag aan onze ouders verteld. Ik ben 26, mijn vriend 28. Zijn ouders waren blij met het nieuws. De mijne niet.. nu heb ik al mijn leven lang issues met mijn ouders, maar we waren eindelijk weer op goede voet met elkaar. Echter, vinden zij dat wij ons leven niet op orde hebben.. ik weet dat dit onzin is want we hebben een huis, mijn vriend verdient heel goed, ik heb sinds kort een goed betaalde baan  alleen nog geen vast contract. Daarnaast willen we wel wat dingetjes in ons huis doen, zoals een keer een nieuwe vloer, nieuwe keuken en wc, maar dit heeft allemaal geen prio.  Zij vinden echter dat je dat dus allemaal gedaan moet hebben voor je zwanger raakt. Daarnaast ben k nog maar een jaar afgestudeerd en waren mijn vriend en ik nogal van het uitgaansleven, maar we hebben een weloverwogen beslissing gemaakt, dat we niet meer het leven hoeven van voor corona. Gewoon af en toe nog naar een feestje of festival moet kunnen toch? 

 

Stomme is, nu twijfel ik dus ontzettend door mijn ouders.. ik voel me echt ontzettend rot, slaap slecht, en weet niet hoe ik hier mee moet dealen, of ik mijn ouders nog wel wil zijn. Mijn zus en moeder lachte me zelfs uit, en mijn zus noemde me zelfs vies..

 

Iemand advies? En hoe kan ik zorgen dat ik minder twijfel en angstig ben of we er goed aan hebben gedaan om voor een kindje te gaan? Mijn vriend en ik zijn 4 jaar samen, is dat te kort? Het is ook meteen de eerste maand gelukt bij ons, wat misdchien ook wel voor onzekerheid zorgt.. Ik wil blij zijn, want stress is niet goed voor de baby natuurlijk!

Wauw jullie hebben alles juist op orde wat ik lees. Mogen jullie zeker trots op zijn wat is er nou zou belangrijk aan een nieuwe keuken of vloer etc? Dat kunnen jullie altijd veranderen wanneer het jullie goed uitkomt. Het is echt grote onzin wat je ouders je aanpraten!!! Jullie zijn oud en wijs genoeg om zon beslissing te nemen. En al 4 jaar samen jeetje zeg ze doen net alsof je zwanger bent geraakt van iemand die je net kent. Mooi stabiel leven hebben jullie ik zie geen reden om samen geen kind te willen. Geniet van deze heerlijke tijd

Wat vervelend om te lezen. Ik kan mij deels herkennen in je verhaal. Mijn ouders waren ook niet direct enthousiast toen ik zwanger was, dat had ook met religie te maken. Ik ben niet getrouwd maar woonde wel samen en we gingen ook niet trouwen en al helemaal niet omdat het moest omdat we een baby kregen. Wij hebben de douche verbouwd tijdens mijn zwangerschap en de keuken verbouwd toen ons kind 10 maanden was dus bij ons had geen prioriteit en ook niet perse om vóór een zwangerschap te doen.

Toen de baby er eenmaal was, wilden ze graag oppassen en zijn ze dol op hem dus het zal waarschijnlijk wel bijtrekken maar ik snap dat je nu niet lekker in je vel zit.

Wat flauw dat ze er zo op reageren, tuurlijk is het fijn als je al die dingetjes die je nog wilt regelen al geregeld hebt. Maar als je dat eenmaal gedaan hebt (en waarschijnlijk voordat het allemaal af is), bedenk je weer een hele nieuwe lijst van dingen die je nog wilt aanpassen, misschien trouwen, een ander huis, carrièrestappen die je nog wilt maken of noem maar iets geks. Wat dat betreft ben je nooit klaar voor een kindje, want er is altijd nog wel iets dat beter kan, maar je kunt ook weer niet wachten tot je te oud bent. Er zijn heel wat mensen die succesvol een kind opvoeden die het heel wat minder goed voor elkaar hadden als jij en je partner zo te horen. Je beseft zelf ook dat het onzin is dat je het niet goed voor elkaar hebt, dus hou daaraan vast, jullie hebben het gewoon goed op orde.

Of 4 jaar samen zijn lang genoeg is, tsja, dat hangt heel erg van de relatie af. Soms is 6 maanden al genoeg om te weten dat je de juiste partner aan de haak hebt geslagen, en soms kom je er pas na 15 jaar achter dat het eigenlijk toch niet werkt. Dat laat zich denk ik niet meten in jaren, misschien wel in elkaar goed kunnen steunen in moeilijke tijden (maarja, die kan je dan weer niet forceren…). Mijn man en ik waren pas 2enhalf jaar samen toen we gingen proberen een kindje te krijgen en kort nadat we 4 jaar samen waren mochten we ons eerste kindje verwelkomen.

