Hallo allemaal! 

 

Ik ben op zoek naar mensen met ervaringen. Afgelopen 12/12 was ik 7+5, begon het met wat bruin verlies. Vrijdag 13/12 kreeg ik rood verlies, meteen een spoed echo gehad met 7+6 waarbij bleek dat het hartje helaas gestopt was met kloppen. Wij hadden hiervoor al 2 mooie echo’s gehad met kloppend hartje dus de klap was enorm. 

Afgelopen donderdag op 19/12 heb ik cytotec gehad om de natuur een beetje te helpen, donderdag 4 pillen en vrijdag 4. Vrijdagavond flink wat krampen gehad en zondag stroomde het bloed langs me benen naar beneden. Zover ik kon zien, niet super veel stolsels. Ik heb de vk gebeld of zij een check wilde doen, maar moest perse terug naar de gyn. Daar kan het pas 2 januari en zeggen geen plek voor eerder. Die onzekerheid op dit moment vind ik vreselijk. 

Ik ben eigenlijk op zoek naar mensen die ook een miskraam hebben meegemaakt en hoe zij dit hebben ervaren en mee zijn omgegaan. 

En zo simpel en makkelijk als ik dit nu schrijf, zo lastig als het is… 

Hey aapje, wat ontzettend verdrietig! Helaas zelf ook 3 weken geleden een miskraam gehad. Wij kwamen er op de 10 weken echo achter dat het hartje met 6 weken al gestopt was met kloppen. 

Ik kreeg ook cytotec icm miffee en heb hierop ook ontzettend gevloeid. Heb ook een aantal flinke stolsels verloren en we hebben het vruchtzakje nog kunnen zien. Heel ‘fijn’, omdat we het zo goed konden afsluiten voor ons zelf. 

Als ik je verhaal zo hoor, denk ik niet dat je alles al hebt verloren. Bij die termijn horen ook wel flink wat stolsels te komen en ook een vruchtzakje. Waren je stolsels groot? Ik begon ook meer te vloeien als er weer een stolsels kwam. Misschien dat je kunt bellen en vragen of je nog een kuur mag krijgen?

Heel veel sterkte ❤❤

Hi, verschrikkelijk wat je doormaakt. Helaas hebben wij met 9 weken, na meerdere goede echo’s, ook een miskraam gehad. Opgewekt met cytotec ook. Vreselijk die onzekerheid erna. 
Bij mij kwam er echt een behoorlijk vruchtje naar buiten, paste net op mijn handpalm. Ik zou echt aandringen op een echo, zo kun je de feestdagen toch nog moeilijker door! Vraag het desnoods bij een ander ziekenhuis. 
Ik raakte na 3 rondes weer zwanger, en mijn dochtertje is inmiddels bijna een jaar. Heel veel sterkte deze klote tijd, maar er komt ook voor jullie een mooi minimensje, ook al lijkt dat nu nog zo ver weg! 

@jonge mama; wat vreselijk dat jij het ook hebt mee moeten maken… maar ik snap wat je bedoelt dat het ‘fijn’ was om het te zien. Vond je dat niet heel erg lastig? Wat heb je toen gedaan met het vruchtje? Want dat lijkt me zo onwijs moeilijk. Hoe gaat het nu met je? Is het vloeien al gestopt bij je en heb je al een controle gehad?

 

@Rojo; jeetje wat heftig! Had je een voorgevoel dat het mis was of kwam het zo plotseling? Maar jeetje, dat is echt wel groot… lijkt me ook wel eng? Hoe heb jij de weken erna ervaren?

Aapje, ja het is iets wat je absoluut niemand gunt. Het is zo verdrietig.. nee, ik vond het wel soort eng, maar ook weer niet. Ik voelde allerlei gevoelens, verdriet, blijdschap, dankbaar, boosheid.. maar het heeft me wel geholpen het een plekje te geven! We hebben het bekeken en wisten eigenlijk niet goed wat we er mee moesten doen.. hebben het doorgespoeld, omdat we binnenkort de tuin volledig gaan omspitten. Wilde dan niet zoiets nog tegenkomen.. 

Het vloeien heeft bij mij een kleine twee weken geduurd. Controle gehad en er zit waarschijnlijk nog iets van 5 mm, maar was niet met zekerheid te zeggen. Gyn verwachte dat dat met de volgende menstruatie zou mee komen.

