ik heb ook een miskraam gehad met 11 weken, kindje was gestopt met leven met 9 weken. bij mij ook opgewekt met medicatie omdat het er niet zelf uit kwam. door die medicatie kwamen de krampen op gang. uiteindelijk toen ik op de wc zat is het er uit gekomen. ik heb het ook opgevangen. was compleet in nog heel vruchtzakje waar je beetje doorheen kon kijken (op sommige plekjes beter dan andere). daar binnen in kon je echt al een mini mensje herkennen met armpjes, beentjes, ogen etc. echt geen enkele twijfel over mogelijk dat dat m’n kindje was. heel duidelijk anders dan al het bloedverlies wat ik al weken tot dat moment had. ik heb er wel even een moment mee genomen. het was midden in de nacht, heb overwogen om mijn vriend wakker te maken, maar uiteindelijk niet gedaan. daar hadden we het wel van te voren over gehad, en vond hij prima zo. ik heb voor mezelf echt even de tijd genomen, voor het verdriet, voor het in m’n hand hebben van het kindje. het vruchtzakje met kindje was bij mij ongeveer zo groot als m’n ringvinger. ik weet niet precies hoe lang ik het heb vastgehouden, maar op bepaald moment wist ik dat ik er klaar voor was. ik m’n moment gehad had, en heb ik het door de wc gespoeld. ik heb ook overwogen om het in de tuin een plekje te geven, maar daar niet voor gekozen. zou voor mij te confronterend zijn geweest elke keer als ik die plek in de tuin zou zijn. ik heb na dat moment nog vele verdrietige momenten gehad, nog veel tranen om gelaten, maar geen spijt gehad dat ik het door de wc gespoeld heb. voor mij is er een verschil tussen het fysieke stukje van het kindje, waar ik dus afscheid van heb genomen, en het emotionele stuk van het kindje, wat ik altijd bij me zal blijven dragen.
heel veel sterkte deze tijd. mensen kunnen altijd hun ervaring delen, maar het is echt voor iedereen anders. doe wat voor jou op dat moment goed voelt, en bespreek het met je partner, dat is het enige echte advies was ik je kan geven