Ik zou het contact met je ouders en zus gewoon even op een lager pitje zetten (en jij bepaalt hoe laag). Waarschijnlijk komt het uit bezorgdheid omdat ze graag het beste voor jou en hun toekomstige kleinkind willen, maar dat neemt niet weg dat het heel erg kwetsend kan zijn als ze afkeurend reageren op een zwangerschap. Als het contact bij jou nu stress veroorzaakt, dan zou ik die bron van stress dus even vermijden. Helemaal uit de weg gaan klinkt wat resoluut en kan altijd nog als ze zich niet wat vriendelijker op gaan stellen naar jou en je zwangerschap. Misschien draaien ze nog bij als ze wat meer gewend zijn aan het nieuws. Wat dat betreft is het misschien goed om te beseffen dat voor jou dit kindje al heel echt is, omdat het in jouw lijf zit en jij zwangerschapshormonen ervaart en bovendien bewust voor gekozen hebt, terwijl anderen dat allemaal niet voelen en het nu nog een vreemd en verrassend idee vinden waar ze aan moeten wennen en misschien pas meer beseffen dat het echt gaat gebeuren als ze een echofoto zien, je een zichtbare buik krijgt of ze schopjes kunnen voelen ofzo.

Succes met al die twijfels en onzekerheid! Ik wens je een goede zwangerschap.

Het klinkt eerder alsof ze jaloers op je zijn. Niks van aantrekken. Als ze blij voor je zijn welkom, zo niet daar is de deur.

Ik ken jou, je familie of de situatie niet. Maar als ik zo af ga op je verhaal dan krijg ik best een vervelend gevoel. 

Ten eerste: je lijkt er goed over nagedacht te hebben en alles dat noodzakelijk is, is er. Daar zou ik me geen zorgen over maken. 

Maar zelfs al zou dat niet zo zijn. Zelfs al was je zwanger geraakt van je crush van een week lang, terwijl je in een studentenkamer woont en geen vast inkomen hebt…. Mijn ouders zouden het misschien liever anders gezien hebben, maar ik weet dat ik altijd op ze kan bouwen. Ze zouden me helpen mn shit voor elkaar te krijgen zodat het straks zo goed als mogelijk gaat met mij en de baby. En ze zouden me zeker niet uitlachen of vies noemen zeg. Ik vind het altijd rot om te lezen dat ouders er niet staan voor hun kinderen. Dat is wat mij opvalt aan je verhaal. 

Als jij je rot voelt door de reactie van je ouders, dan zou ik dat wel eerst bespreken voor je wat afstand neemt. Heel naar als dat uiteindelijk moet. Maar misschien helpt het bezinken van het nieuws en een goed gesprek wel. En kun je daarna wel gewoon samen blij zijn over het nieuws. In het ergste geval heb je je zegje dan gedaan toch?

Soms is het nodig om niet meer als kind gezien te worden, maar als volwassene. Een tijdje iets meer afstand nemen kan dan geen kwaad. Ik zou zeker laten weten dat je je gekwetst voelt door hun reactie. Dat ze ook gewoon blij zouden kunnen zijn met het krijgen van een kleinkind.
Je zusje moet maar eens volwassen worden, wie zegt nou dat een kind krijgen vies is, nogal beperkte woordenschat? Misschien is ze wel jaloers op hoe goed jij en je vriend het voor elkaar hebben

En verder vind ik je een heel volwassen houding hebben. Een situatie is nooit perfect voor het krijgen van een baby. Het gaat erom of je de baby liefde en aandacht kan geven. Dat er klussen in huis te doen zijn, dat blijft altijd en is niet schadelijk voor een baby hoor.

Hoi,

Het klinkt alsof jullie een goed overwogen keuze hebben gemaakt.
Wat ontzettend jammer voor jullie dat jullie deze reactie hebben gekregen.
Het klinkt alsof je een aantal belangrijke keuzes moet maken: hoe wil je met je ouders en zus omgaan in de toekomst? Dat is al lastig om te bedenken, zeker als je zwanger bent. Misschien kun je via de huisarts een gesprek met de POH GGZ vragen. Het is fijn om iemand te hebben om tegen aan te praten, die je helpt je gedachten te ordenen en je zo kan bijstaan in je keuzes.

Ik wens je veel succes! Geniet van je echo binnenkort

Belachelijke reactie van je ouders en zus, laat je niet gek maken meid. Misschien willen je ouders je behoeden voor fouten van hen zelf oid, maar dit is niet aardig. Een kind krijgen is een wonder waar mensen soms jaren naar verlangen en een kleinkind krijgen is minstens zo’n groot wonder. Ze mogen dankbaar zijn dat dit hen gegeven is! Sterkte want door de hormonen is het echt lastiger dit soort dingen van je af te zetten en om je emoties te reguleren.. hoop dat je een paar fijne vriendinnen, lieve partner en schoonouders hebt die je kunnen steunen en blij met je zijn!

[Auteur]

Berichten