Hi lieve Mama’s 

ik hoop eigenlijk hier een beetje advies/hulp te krijgen en misschien ook gewoon om even me ei kwijt te kunnen. 
Vorige week ben ik er achter gekomen zwanger te zijn. Mijn 3e zwangerschap 2e kindje. Nou heb ik een heel lief meisje van 9 maanden die mijn leven heel mooi maakt. Mijn partner is er echt niet blij mee. Sterker nog we zijn een week veder en we hebben alleen maar ruzie en hij laat elke x blijken dat hij het niet wil. Voor mij is de keuze snel gemaakt , ik ben mijn eerste zwangerschap verloren bij 20 weken en dat was heel heftig. Hierdoor ben ik in de ziektewet beland en daar zit ik nog steeds in. Inmiddels een mooie dochter en dus nu weer zwanger.! Mijn partner helpt niet met de kleine en dat zal niet veel veranderen als er een 2de komt. Hij werkt mega veel dag en nacht. Alles komt op mij neer maar hoe moet ik dit doen. Soms denk ik andere mensen kunnen het ook dus mij lukt het ook wel. Maar ik kan niet terug vallen op Oma’s of oppas , die hebben we niet. 
ik hoop dat er hier iemand is die zich misschien wel herkent. 
Als jullie wat tips hebben graag ! 

x wanhopige  mama

Hoi mama,

Gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik lees uit je verhaal dat het nogal ongepland is, dus je geschrokken reactie is helemaal niet gek. Ook de reactie van je man vind ik niet vreemd. Het is nogal wat dat er ineens een kindje bij komt.

Ik ben zelf mama van 3 kinderen. Onze oudste was 9 maanden toen ik zwanger werd van de tweede. Dat was een wens van mij. Toen onze tweede 10 weken oud was bleek ik zwanger van de derde! Je schrikt je rot als die test positief is! Ook wij hebben discussies gevoerd over hoe het leven eruit komt te zien en of we dit wel aan kunnen. Mijn man zei na een paar dagen: ook dit kindje is welkom. En ondertussen zijn onze kinderen 3, 1,5 en 8 maanden.

Ja het is soms chaotisch. Ja af en toe vraag ik mij af hoe het leven zou zijn zonder onze jongste. Niet om hem, maar omdat ik de verschillende voedingsschemas soms best zwaar vind. Vandaag bestond mijn dag bijvoorbeeld uit de was wegwerken en voor de kinderen zorgen. Luiers, ontbijt, drinken, flesje, lunch, luiers, middagdutjes, fruit, avondeten, flesje en nachtrust.

Maar: Ik zie nu al dat onze kinderen ontzetten naar elkaar toe trekken. Ze zijn echt gek op elkaar. En ik merk dat we makkelijker opweg kunnen doordat ze samen slapen tussen de middag. Waardoor ik sochtends of smiddags weer op stap kan. En natuurlijk zijn hier de dagen ook pittig en ben ik doodop als ze in bed liggen.

De overgang van 1 naar 2 kinderen vond ik heel gek. Ineens moest ik aandacht delen. Maar ik ben echt blij met het leeftijdsverschil tussen onze oudsten. Nu de middelste goed loopt en begint te praten spelen ze veel samen, helpen ze elkaar sokken aantrekken, delen ze drinken en eten(zelfs als ze allebei een eigen bord en beker hebben) en als ze even zonder elkaar zijn is er altijd de vraag ’waar is zus?’.
Geef jezelf even de tijd om er aan te wennen. Dat mag! Als het jou wens is om nog een kindje te verwelkomen dan kun je dat aan! Wees lief voor jezelf, dat verdien je!

En voor wat je man betreft: als je vrienden hebt die 2 of meer kinderen hebben, ga dan daar eens een middagje op visite. Gewoon even kijken hoe de kinderen met elkaar om gaan. En besef je dat je als ouders daar veel in kunt maken of breken in de opvoeding.

Veel geluk!

Wolkjes

Het lijkt mij idd erg pittig zo krap op elkaar maar het klinkt met leeftijd heerlijk.

Die van mij schelen meer maar ik mocht niet eerders zeg maar. Maar had het erg graag gewild zo strak op elkaar

@mamalovestheirboys,

De dagen zijn ook best pittig soms. Ik heb moeten leren dat het oké is als het huis eens rommelig is. En dat ik af en toe tijd vrij moet maken voor mijzelf. Hooguit 5 dagen op jaarbasis gaan ze naar de opvang terwijl ik niet werk. Dan heb ik echt even een dag voor mijzelf.
Met 2 kinderen kon ik mij goed redden. We hadden al een duowagen gekocht omdat we wisten dat er een derde aan kwam. Dus ik had voldoende vrijheid om lekker op stap te gaan. Nu met de derde erbij zit ik iets meer aan huis gekluisterd. Maar dat is meer door de slaapjes en voedingen dan dat het vervoertechnisch niet wil.

Ik heb altijd gedacht dat zolang ik ontspannen ben de kinderen dat ook zijn. Daarom werk ik 20 uur per week. Zij vinden het prachtig bij de opvang en ik ben even geen mama. En mijn man gaat gerust met de kinderen boodschappen doen zodat ik even een kopje thee kan drinken bijvoorbeeld.

Echt lieve topicstarter, het is te doen. Ik vind het geweldig zoals de oudsten met elkaar opgroeien. Als ik de baby de fles gaf, zette ik de oudste in de kinderstoel met fruit of een kleurboekje. Of soms zelfs voor de tv. Kinderen leren al jong om op hun beurt te wachten en zelfstandig even te spelen/eten. Ik denk dat dat goed is voor de ontwikkeling.

Het zal zeker zwaar worden voor je. Vooral de eerste tijd met baby en dreumes. Maar daar vindt je vanzelf je weg in hoe je de dingen het handigst kan doen. Maar ook tijdens je zwangerschap kan het pittig worden met tillen enz van je kindje. Neem vooral rust als je kindje op bed ligt. Ook als straks de 2e er is.

Bij mijn kindjes zit 2 jaar verschil. Ik ben doordeweeks alleen met ze, m’n man is alleen in het weekend thuis. Dan helpt hij gelukkig wel. Maar ik heb ook in het begin gedacht, na de zoveelste slapeloze nacht, hoe ga ik dit volhouden. Maar het is me gelukt en ze hebben zoveel plezier samen. Daar doe je het voor. En dat zal bij jou straks ook zo zijn.

Ik hoop voor je dat je partner bijdraaid en dat hij je toch een beetje kan helpen als hij thuis is. Al is het maar met even een flesje geven, luier verschonen of 1 van de 2 even bezig houden zodat jij de andere kan verzorgen.

Dat is rot voor je! Werkt hij zo hard omdat het financieel nodig is? Of is het meer een vlucht? 

Ik ken iemand die moeite had met het vaderschap vanwege zijn eigen jeugd. Zijn vrouw is daarom ondanks haar wens voor een groot gezin, na 1 kind gestopt. 

Weet je waarom je vriend er zoveel moeite mee heeft?

[Auteur]

Berichten