Ik zou het wel doen.

Als ouders en volwassenen moet je altijd de verstandigste zijn.

Het kan voor jullie geen kwaad als ze erop staan, en het blijven kinderen van je man, hij kan dat niet zomaar weg wuiven wanneer dat niet lekker loopt. 

Ik ken het hele verhaal niet hoor. En het zal vast heel moeilijk zijn allemaal. 

Maar als je ze echt wilt laten weten dat jullie er altijd zullen zijn, zet je ze erbij!.

En ik lees heel veel mensen over nieuw begin je eigen gezin etc.. Dat vind ik wel heel erg hard, dit zijn ook kinderen van ‘jullie’… Je hebt geen nieuw gezin, de samen stelling is anders, maar ze moeten altijd het gevoel hebben dat ze erbij mogen horen, pubers of niet.

Ik kom zelf als kind ook uit zo’n situatie, als je ouder word ga je vanzelf bijdraaien en komen dingen wel weer goed.

Maar ze niet vernoemen op een geboorte kaartje zijn dingen die je niet meer kan over doen of rechtzetten. 

Sorry voor me misschien botte reactie. 

Maar dit is even uit het perspectief gestuurd van een kind met ouders met ‘nieuwe gezinnen’… Het blijft altijd hun papa…

Ik hoop dat je uit je keuze komt, en dat ik je tot nieuw inzicht het gebracht. 

Sterkte met alles, het is niet makkelijk dat geloof ik graag!!

 

Liefs bijna mamavan3

@michellevd

Opnieuw met jullie leven verder?

Zo werkt het niet hoor.  Het gaat over 2 mensen levens die ook hun papa nodig hebben hoe oud ze ook zijn.

Je gaat niet opnieuw met je leven verder!

Kinderen zijn altijd je kinderen, daar begin je niet opnieuw van….als het even rot loopt.. 

Ik zou ze er wel opzetten. Het is en blijft hun zusje. En het zijn de kinderen van je man, ookal is het contact moeilijk.

Mijn 2 pubers staan er ook op. Alleen niet in het trouwboekje. Daar staat alleen obze dochter. 

Pubers zijn impulsief. Denken anders. Over een paar jaar als het contact weer goed is heb je spijt. 

 

 

Ik zou het ook erop zetten. Het blijft familie en het blijven pubers. Door de namen erop te zetten erken je dat ook zij horen bij jullie gezin, ook al ervaren zij dat nu even niet zo. Het houdt de deur open. Anders voelen ze zich helemaal buitengesloten. Hoe het ook moge gaan in de toekomst, feit blijft dat er een broertje/zusje wordt geboren en dat mag best op het kaartje staan.  

Even off topic: ik vind de reactie van sommigen hier wel heel hard en enigszins onbegrijpelijk. Hoe kun je nou zeggen dat het in die zin een ‘nieuw begin’ is dat het verleden er niet meer toe doet? Realiseer je je dan niet dat je op die manier twee kinderen hun vader ‘ontneemt’? Het gaat hier niet om twee volwassenen die al heel bewust hun eigen keuzes kunnen maken (ook al denken ze misschien van wel), het zijn pubers die ook een vader nodig hebben. Als je een relatie hebt met iemand die al kinderen heeft, horen die kinderen er gewoon net zo goed bij als het kind dat geboren wordt. 

