Gisteren ben ik keihard van mijn roze wolk gevallen.

Na vrij vlot zwanger te zijn geraakt had ik met 8 weken volgens de eerste dag van laatste menstruatie een eerste echo. Het werd toen op 6.5 week gemeten met een uitwendige echo maar een zeer sterk kloppend hartje.

ik kreeg het advies om 2/3 weken later nog even een afspraak te maken omdat het nu zo klein was en ze het nog een keer wouden meten.

Dat was dus gisteren, had al een paar dagen de zenuwen omdat ik het gevoel had mij te goed te voelen. Na een uitwendige echo was er niks te zien en kreeg ik inwendig waaruit bleek dat het niet verder is gekomen dan 6 weken en 4 dagen. Bizar ongeveer 2 dagen na de eerste echo waar zo een sterkte hartactie was!

ik wil graag twee weken wachten in de hoop dat alsnog een natuurlijke miskraam op gang komt.

zijn er mensen die dit ook hebben mee gemaakt en hoe lang hebben jullie gewacht ?

 

Beste Lisje, allereerst veel sterkte gewenst. Het lijkt me helemaal moeilijk als je al een hartje hebt zien kloppen.

Zelf heb ik het afgelopen zomer gehad dat er bij de 1e echo (8 weken) geen kloppend hartje te zien was. Ergens had ik zelf al een voorgevoel, maar dacht dat dat angst/zelfbescherming was. Na een week teruggekomen in de hoop dat ik minder ver zou zijn.

Uiteindelijk heb ik 2 1/2 week gewacht totdat het zelf op gang zou komen, maar helaas. Af en toe een beetje bloedverlies, maar niet noemenswaardig. Toen eerst pillen geprobeerd waarover ik allerlei horrorverhalen had gehoord, maar die hebben bij mij totaal niks gedaan en uiteindelijk bij 11 weken gecurreteerd.

De tijd van afwachten vond ikzelf het zwaarste van alles. Ik wilde zsm verder. Ik hoop niet dat het ooit nog nodig zal zijn, maar ik zou gelijk voor curetteren gaan. Het bloeden was gelijk over en na 4 weken werd ik weer ongesteld en was mijn cyclus weer op orde.

En gelukkig was ik met 3 1/2 maand weer zwanger en ben ik inmiddels bijna 20 weken. De angst dat het fout gaat blijft en ik leefde echt van echo naar echo. Onbezorgd zwanger zijn na een miskraam bestaat denk ik niet.

Heel veel sterkte en succes en ik hoop voor je dat alles snel achter de rug is en je dit een plekje kan geven. Onderschat het niet, het is niet niks.

Hoi Lisje90,

wat een akelige rotsituatie zit je nu in.

ook hier een missed abortion gehad ruim een jaar geleden. Eerste controle bij 7 weken was prima in orde, bij 11.3 bleek dat het hartje was gestopt bij 8,3 weken. Heb 8 dagen gewacht, (wat ik echt afschuwelijk vond) en toen de afspraak voor een curettage onder algehele narcose. Wat was ik enorm opgelucht dat de vrucht er uit was. Als het me ooit nog een keer zou gebeuren zou ik gelijk zo snel mogelijk een afspraak maken voor een curettage en geen 8 dagen meer wachten.

Nu ben ik ruim 35 weken zwanger en leefde in eerste instantie continu van echo naar echo, maar echt rust zal er pas zijn als de kleine er is.

veel sterkte met de keuze die je gaat maken en met de verwerking ervan, maar geef niet op, je ziet aan het verhaal van sanne1979 en van mij dat het goed kan komen met een volgende zwangerschap. Sterkte.

Wat fijn dat het bij jullie de tweede keer wel goed is gegaan, gefeliciteerd nog!

ik denk inderdaad ook dat de onzekerheid nu altijd zal blijven, helaas!

Het liefst doe ik geen curretage ben toch bang voor verklevingen ondanks ik Inderdaad wel lees dat je er wel “sneller vanaf bent”

ik denk ook dat ik het pas echt kan afsluiten als het vruchtje weg is maar omdat mijn symtonen al een paar dagen afnemen hoop ik ergens dat een natuurlijk mk alsnog volgt…

bedankt meiden voor jullie reactie

Ik hoopte ook dat mijn lichaam het zelf zou afstoten, maar helaas. Daarom heb ik ook eerst de pillen geprobeerd en niet meteen voor curetteren gekozen. Maar op een gegeven moment trok ik dat wachten niet meer. En de curettage is mij toen zo meegevallen.

Zelf was ik pas echt opgelucht toen ik weer een negatieve zwangerschapstest had. Dan weet je dat het hcg-hormoon uit je lijf is en je echt opnieuw kan beginnen. En na een zwangerschap ben je ook extra vruchtbaar.

Succes!

Mijn symtonen zijn eigenlijk al helemaal verdwenen. Ik heb besloten op toch eerder met de pillen te beginnen namelijk aankomende dinsdag, nu al de zenuwen ervoor. Maar heb niet het gevoel dat de natuur uit zichzelf zijn werk gaat doen!

