Zijn er toevallig nog meer mamas die de nagels van kindje niet knippen of vijlen.

Of heeft er iemand goede tips

Mijn kindje nu 1.4 jaar wilt haar nagels totaal niet willen knippen terwijl de nageltjes net zo lang zijn als de oppervlakte zeg maar. Ik realiseer me dat het nu toch wel tijd wordt maar ze laat niks toe. Of ze trekt ze terug . Of ze begint te huilen. Het is dus een drama!

Tips zijn welkom

Hi mede mama,
Dit heb ik ook aan de hand gehad. Mijn dochter was panisch om de teennagels te knippen. Ik heb geprobeerd haar gerust te stellen en heel langzaam te handelen. Beloofd dat als het pijn doet, ik meteen zal stoppen. Uiteindelijk ervaarde ze dat het helemaal geen pijn deed. En ze wilde toch ook graag gelakte nagels dus nu verloopt het prima.

Heel zielig, maar gewoon echt even in de houdgreep en doorpakken. Filmpje erbij. Het is uiteindelijk 2 minuten werk, nog niet eens.
Ik heb 2 dochters en genoeg periodes gehad dat her met gegil en strijd ging, maar t is gewoon niet anders en moet gebeuren. Mijn jongste is nu 2.5 jaar. 2 Maanden terug gilde ze alles nog bij elkaar. Maar nu gaat het ineens weer goed en accepteert ze het prima. Toevallig net de nagels weer geknipt.

Over sommige dingen is gewoon geen discussie mogelijk ofzo, nagels knippen is gewoon even doorpakken, gauw knippen en binnen 1 a 2 minuten is het weer klaar voor de komende 10 dagen. Dan krijsen ze maar even..

En mijn dochters willen ook graag gelakte nagels, maar ik zeg altijd: Dat mag, maar pas nadat je nagels geknipt zijn. Dat stimuleert ze vaak wel om even snel de nagels te knippen.

Overigens doet her helemaal geen pijn, nagels knippen. Maar ze vinden het gevoel van het schaartje gewoon vervelend. Maarja, dat is niet anders. Ze roepen vaak ‘Au au’ terwijl er echt niks gebeurd, dus als ik bij de eerste ‘au’ moet stoppen dan worden de nagels nooit geknipt..

Hier ook een worsteling soms om de nagels te knippen. Aan de vingers lukt inmiddels redelijk, maar teennagels doe ik alleen nog maar als mijn man ons zoontje (net 2 geworden) met een boekje erbij in de houdgreep kan houden. Tandenpoetsen vind hij ook niet leuk, maarja, ik kan niet alles leuk maken (wel geprobeerd uiteraard), sommige dingen moeten nou eenmaal toch gebeuren, ook als ze niet leuk zijn. 

Bij ons is het tot 1,5 jaar een grote worsteling geweest. Ik knipte niet zo vaak als dat zou moeten. Maar als ik zag dat ze echt te lang werden of gingen scheuren ofzo, tja dan moest het wel. Dus inderdaad. In de houtgreep bij pappa, haar favo serie op tv aan, en door het gehuil heen gaan. Ze trok haar handjes terug, of bewoog haar vingertjes. Ik vond het eng om het te knippen, maar nagel voor nagel ging het wel. 

En toen zag ze een keer hoe ik mijn nagels aan het knippen was. Staarde de hele tijd ademloos naar hoe ik bezig was. Met zo’n zelfde knipper. En aan het eind vroeg ze of zij ook een nageltje mocht. 1tje gedaan, en ze moest giechelen. Week later herhaald en toen mocht ik er 3 knippen voor ze weer afgeleid was. En daarna was het geworstel over. We knippen nu altijd samen. Oftewel, ik knip en dan “mag zij ook”. Omstebeurt een nagel van mamma, en een nagel van haar. Superleuk!! Haha nou veeg mij maar op hoor! 

Gewoon doen klaar houdgreep en doen me zoontje is geen probleem vind leuk en knipt dan net alsof mij nagels me dochtertje vindt verschikkelijk krijst alles bijelkaar ja ff pech en door gaan

Tsja.. hier gaat het ook in fases waarin ze het echt niet leuk vinden. Maar ik vind lange nagels echt vies bij die kleintjes. Er zit modder en klei onder en weet ik wat nog meer. Het moet gewoon elke week gebeuren. Dus afleiden met een filmpje, half in de houdgreep en razend snel (daar ben ik inmiddels goed in) knippen. Het is zo gebeurt en de tranen duren maar kort. Daarna lekker knuffelen en zeggen hoe goed ze het hebben gedaan.

Wij knippen altijd met z’n tweeen, zetten tiktak aan en geven haar in de andere hand iets lekker (meestal nog maisstengels).

Het is altijd brullen en krijsen, we weten niet beter en hopen dat ze het over een tijdje niet erg vindt, we praten tegen haar en zeggen dat het gewoon gedaan moet worden.

[Auteur]

Berichten