On topic: ik weet natuurlijk niet wat er precies speelt in jullie situatie en zit ook niet in een zelfde situatie, kan me zeker voorstellen dat het heel lastig kan zijn. Wel zou ik persoonlijk altijd proberen de kinderen van je vriend er zo goed mogelijk bij te betrekken. Zoals al vaker gezegd, het zijn pubers en pubers hebben nou eenmaal (nog) moeite met het uiten van emoties. Als je terug denkt aan je eigen puberteit herinner je je dat misschien nog wel (ik in ieder geval wel). Ik ben zelf kind van een vader met een ander gezin vóór mij. Ik was dus ‘dat zusje’ dat zomaar ineens in de puberteit van mijn broer en zus geboren werd. Ik was daar natuurlijk niet bewust bij, maar mijn broer en zus stonden wel op het geboortekaartje (heb het net even bekeken ;)). Ik weet van hen dat zij het er wel moeilijk mee gehad hebben dat hun papa een nieuw gezin begon, ook al waren hun ouders echt al jaren gescheiden. Dat had tijd nodig, en wat ik me herinner uit mijn jeugd waren ze ook echt niet altijd even vaak over de vloer. De deur heeft alleen, voor zover ik dat kan beoordelen, bij mijn ouders wel altijd open voor hen gestaan, voor als ze eraan toe waren. Toen we verhuisden waren er ook genoeg slaapkamers dat zij eens konden logeren, en mijn vader ging regelmatig met mijn broer kamperen omdat ze dat zijn hele jeugd altijd deden. Dat heeft geresulteerd in vier kinderen (ik heb nog een zusje van allebei mijn ouders) die allevier een hele leuke en goede band hebben met elkaar en graag bij onze ouders over de vloer komen. Ik heb mijn hele jeugd erg op gekeken tegen mijn broer en kon bij mijn zus terecht toen ik in de puberteit het moeilijker met mezelf had. 
Wat ik eigenlijk wil zeggen is: het is een kleine moeite ze op het geboortekaartje te zetten, maar het zou kwetsend kunnen zijn het niet te doen. Ik hoop dat het bij jullie uiteindelijk zo uitpakt als bij ons, nu lijkt het nog alleen een beslissing voor jullie alleen maar het zou uiteindelijk voor jullie kind ook heel leuk zijn een band te kunnen opbouwen met zijn/haar broers/zussen!

Wel, doch bescheiden, noemen.

Pubers draaien nog wel bij als jullie maar de ‘volwassenen’ blijven en hun heftige gevoelens daarbij erkennen. Als puber had ik waarschijnlijk alles afgezeken wat jullie ook hadden gekozen. Wel benoemen is op de lange termijn beter. Niet benoemen zal je altijd blijven achterhalen. 

 

Succes

“Een nieuw gezin”, tja, dat is iets wat mijn kinderen ook heel erg duidelijk werd toen papa samen met zijn vriendin een kind verwachtte. Na de geboorte gooide vriendin nog een schepje er boven op door te stellen dat mijn kinderen niet bij haar gezin hoorden. Kerst/verjaardagen/pasen enz. werden dan ook steevast gevierd met het “eigen” gezin, dus zonder mijn kinderen.

Kinderen stonden heel klein op de achterkant (!) van het kaartje vermeld als zusje van ….. Bij de geboorte van nummer 2 stonden ze er helemaal niet meer op.

Ik wilde geen kinderen meer en mijn nieuwe partner gelukkig ook niet. Maar wij betrekken alle kinderen overal bij. Want wij zijn tenslotte geen nieuw gezin maar wel 1 gezin.

poezelig schreef:

“Een nieuw gezin”, tja, dat is iets wat mijn kinderen ook heel erg duidelijk werd toen papa samen met zijn vriendin een kind verwachtte. Na de geboorte gooide vriendin nog een schepje er boven op door te stellen dat mijn kinderen niet bij haar gezin hoorden. Kerst/verjaardagen/pasen enz. werden dan ook steevast gevierd met het “eigen” gezin, dus zonder mijn kinderen. Kinderen stonden heel klein op de achterkant (!) van het kaartje vermeld als zusje van ….. Bij de geboorte van nummer 2 stonden ze er helemaal niet meer op. Ik wilde geen kinderen meer en mijn nieuwe partner gelukkig ook niet. Maar wij betrekken alle kinderen overal bij. Want wij zijn tenslotte geen nieuw gezin maar wel 1 gezin.

Ohh wat verdrietig om te lezen dit zeg 😔. Gelukkig hebben jouw kinderen zo te horen een fijne familie aan jou en je partner! ❤️

[Auteur]

Berichten