 

Lieve Lisje,

ook hier helaas een missed abortion bij 7 weken en 3 dagen. Pas bij 9 weken achtergekomen dat het al twee weken niet meer leefde. Bij 7 weken en 2 dagen ook een geweldig goede echo gehad met een super sterk kloppend hartje. Het was zo onwerkelijk. Inmiddels 2 weken geleden de pillen genomen ivm vakantie en daar kwam het dezelfde dag al bij op gang. Ondanks de flinke krampen en pijnen, is het mij alles meegevallen aangezien ik mijzelf op het ergste had voorbereid na verhalen gelezen te hebben.

Nu nog erg in een fase dat alles moet bezinken en het nog onwerkelijk voelt.. Het bloedverlies is inmiddels minimaal en heeft maar 2 dagen echt heftig aangehouden. Ik wens je heel veel succes en sterkte de komende tijd.

veel liefs Chantal

Hey Lisje,

 

Allereerst: wat vreselijk dat je hier doorheen moet. Helaas heb ik 2 maanden (op de dag af…) ongeveer hetzelfde meegemaakt. Bij 9w3d de eerste echo gehad en het vruchtje was 2.5 week daarvoor al gestopt met groeien. 2 dagen later kon ik bij de gynaecoloog terecht voor een echo en om te bespreken welk traject ik in zou gaan.

Zelf wist ik heel zeker dat ik niet wilde afwachten, ik wilde er zo snel mogelijk vanaf om zo snel mogelijk weer verder te kunnen. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om een curettage te laten doen, de Cytotec zag ik zelf totaal niet zitten. De ingreep is me totaal meegevallen, heb heerlijk geslapen en toen ik wakker werd viel de pijn heel erg mee. Heb in de weken erna wel rustig aan moeten doen, maar ik denk dat dat niet heel veel verschilt met het feit of je een ingreep gehad hebt of dat het vanzelf/met een kuur afgestoten wordt, maar hier heb ik zelf geen ervaring mee.

Een week geleden heb ik na 6,5 week een controle echo gehad omdat ik niet helemaal precies wist waar ik stond in mijn cyclus en omdat ik nog wel eens vage klachten had. Ik bleek in mijn 2e cyclus te zitten en zat vlak voor een eisprong. Ik moet zeggen dat ik er nu een heel stuk rustiger onder ben en ik probeer het een beetje van me af te zetten.
Het is nu nog even afwachten wat er gaat gebeuren, maar we houden goede hoop voor de toekomst!

Heel veel sterkte met wat er ook komen gaat, ik hoop dat je je snel weer een beetje beter voelt en dat je het een beetje een plekje kan geven, hoe moeilijk dit ook is (ik had dit zelf best wel onderschat) :-).

Veel liefs, Emily

Dag lieve Lisje,

een gelijke situatie heb ik in oktober 2016 meegemaakt maar een andere keuze gemaakt dan curettage.

Ik schrijf onderstaande omdat ik dit niet vaak terug lees en ik wou dat iemand mij dit zo ongedwongen en plat had gezegd. Iedereen mag er van vinden wat hij er vindt, de afronding van een miskraam is super persoonlijk en altijd anders! Dus kijk wat je er van wilt meenemen in je proces en wat je niet wilt doen. En alvast sorry want het is een langer stuk geworden dan ik van te voren dacht..

Met 8 weken ook een echo met kloppend hartje maar 2 weken daarna bloedingen gekregen. Mijn keuze was na 5 dagen bloedingen, maximaal 1 week te wachten.

Ik dacht dat ik de vrucht al verloren was in de eerste week omdat de verloskundige dit had gezegd na aanleiding van een foto. Achteraf bleek het alleen een hoop stolsels. Want bij de controle in het ziekenhuis was de vrucht nog in zijn geheel intact. Ik heb toen voor de medicatie gekozen, curettage was voor mij de allerlaatste stap. De gynaecoloog had geadviseerd om de medicatie vlak voor het slapen in te nemen. Dit vonden mijn vriend en ik een beetje raar en we wilden niet heel onze slaapritme in de war maken omdat het allemaal al zwaar genoeg is en we een zware tijd verwachtten. Dus we hebben het na het avond eten gedaan.

Als je voor medicatie kiest wil ik je deze persoonlijke tips meegeven. Uiteraard moet iedereen voor zichzelf uitmaken waar hij zich het prettigst bij voelt. Ik geef alleen mijn ervaring mee.

* Neem een lichte avondmaaltijd (onsmakelijk om te zeggen maar als de krampen beginnen dan zul je ook aandrang krijgen en das niet fijn zo allemaal tegelijkertijd als je flink hebt gegeten)

* Trek je gordijnen dicht, zet alle telefoons uit. Het is nu alleen jij en je partner of iemand die je ondersteund. Mijn advies zou zijn om het zeker niet alleen te doen.

* Mocht je zo nog niet gehaald hebt/nodig had, haal dan de grootste maat maandverband en doe deze in je onderbroek. Tampons zijn trouwens uit den boze (omdat je baarmoeder open staat en je kans op infecties daarmee hebt)!

