Hoi allemaal,

Ik ben op dit moment 30 weken in verwachting van ons 2e kindje 😄 dit keer word het een jongetje 💙 we zijn er zelf erg blij mee. Wel vind ik deze zwangerschap zwaarder als met mn dochter, waarschijnlijk omdat zij nu ook rondloopt natuurlijk, vind het werken zwaarder en ik kan merken dat mn weerstand minder is want elke x als mn dochter verkouden terugkomt van het kdv, heb ik het zelf.een dag later ook, op dit moment heb ik last van een voorhoofdholte ontsteking. Maargoed ik mag verder niet klagen de zwangerschap verloopt op het moment goed en de baby doet het goed en is lekker druk. Het valt me echter op dat vooral mijn moeder veel minder geïnteresseerd lijkt als bij mijn dochter, we hebben een goede band en zien elkaar regelmatig dus daarom valt het me op. Ze wil deze x niet vaker oppassen dan 1 dag en dat is helemaal.prima maar begon wel gelijk ja maar op E wel hoor, dat schoot bij mij verkeerd maar we zijn er een soort van uitgekomen. Ze vraagt eigenlijk nooit hoe het gaat, ook nu niet nu ik met die ontsteking zit, vraagt eigenlijk nooit naar de baby (in hoeverre je daar nu iets van kan vragen haha) ze reageert nauwelijks als ik iets laat zien van nieuwe kleertjes beddengoed nieuw kamertje dat soort dingen. Ik vind het gewoon raar en niet zoals ik haar ken. Ik hoef er ook niet naar te vragen dan word ze namelijk gelijk een soort van hysterisch en gaat ze huilen, als ze weer thuis is, tegen mij doet ze steenkoud. Toen we het over het oppassen hadden en ik er best een soort van schrok dat ze heel nonchalant zei nou dan doe je de baby maar 2 dagen naar de opvang en moet je man maar 1 dag thuis blijven, maar op E wil ik wel blijven passen hoor, en ik daardoor moest huilen (gedeelte hormonen😋) deed ze niks, keek ze alleen maar een beetje terwijl we ook nog eens ergens zaten te lunchen. Later hoorde ik dat ze thuis helemaal gek was gaan doen. Afijn ik weet eigenlijk niet waarom ik dit schrijf ik denk dat ik het even kwijt moest💕

Wat apart haar reactie! Hoe gaat het uberhaupt met je moeder? Ik vergat zelf die vraag ook te stellen aan mijn moeder terwijl ik zwanger was en ergerde mij eraan dat ze met mijn zwangerschap totaal niet betrokken leek terwijl ze dat bij de andere zwangerschappen bij mijn broer en zusje wel was. Bleek er uiteindelijk bij haarzelf heel veel te spelen waar ze op dat moment nog niet haar vinger op kon leggen, totaal niet met opzet dus allemaal maar compleet verkeerde plek verkeerde tijd en alles behalve lekker in der vel. Misschien kun je daar iets mee?
Wel heel vervelend en ik zou hier zelf ook erg van slag van raken idd.

Hi, wat vervelend dat je dit zo ervaart met je moeder. Ik herken er wel iets in, al ben ik nog niet zwanger. Mijn vrouw en ik proberen een kindje te krijgen, met hulp van een super lieve donor. Ik heb echter pcos dus het gaat niet helemaal vanzelf. Veel mensen weten het van ons en vragen toch wel geregeld even hoe het gaat. Mijn moeder echter vrij weinig. Ik dacht altijd een hele goed band met haar te hebben, maar dat lijkt nu toch minder te zijn dan ik dacht? Als ik niks laat horen, hoor ik haar ook niet. Ze past enorm fanatiek op mijn twee nichtjes, wat ik super leuk voor hun vind hoor! Maar als het op ons aan komt, horen we niks. Natuurlijk valt er nog niks te plannen, maar als zelfs de vriendin van mijn vader kan zeggen: als jullie in de toekomst hulp nodig hebben, dan regelen we dat gewoon samen! Gewoon, die kleine gesprekjes daarover. Die hebben we nooit met mijn moeder. De interesse is er niet veel. Ze neemt haar telefoon nauwelijks op, want ze was dan aan het oppassen.

