Hi allen, Momenteel ben ik bijna 37 weken zwanger. De afgelopen weken ben ik meermaals in het ziekenhuis geweest voor een CTG omdat ik minder leven voelde. Gelukkig waren deze resultaten steeds goed. Het ziekenhuis heeft nu voorgesteld om mijn zwangerschap wel medisch te laten worden gezien het meermaals minder leven voelen. Ik vind het zelf een pittige stap. Ik ben er bang voor dat tijdens een medische bevalling sneller wordt gehandeld vanuit het grotere plaatje (bv. drukte op de afdeling) dan vanuit mijn belangen. Daarnaast zijn de CTG’s wel steeds goed. Echter, ik weet ook wel dat het niet oke is dat ik haar meermaals niet goed voel en dat is aan de hand. Ik weet dus niet zo goed waar ik goed aan doe.. voor mijn baby wil ik uiteraard geen enkel risico lopen en zijn extra controles wellicht goed, maar ik merk dat ik het lastig vind om de medische noodzaak te bepalen. Heeft iemand ervaring met minder leven voelen maar wel goede CTG’s, en hoe is hiermee om gegaan? Ander advies is ook meer dan welkom 🙂 Dank alvast!!

 

Hoi, mijn zwangerschappen zijn allemaal medisch (geweest) vanaf het begin. Ik vond het echt helemaal prima! Voelde me heel veilig in het ziekenhuis, ze zijn geen grenzen over gegaan door bv sneller medicatie te geven en hebben me heel fijn geholpen tijdens mijn twee bevallingen. Ik had echt fijne verloskundigen en verpleegkundigen om me heen!

Heel herkenbaar, vanaf 36 weken om de dag aan de ctg, (ik was al medische ivm M.Crohn) elke keer naar huis gestuurd omdat de ctg’s goed waren. Echter gaf dit mij keer op keer geen rust. Uiteindelijk bij 40+2 weer bij de gynaecoloog geweest, en uiteindelijk besloten de dag erna een ballonnetje te laten plaatsen, naast eigenlijk geen leven voelen had ik ook enorme zere, gevoelloze en uitvallende bennen, de gynaecoloog was niet echt blij dat ik al langere tijd door de vk’s in het ziekenhuis met deze klachten naar huis was gestuurd.

Na het plaatsen van het ballonnetje, zijn de weeën en ontsluiting spontaan verder gekomen en had ik gelukkig geen opwekkers nodig.

Soms denk ik wel eens: in de tijd dat onze (groot)moeders in verwachting waren had je eigenlijk dit soort onderzoeken en vele echo’s ook niet, en is het in de meeste gevallen ook gegaan zoals moeder natuurlijk het bedacht heeft. Je moet je gevoel volgen, de keuzes maken waar jezelf echt achter staat, het is niet gemakkelijk, maar je gevoel volgen is vaak wel het beste.

Heel veel succes met de laatste loodjes 🍀🍀🍀

Ik heb alleen ervaring met twee zwangerschappen die in het laatste trimester medisch zijn geworden. Ik heb in het ziekenhuis beide keren medisch ingrijpen zonder overleg met mij meegemaakt. En dat is inderdaad best even heftig. Maar het was in mijn geval op dat moment ook noodzakelijk. Eerste zwangerschap eindigde in een vergiftiging die tijdens de spontaan gestarte bevalling uit de hand liep. Ik heb toen veel medicatie gehad waar ik achteraf pas van gehoord heb, en mij aansluiten aan medische apparatuur en medicatie ging even voor op begeleiding bij de plotselinge weeenstorm. Achteraf heel logisch. Op dat moment traumatisch. 

De tweede zwangerschap had ik diabetes, en daarom medisch. Ingeleid met 38 weken. Maar ik had maar 1 tabletje nodig en toen was mijn baby binnen 45 min na vliezen breken geboren. Hier kijk ik veel positiever op terug. Alles ging zoals ik zelf had gewild. Geen medicatie of opwekkers verder. Fijne begeleiding. Wel een flinke ruptuur en toen ik op de ok gehecht werd, kwamen ze erachter dat er heel veel bloed in mijn baarmoeder zat. Ze hebben dat leeggeduwd en oxitocine gegeven. Mijn bloeddruk begon te schommelen waar ik niet goed van werd. En toen zijn er weer wat medicijnen in gegaan waar ik op dat moment niet van wist. Alles was na een uurtje weer goed. 

Mijn punt is. Ja er werd ingegrepen en snel. Maar alleen toen het echt nodig was. Verder hebben we echt de tijd gehad, zelfs midden in de drukte van de eerste coronagolf. Beide keren hebben we bijna een week in het ziekenhuis gelegen (ivm de vroeggeboorte en complicaties dus). Nergens ben ik opgejaagd om beslissingen te maken of naar huis te gaan of even door te persen ofzo. Ik voelde me juist heel veilig daar. Ik wilde zeker de tweede keer heel graag mijn eigen verloskundige. Maar ik ben achteraf zo blij dat ik in het ziekenhuis was!

Oh en die 45 min stortbevalling had mijn lichaam helemaal zelf bedacht. Dat lag niet aan de inleiding. Ik had maar een heeeeeel klein zetje nodig.

Dank voor jullie reacties en het delen van jullie ervaringen! 
Ik heb besloten om het advies van de gynaecoloog om medisch te worden op te volgen. Dat voelt het beste voor de baby 🙂 

[Auteur]

Berichten