* Ga na het inbrengen iets doen wat je afleidt, pak een boek, kijk een serie als je maar niet gaat ‘wachten’ als het komt dan komt het en zo niet.. zo niet. (bij mij kwam het ongeveer na 1,5 uur inbrengen)

* Zet alvast een emmertje klaar bij het toilette als je moet overgeven (ik moest namelijk ook van de krampen overgeven terwijl je dus ook op het toilette zit) Glas drinken/water in de buurt is dus ook fijn.

* Vang het vruchtje makkelijk op door een vergiet tussen jou en het toilette te houden. Ik had eerst een bakje (van moeders voor moeders) maar ik werd zo onzeker of er nu wel of niet het vruchtje uit me was gekomen en wilde niet de hele tijd ‘zoeken’ tussen van alles wat ik niet wilde zien of ‘het’ er tussen zat en als het je eerste miskraam is.. ik wist echt niet wat ik moest verwachten hoe het eruit zou zien..

* Tussen de 2 en 4 uur na het inbrengen had ik heftige krampen en vond ik het enorm fijn dat mijn vriend zonder morren mijn gekerm aanhoorde en zijn armen liet fijn knijpen.. vraag gewoon alles aan de persoon die bij je is.. hij/zij vind het echt niet erg en ziet dat je pijn hebt en wil alles doen jou te helpen en om zichzelf ook nuttig te voelen..

* Na de ergste kramp kwam bij mij het vruchtje in zijn geheel met zakje naar buiten. Bij zag het eruit als of het een doorzichtige kipfilet gevuld met water en met een minimensje erin.

* Uiteraard waren we ontzettend verdrietig maar waren ook vol bewondering aan het kijken naar dit ongekende kindje dat helaas niet levensvatbaar was.. Heel dubbel..

* Mijn vriend heeft het toen netjes in een doosje gedaan die dicht kon en heeft het toen in de koelkast gezet. Ik kon het even niet meer zien, te pijnlijk..

* Ik ben op een krukje onder de douche gaan zitten. Ik voelde me opgelucht maar ook heel vies van al dat bloed enzo.. Ik heb onder de douche gezeten totdat de krampen helemaal weg waren en ik me weer een beetje ‘normaal’ voelde..

* Daarna ben ik in bed gaan liggen. Mijn vriend had van te voren al handdoeken neergelegd zodat ik mij niet schuldig hoefde te voelen als ik toch nog nabloedingen kreeg. Ik had het wel verschrikkelijk koud ondanks de warme douche.. dus een extra dekentje was erg welkom.

* Ik was volledig uitgeput en heb die nacht als een blok geslapen.

* De dag erop is mijn vriend gaan werken en heb ik de hele dag de tijd genomen om afscheid te nemen van het vruchtje, door ernaar te kijken, ertegen te praten en soms gewoon helemaal niets.. doe wat jij wilt, niets is raar of gek!

* ’s avonds zijn mijn ouders gekomen en hebben we samen gegeten en er over gepraat. En samen gerouwd als bij een begrafenis..

* Na het eten zijn mijn vriend en ik met het vruchtje in de kano gestapt en zijn we de plas op gepeddeld waar we aan wonen en hebben het midden op de plas te water gelaten met wat persoonlijke woorden.. Ik snap dat niet iedereen aan het water woont maar door de toilette spoelen konden wij echt niet. Dus wat ik er meer mee wil zeggen is dat wij het fijn vinden dat we een plekje hebben waar we langs kunnen gaan om even ‘hallo’ te zeggen als we waar behoefte aan zouden hebben..

* Ook heb ik na een paar weken een test gedaan zodat ik zeker wist dat als ik weer een positieve test in mijn handen had dit ook echt een zwangerschap is.

* Achteraf gezien weet ik dat het niet fijn was, pijn deed, maar ik zou alles weer hetzelfde doen mocht ik nogmaals een miskraam krijgen.

Wat ik erg fijn vond was aan bovenstaande proces is dat het allemaal in mijn tempo ging. Ik hoefde met niemand rekening te houden, niet te schamen als ik schreeuwde, overgaf, je even niet verbonden voelt met je lijf en vooral dat ik onder de douche kon, alles van me af kon spoelen en in mijn eigen bedje meteen kon liggen zonder nog mensen onder ogen te komen. Ik wilde er helemaal niet ‘zo snel mogelijk er van af zijn’ en heb mijn tijd gepakt terwijl het ongekende kindje nog bij me was om er afscheid van te nemen.

Ik hoop ook dat ik niemand beledigd of pijn heb gedaan met bovenstaande. Dat is zeker niet mijn bedoeling. En nogmaals een afronding van een miskraam is heel persoonlijk en altijd anders!

Ik wens jou en iedereen die hetzelfde meemaakt en moeilijke keuzes moet maken heel veel sterkte.

Veel liefs, Desiree

(en misschien om een sprankeltje hoop te geven.. ik heb afgelopen weekend weer een positieve test in handen gehad, 5 weken.. maar durf nog niet helemaal te juichen totdat ik voorbij het punt ben van mijn laatste zwangerschap..)

[Auteur]

Berichten