Hoi allen, Hier even een minder leuk berichtje, ik had vanmorgen de eerste 8 weken echo en helaas bleek het vruchtje niet meer te leven en is gisteren, dus heel recent het hartje gestopt met kloppen. Ik was vandaag 8w4d en gisteren met 8w3d is het overleden.. heel verdrietig en nu moet het bloedverlies nog op gang gaan komen, anders curretage!! Als het te lang duurt wil ik denk ik een curretage, maar eerst afwachten… voor hoelang… ik kan het pas verwerken als de embryo uit mijn lichaam is!! Hebben jullie dit ook meegemaakt met 8 weken?

Ach meid wat spijt me dit zo voor je, mijn eerste zwangerschap was een miskraam maar dan met 6 weken.

Luister naar je lichaam en volg vooral je gevoel, praat erover, in mijn omgeving bleken veel meer mensen dit meegemaakt te hebben.

Het gevoel dat je omschrijft het moet eruit, had ik zeer sterk. Wat er niet hoort moet eruit en had waarschijnlijk geen kans. Echter ging bij mij alles mentaal op de loop omdat ik een controle mens ben, en het vreselijk te vinden geen controle te hebben over mijn eigen lijf, althans zo ervaarde ik het.

Veel sterkte met het verlies.

Ahh wat verdrietig nieuws:(. Ook ik had bij mijn eerste zwangerschap een miskraam met 6 weken. Duurde niet lang door ik het vruchtje verloor. Weet nog dat ik me toen ontzettend leeg voelde.
Enige advies wat ik heb is geef jezelf de tijd en ruimte om het te verwerken. Het is niet niks. Zoals MwBoes zegt, het heeft een reden dat het kindje niet overleeft. Het is moeder natuur die aangeeft dat het niet goed is, en jou beschermt. Dat bood mij wel wat houvast. 2 maanden later was ik zwanger en heb nu een dreumes van 13 maanden rondlopen. Heel veel sterkte meid, probeer de rust te bewaren maar ben ook niet bang om alles er even een momentje uit te gooien. Helemaal niet raar

Wat ontzettend verdrietig, veel sterkte met dit verlies. Helaas heb ik het zelf een kleine maand terug ook mee gemaakt, ik kwam voor de termijn echo maar het bleek dat het vruchtje is gestopt met leven bij 8wk4 dagen. Na deze echo heb ik 2 dagen later besloten om medicatie in te brengen om de miskraam op te wekken, het was tenslotte al 2 weken niet meer levend dus ik had niet het vertrouwen dat mijn lichaam dit zelf op gang ging brengen. Ook maakte het mij extra verdrietig omdat er nog iets zat wat er niet meer hoorde. Mijn advies aan jou is, als het wachten ondragelijk wordt vraag dan ook naar medicatie. Na de eerste pillen ben ik het vruchtje verloren, helaas was niet alles weg en heb ik nog een dosis medicatie gekregen. Dat mocht ook niet baten en daarom ben ik geopereerd, dat noemde ze geen curretage maar een hydroscopie. Erg vervelend dat het zo ver heeft moeten komen maar wel opgelucht dat ik nu zeker weet dat alles weg is. Ik hoop voor jou dat het een korter traject zal zijn want mentaal is dit alles toch best wel zwaar. Neem je tijd om dit verlies te verwerken en trek aan de bel als het wachten je gaat opbreken. Heel veel sterkte!!

Wat ontzettend naar nieuws! 

Zelf een vroege miskraam gehad met ongeveer 7wkn, daar ik nooit een echo heb gehad weet ik niet of het kindje geleefd heeft in mijn buik. De mk is vanzelf op gang gekomen en kan je dus niets vertellen over medicatie en evt curettage.

Naast onze ouders, heb ik wel een kleine groep vrienden verteld over de mk. Ik vond het heel fijn om mijn verhaal bij hen kwijt te kunnen en andersom kreeg ik veel steun. Al merkte ik onder de vrienden toch ook wel een soort taboe, mensen vinden dit niet direct een onderwerp om openlijk over te praten.

Door erover te praten heb ik de mk een plekje kunnen geven. De tijd die hiervoor staat is erg persoonlijk. Trek je er dan ook niets van aan als mensen vinden dat je bv over 1 mnd erover heen moet zijn. Ik kreeg op 16-6-18 de mk en heb het pas werkelijk na de uitgerekende datum 2-2-19 een plekje kunnen geven. 

lk denk ieder jaar op 2 februari eventjes aan het kindje wat er nooit heeft mogen komen. Over een paar maanden heb ik 2 prachtige kindjes om mij heen en voor altijd 3 kindjes in mijn hart.

Ik wens je heel veel sterkte en steun toe voor de komende zware tijd. 

Hoi lieve vrouw,

wat verdrietig dat je dit mee moet maken. Sterkte! 

zelf ben ik ook met 8 weken een vruchtje verloren. Na de echo waar bleek dat het hartje niet meer klopte ben ik naar huis gegaan en kon ik toegeven aan de pijn die ik al een paar dagen had. Die pijn bleken lichte weeen te zijn om het vruchtje af te stoten. Ik ben met een kruikje in bed gekropen. Toen ik eenmaal kon toegeven liet het vruchtje al snel los. 

Luister naar je gevoel. Wil je werken, ga dan werken. Wil je thuis zijn, meld je dan ziek. Wees niet te streng voor jezelf en vertel het tegen de mensen waar dat voor jou goed voelt. Je bent je werkgever niks verplicht uit te leggen. Maar je vrienden zouden je nu kunnen steunen bijvoorbeed. 

Geef dit kindje een naam. Ik vond dat heel moeilijk om te doen, maar dat maakt het praten erover nu zoveel makkelijker! Dit hoeft niet iedereen te weten, maar jij en je partner kunnen het dan straks bespreken. Hier komt het nog af en toe voorbij(en het is al 4 jaar geleden). 

zorg goed voor jezelf🍀

Halloo,

Toen ik de 12 weken echo had, zijn we er achter gekomen dat het hartje niet meer klopte. Deze was met 8w6d ongeveer gestopt, terwijl ik met 8w5d mijn kindje nog met kloppend hartje heb gezien.

Het heeft dus al 3 weken overleden in mij gezeten, ik heb wel gewacht. Op donderdag kwam ik erachter dat het overleden was, en een week later kwam het eruit.

 Ik wil je heel veel sterkte toe wensen in deze moeilijke tijd. Ik hoop dat je in je omgeving kunt praten met vrienden en familie hierover. Voor mij is het erg heftig geweest, en heb er nogsteeds veel verdriet van. 
Hopen maar dat we gauw gezonde baby’s mogen ontvangen❤️

Dankje voor de lieve reacties, doet me goed! Ik heb er gelukkig wel open over kunnen praten met ouders, schoonfam, vriendin en paar collega’s en zoiets als dit wordt ook gewoon te weinig openlijk besproken vind ik. Ze zijn heel meelevend dus dat is wel fijn! Ik heb ook de echo foto meegenomen zodat ik het wat beter kan verwerken en terug kan kijken zo van, er zit echt een kindje in me en het zag er ook gewoon heel mooi uit. Ik weet nu dat het niet meer leeft stom gezegd dus hoop ik wel dat mijn lichaam het signaal snel afgeeft dat het vruchtje naar buiten kan. Maar dat is afwachten… ik moet wel zeggen dat dit je mentaal wel extra verdrietig maakt.

[Auteur]

Berichten