Hi iedereen, 

Dit is mijn eerste keer dat ik doe, dus ik hoop dat ik alles goed verwoord.

Mijn partner en ik hebben vorig jaar (juli 2020) besproken om in 2021 te gaan beginnen aan onze eerste kindje. 
In het verleden hebben wij allebei uitgesproken aan onze vrienden en familie dat we geen kinderwens hebben (dit was natuurlijk voordat we elkaar hadden ontmoet).  
Sinds ik mijn partner heb ontmoet is dit heel snel veranderd, voor ons allebei.  We hebben er uren, dagen, weken over gepraat. We hadden besloten om dit jaar (mei 2021) ervoor te gaan.
Ik was al in januari gestopt met de pil, zodat ik al voorbereid was voor wat we gingen doen in mei. Ik wilde eigenlijk al in januari beginnen en mijn partner liever het einde van het jaar december. Dus we gingen er tussen zitten (soort van). In april zei ik zullen we het al gewoon proberen, hij vond het erg spannend maar vond het wel goed. Helaas was het niet gelukt, mei helaas ook niet. Toen ineens besloot mijn partner dat hij het toch te snel vond gaan en eerst met zijn carrière bezig wilt zijn zodat als de baby komt hij er volledig aanwezig kan zijn. Hij heeft namelijk een eigen onderneming. Dit kwam als een klap aan, hij zegt dat hij nu over 2 jaar pas wilt beginnen en dat we genoeg tijd hebben om nog te wachten. Ik ben 27 en hij 33. Elke keer als we hierover praten loopt het gesprek uit naar een heel naar gevoel voor ons beide. Ik ben boos en teleurgesteld en hij voelt zich schuldig en in de hoek gedreven. Ik vind 2 jaar wachten nogal erg lang. 

wat moet ik nu doen? Het lijkt alsof hij bang is geworden omdat hij alleen maar slechte reverentie heeft met vrienden waarvan de relatie ineens heel erg veranderd waarbij veel gedoe is. 
We zijn beide levensgenieters en houden van onze vrijheid maar ik geloof erin als je echt iets wilt is alles mogelijk. 

kan iemand mij advies geven hoe ik hiermee moet omgaan of hoe ik mijn partner terug krijg in het gevoel van de risico’s durven nemen en er toch voor gaan? 

groetjes Méll

Hey,

Lastig zeg. Ik snap jullie beiden wel heel goed. Het krijgen en hebben van een kind is iets prachtigs, maar je offert er ook heeeel veel voor op. Dus zowel de wens als de terughoudenheid begrijp ik wel.

Ik snap ook zeker jouw tekeurstelling. Maar ik denk dat je beter mee kan gaan en wachten tot hij er echt klaar voor is, dan straks een baby hebben, jullie relatie op losse schroeven, en dan het gevoel hebben er echt alleen voor te staan.

Een kind krijgen doe je samen, en daar moet je ook samen 100% achter staan. Hoe moeilijk dat soms ook kan zijn. 

Je kan hoogstens proberen te ontdekkrn waar zijn twijfel zit, en hem hierin te begrijpen en te proberen te overtuigen. Er zijn gelukkig ook veel succesrelaties na het krijgen van een kind. Niet elke relatie wordt er slechter van. Natuurlijk zijn er ups en downs, bij ons ook. Onze relatie is wel heel anders, maar zeker niet slechter, ook niet persé beter. Maar we hebben onze draai erin kunnen vinden en zijn gelukkig zo.

Ik wens je veel succes en hoop dat jullie er samen uitkomen!

Dankjewel, ik ga het zeker nog een keer proberen om erover te praten. 😇

Poeh lastig.
Ik heb iets soortgelijks mee gemaakt, maar geen enkele situatie is hetzelfde natuurlijk.
In mijn situatie hebben we de kinderwens op een laag pitje gezet toen mijn partner het vooruit begon te schuiven. Want ik wilde geen kind met iemand die er niet achter zou staan. Uiteindelijk kwam mijn partner na 1,5 jaar met de mededeling dat hij het prima vond zoals het was, zonder kinderen. Heb hem wel voor het blok gezet hoor, ik was inmiddels 31 en natuurlijk heb je dan nog tijd, maar ik wilde ook wel weten waar ik aan toe was: had het wachten zin of werd ik aan het lijntje gehouden?
Dus toen het hoge woord eruit was (hij wilde echt geen kinderen, ook niet over een paar jaar), hebben we besloten om uit elkaar te gaan (na 13 jaar). Mijn kinderwens was te groot en ik kon dit niet opzij zetten. Denk dat als ik dat wel had gedaan ik dat hem en mezelf op den duur ook kwalijk zou zijn gaan nemen . Maar iemand ‘dwingen’ om aan kinderen te beginnen dat wilde ik ook niet.
Na een paar jaar ben ik mijn huidige vriend tegen gekomen en inmiddels ben ik zwanger (nu 37 jaar oud).
Ik zeg niet dat je moet doen wat ik heb gedaan natuurlijk, want als jouw vriend wel echt kinderen wil maar nog wat tijd nodig heeft dan denk ik dat het goed is om hem dat te gunnen (al ben je er misschien nooit helemaal klaar voor en zal je vroeg of laat in het diepe moeten springen, uiteindelijk komt het praktisch gezien wel goed en heeft je kind vooral liefde, veiligheid en aandacht nodig).
Wat ik wil zeggen is.. probeer er achter te komen of het gewoon koudwatervrees is, of echt serieuze twijfels over het vaderschap. Want als jouw kinderwens zo sterk is, dan is dat iets waar je wel goed naar moet luisteren en serieus over na moet denken. Ik ben blij dat ik destijds mijn gevoel heb gevolgd, ondanks dat de breuk toen vreselijk verdrietig was. Mijn ex heeft nu een gelukkig en kinderloos leven met een nieuwe partner, ik mag hopelijk over een paar maanden mijn kindje vasthouden.
Hoop dat jullie er samen uit komen!

Aaah super bedankt voor je berichtje. Allereerst van harte gefeliciteerd met je zwangerschap! 
ik ga het zeker met mijn partner bespreken of hij het nou echt eng vind of dat hij echt niet wilt. Hopelijk kan ik in zijn antwoord meer rust vinden.

[Auteur]

Berichten