Lieve mensen, 

ik heb een beetje raad nodig… 

dinsdag ben ik naar het ziekenhuis gegaan en hebben ze vastgesteld dat er geen hartslag meer aanwezig was ( die dag was ik 9weken zwanger )  nu ben ik echter mijn miskraam aan Het meemaken.. maar ik heb hier zo een naar gevoel bij al wetende dat mijn “kindje “ uit mij gaat komen.. ik kan me niet inbeelden dat ik het gewoon door de wc heen zou spoelen of weggooien in men maandverband.. op internet zelf word ik er niet bepaald wijzer van om te kunnen herkennen hoe het vruchtje/vruchtzakje er zou uit zien.. zijn er hier mama’s die dit ervaren hebben en duidelijk wisten wat hun kindje was ? En die ookal ligt dit moeilijk mij hier aan uit kunnen helpen dat ik zeker zou kunnen zijn van dit is mijn kindje? Ondanks dat Het maar 9weken was is en blijft het wel mijn kind en wil ik hier volwaardig afscheid van kunnen nemen. Alvast hartelijk bedankt 

veel liefs ❤️

Ten eerste wat ontzettend naar dat je dit moet meemaken. Ik snap je gevoel helemaal. Als je wilt weten hoe het er ongeveer uit kan zien moet je even Google miskraam 9 weken doen dan krijg je afbeeldingen. Daarbij merk je vaak ook wel dat er piek zit in de pijn even die snel wegzakt daarna. Ik hoop dat dit je rust geeft.😘 veel succes

Heh.. heel veel sterkte gewenst.. wat naar. Ik heb zelf geen ervaring met een miskraam maar een vriendin van mij verloor ook rond de 9 weken haar vruchtje/kindje. Bij haar kon je het duidelijk zien. Het begon bij haar met heel veel vloeien en kramp en uiteindelijk verloor ze het op de wc. Idd wat gebruiker10095935 zegt, even googelen hoe het eruit ziet. Is miss wat confronterend dus doe het miss samen met je partner of iemand die dichtbij je staat. Wat je verder met het vruchtje wil doen is geheel aan jezelf. Sterkte 💕

Allereerst veel sterkte. 

 

Ik heb bij zeven weken een miskraam gehad. Bij mij was het (denk ik) een groter stolsel, ik weet niet 100% zeker wanneer het vruchtje naar buiten is gekomen, maar heb een vermoeden wanneer. ik heb het doorgespoeld door de wc en Probeerde wat dat betreft er niet heel de tijd mee bezig te zijn en te gaan zoeken. Wel toen doorgespoeld ket de gedachte/ vraag of dit het zou zijn.

 

het blijft lastig, luister naar wat je gevoel op dat moment zegt ook al voel je zoveel tegelijk. Niets is goed of fout en je moet dit op je eigen manier doorstaan. 

Ik was ook 9 weken ( 8.4 ) bij mijn missed abortion. 

Ten eerste heel veel sterkte. Mijn advies is… Ja hoe raar het ook klinkt. Vang het op, ik heb mijn miskraam laten opwekken met medicijnen. Hierdoor ging het heel snel en ben ik een compleet kindje met een heel vruchtzakje verloren. Ben heel blij dat ik dit heb opgevangen. Mijn vriend en ik hebben het begraven in de tuin. Was een compleet inimini mensje. 

Doorspoelen krijg je spijt van ben ik bang, ik zou  wel spijt hebben gehad in ieder geval. 

Verder wil ik je een dikke knuffel op afstand geven want ik weet hoe je je voelt. Neem de tijd om lichamelijk maar vooral in je hoofd te herstellen. 

Liefs 😘

ik heb ook een miskraam gehad met 11 weken, kindje was gestopt met leven met 9 weken. bij mij ook opgewekt met medicatie omdat het er niet zelf uit kwam. door die medicatie kwamen de krampen op gang. uiteindelijk toen ik op de wc zat is het er uit gekomen. ik heb het ook opgevangen. was compleet in nog heel vruchtzakje waar je beetje doorheen kon kijken (op sommige plekjes beter dan andere). daar binnen in kon je echt al een mini mensje herkennen met armpjes, beentjes, ogen etc. echt geen enkele twijfel over mogelijk dat dat m’n kindje was. heel duidelijk anders dan al het bloedverlies wat ik al weken tot dat moment had. ik heb er wel even een moment mee genomen. het was midden in de nacht, heb overwogen om mijn vriend wakker te maken, maar uiteindelijk niet gedaan. daar hadden we het wel van te voren over gehad, en vond hij prima zo. ik heb voor mezelf echt even de tijd genomen, voor het verdriet, voor het in m’n hand hebben van het kindje. het vruchtzakje met kindje was bij mij ongeveer zo groot als m’n ringvinger. ik weet niet precies hoe lang ik het heb vastgehouden, maar op bepaald moment wist ik dat ik er klaar voor was. ik m’n moment gehad had, en heb ik het door de wc gespoeld. ik heb ook overwogen om het in de tuin een plekje te geven, maar daar niet voor gekozen. zou voor mij te confronterend zijn geweest elke keer als ik die plek in de tuin zou zijn. ik heb na dat moment nog vele verdrietige momenten gehad, nog veel tranen om gelaten, maar geen spijt gehad dat ik het door de wc gespoeld heb. voor mij is er een verschil tussen het fysieke stukje van het kindje, waar ik dus afscheid van heb genomen, en het emotionele stuk van het kindje, wat ik altijd bij me zal blijven dragen.

heel veel sterkte deze tijd. mensen kunnen altijd hun ervaring delen, maar het is echt voor iedereen anders. doe wat voor jou op dat moment goed voelt, en bespreek het met je partner, dat is het enige echte advies was ik je kan geven

Ik kwam erachter met 10weken door bloedverlies. De mk was dus al door mijn lichaam in gang gezet. Bij het verliezen van stolsels heb ik ze gewoon bekeken. Klinkt heel vies maar kon me toen niet schelen. Op dag 3 ben ik het vruchtje verloren. Je herkend het doordat het er anders uit ziet dan een stolsel. Wij hebben het begraven. Na het verliezen nam het bloeden snel af en weer 3dagen verder is het gestopt. Heel veel sterkte! In hoop dat het jou ook lukt het op te vangen 

Net bevestiging gehad bij de verloskundige, vorige week al een echo gehad waarbij bleek dat het vruchtje geen vruchtje van (toen) 8 weken was maar ongeveer 5. Vandaag zouden we nog even kijken hoe het er voor staat en hoe het met.mij gaat.

Zoals ik inmiddels.ook al verwacht had is het vruchtje bij 5 weken gestopt met groeien. Ik zou vandaag 9 weken moeten zijn.

Heb alles inmiddels al verwerkt en het is oké nu. Vind de miskraam, die nog moet komen, wel heel erg spannend. We hebben besloten dat ik eerst ga afwachten tot het alsnog vanzelf komt. De verloskundige gaf aan dat het wel tot 12 weken zwangerschap kan duren. Dus eerst maar eens een weekje verder zijn en kijken of ik er dan nog zo in sta.

 

[Auteur]

Berichten