Anyway, niet helemaal hetzelfde, maar het geeft hetzelfde gevoel af denk ik. Het is lastig en vervelend. Want hoe ga je het gesprek aan, zonder dat zij zich aangevallen of gekwetst voelen? Is er dan iets dat wij niet meekrijgen? Zit er iets onder dat wij niet snappen? Is er iets met onze moeders en weten wij dat niet? Ik kan je geen antwoord geven, maar op dit moment ben ik een stap terug gaan doen omdat ik merk dat het mij kwetst. Maar dat is ook niet het antwoord… Probeer toch met haar te praten? Al is het maar door te vragen hoe het met haar gaat. Misschien kun je het opschrijven, als in een brief. Zodat je ongestoord jou gevoel kunt duidelijk maken? Ik vind het vervelend voor je, en jammer dat het zo loopt. Misschien veranderd het na de geboorte van je kindje, maar daar heb je nu ook niks aan… Ik hoop dat jij en moeder snel weer een fijner contact hebben!

Ik herken het gelukkig niet helemaal, maar ik merk wel dat een tweede zwangerschap gewoon anders is.
Het is wat meer “gewoon” geworden. Voor mijzelf ook.
Het enthousiasme dat er bij de 1e was dat is nu gewoon ietsje minder. Niet dat niemand er blij mee is hoor..
Daarnaast past mijn moeder 2 dagen in de week op en die is helemaal blij met mijn 1e, nu heeft hij eindelijk de leeftijd (2,5) dat ze echt wat met hem kan doen en een beetje met hem kan communiceren.
De baby gaat ze ook wel 1 dag doen, maar ze zegt wel eerlijk dat ze hier minder mee heeft, en dat kan ik me ook wel voorstellen. Misschien heeft jou moeder dit ook? Maar brengt ze het een beetje verkeerd😥?

Bedankt voor jullie lieve reacties! Ik zal er denk ik ook een keer met haar over moeten praten of vragen hoe het gaat oid, mn moeder is niet zo’n prater in tegenstelling tot mij dus ik ben bang dat ze me afwimpeld of ‘gek’ gaat doen maargoed ik kan het altijd proberen, ik wil haar natuurlijk ook niet kwetsen, dus nog even kijken hoe ik dit het beste kan aanpakken!

Misschien vindt ze een baby te lastig om op te passen en vindt ze een ouder kindje makkelijker? Dat merk ik wel met mijn moeder bijvoorbeeld. Een baby is natuurlijk ook wel heel intensief. Mijn broertje overweegt een derde kindje en m’n moeder heeft alvast aangegeven dat ze dan wel een andere oppas moeten zoeken omdat een baby teveel voor haar wordt. De schoonmoeder gaf hetzelfde aan trouwens.
Ik kan me overigens ook niet echt voorstellen dat het komt omdat ze geen interesse heeft in je tweede kindje maar wel in het eerste kindje (maar jij kent je moeder beter dan ik uiteraard :-)). Er zit vast een voor haar logische reden achter. Met een goed gesprek moet je daar toch achter zien te komen? Niet door verwijtend te zijn, of heel verdrietig, maar oprecht geïnteresseerd in haar beweegredenen.

Deels wel herkenbaar. Bij de eerste was er veel interesse, bij de 2e amper. Bij de 3e alleen kort omdat het een meisje is, verder bijna geen interesse.

Dat ze zegt wel op je dochter te willen passen en de baby maar weg moet, is wel echt heel vreemd… Dat zou ik wel gewoon bespreekbaar maken. Waarom ze ookal maar denkt dat het oké is om dat te zeggen. Dan maar hysterisch. Misschien zit haar iets dwars, of ziet ze het gewoon niet zitten om op 2 kinderen tegelijk te passen.

[Auteur]

Berichten