Wat verdrietig zeg. Veel sterkte. Dat hakt er echt in, zeker als je al een paar goede echo’s gehad hebt. In april van dit jaar heb ik twee goede echo’s gehad en bij 9 weken hoorden we dat 2 dagen na de vorige echo het hartje gestopt was met kloppen. De wereld zakte onder mijn voeten vandaan.

Ik heb wel bewust gekozen voor een curretage toen omdat ik veel verhalen en ervaringen gehoord heb uit mijn omgeving dat het met pillen vaak niet direct lukte en er alsnog gecurreteerd moest worden. Dat moment was voor mij ook echt de afsluiter. Kleine ingreep, alles was weg en voor mij was dat mentaal het beste. Het viel ook enorm mee en een volgende keer zou ik het weer doen.

Ik kan slecht tegen onzekerheid en afwachten, dus ik wilde het gewoon achter de rug hebben. Ik heb daarna flink uitgehuild bij mijn vriend en ouders, er regelmatig over gesproken. Ik moet zeggen dat dat me erg geholpen heeft om het een plekje te geven. Echt even een soort rouwen. Na 2 weken was het bloeden gestopt, was de controle perfect en was ik mentaal ook weer op orde. We konden weer door, weer proberen en naar de toekomst kijken.

Heel vervelend dat jij nu nog in die onzekerheid zit en niet sneller terecht kan. Dat maakt het verwerken ook lastig. Je weet niet of alles schoon is en goed gegaan is. Lastig meid.

Ik heb mijn miskraam afgewacht en het heeft een week geduurt. Gister avond leek het alsof ik weeen had en na 3 uurtjes verloor ik het vruchtzakje met daarin een mini dingetje je zag zo waar de armpjes en beentjes moesten komen.. vond het geen fijn gezicht maar ben heel blij dat ik het opgevangen heb … doorspoelen vond ik ook zo raar idee … nu zit het in een bakje met water en wanneer ik het tijd vind ga ik er wat mee doen wat weet ik nog niet maar denk op een mooi plekje begraven. Me vriend wilt het ook niet zien maar ben zo bang dat hij spijt krijgt als hij het niet doet … Ik voel me ook heel anders na dit alles weet het allemaal even niet meer 😔

Helaas heb ik een maand geleden ook een miskraam gehad met 9 weken. Het vruchtje was 1 dag voor de echo gestopt met groeien. Ik had die nacht de buikgriep gehad, en dat heeft het kindje niet overleefd, heel naar.

Die dag had ik voor het eerst bloedverlies en een week later kwam het vruchtzakje. Dat heb ik ook opgevangen en het ‘kindje’ heb ik in een klein kistje gedaan en begraven op een mooie plek waar ik ook naartoe kan als ik wil. Achteraf zou ik het hele vruchtzakje hebben begraven, omdat het nog zo klein is en het daar nog zo mee verbonden is.

Om het te verwerken heb ik een boekje gemaakt met foto’s van de positieve test, de echofoto’s, foto’s van het kistje en de beeldjes op het grafje en alle fijne, mooie en verdrietige momenten van de zwangerschap. Ook de leuke anekdotes. Het hielp me om het te delen met anderen en erover te praten. In het eerste trimester lijkt het alsof het nog niet erg is omdat je de zwangerschap vaak nog geheim houdt en het vaak voorkomt, maar het is wel heel verdrietig en het kindje zal altijd bij je horen. Voor mij is het nu een kindje in mijn hart, deel van het gezin. 

Nu een maand later merk ik dat het verdriet een plek begint te krijgen en ik ook weer naar de toekomst kan kijken. Heel veel sterkte, neem vooral de tijd en de ruimte voor je verdriet.

@ Gebruiker: ik zou het zeker begraven! Dat heeft mij veel rust gegeven en ook een plek om met het verdriet bezig te kunnen zijn. 
Misschien dat je vriend het wel mee wil begraven als het kindje in een doosje ligt of in een doekje is gewikkeld? 

Heel veel sterkte! Doe vooral wat goed voelt voor jou, waar jij het meeste aan hebt. 

[Auteur]

Berichten