Na 2 jaar ben ik dan eindelijk 9 weken in verwachting van ons eerste kindje. De afgelopen 2 jaar zijn niet makkelijk geweest na meerdere miskramen, onderzoeken, ziekenhuistraject dat uiteindelijk onderbroken werd door Corona. We zijn heel erg blij dat het  toch weer zelf is gelukt in plaats van met hulp van het ziekenhuis.

ondanks dat ik erg blij ben dat het weer is gelukt, overschaduwt mijn onzekerheid en de angst dat het weer misgaat. Ik heb inmiddels al meerdere goede echo’s gehad. Na een echo gaat het even goed, maar daarna ga ik me weer focussen op mijn kwaaltjes die af en toe minder zijn en vraag ik me af of het hartje niet is gestopt met kloppen.

Komend weekend gaan we het aan ouders/broers/zussen vertellen. Eigenlijk zie ik er best tegenop, want ik ben ook bang dat ik ze daarna weer moet vertellen dat het misschien mis is gegaan. Het liefst stel ik het vertellen aan anderen zo lang mogelijk uit.

ik vind het zo jammer dat ik me zo voel. Meestal verwacht de omgeving wel dat je op een roze wolk zit, maar daar is bij mij niet echt sprake van. Ik probeer mezelf ook te vertellen dat de kans dat het goed gaat veel groter is dan dat het nog misgaat en dat helpt soms even.

Zijn er meer mensen die zich zo hebben gevoeld tijdens de zwangerschap? Hebben jullie tips om de tijd positiever door te komen? Ik hoop zo dat die roze wolk nog komt, want dit is alles wat we wilden

Ondanks dat ik gelukkig (als ik dat zo mag zeggen) niet heb meegemaakt wat jullie mee hebben gemaakt vond ik het in het begin ook heel moeilijk om echt te genieten van de zwangerschap.

Niet door eigen ervaringen maar door in mijn vriendenkring veel miskramen tussen 8-12 weken en een andere vriendin waar het kindje na vroeggeboorte met 24 weken kwam te overlijden, was ik vooral best bang voor hoe het ook kon gaan. 

De eerste week na de controle (elke 3 weken had ik controle) was idd prima, de tweede week begon het te knagen en tot de 3e week keek ik echt de dagen om. Na 12 weken werd het iets minder, na een goede 20-weken echo nog een stuk minder en eigenlijk na de magische grens van 24 weken (en elke week die erbij kwam) nam het genieten de overhand. 

De verloskundige zei wel dat veel mensen na de 20 wekenecho beter konden gaan genieten dus ik denk dat het echt heel normaal is vooral in jouw situatie! En de ene persoon is daar ook gewoon makkelijker in dan de ander.

Praat er vooral over met de verloskundige en bel als je je ergens onzeker over voelt! Dan mag je tussen die 2 controles vaak heel even langskomen om het hartje te horen. 

Verder zou je ook tot na de 12 weken kunnen wachten om het je familie te vertellen als je je daar verer bij voelt? Niemand die voorschrijft wanneer dat “hoort”.

Heel veel succes en hopelijk kun je snel meer genieten van je zwangerschap! 

Ik denk dat het niet zo gek is om niet onbezorgd zwanger te zijn na een miskraam, jou verhaal is heel herkenbaar! Zelf ben ik nu ruim 11 weken zwanger na een miskraam. Het word telkens iets beter maar het blijft spannend! Dit had ik met de zwangerschap van mijn zoontje ook wel, maar nu toch iets voorzichtiger blij.
Het is ook een soort zelfbescherming natuurlijk! Ik denk (en hoop) dat het na een hopelijk goeie 20-wekenecho wat beter gaat worden! 
Gefeliciteerd met je zwangerschap in ieder geval!
Oh en het schijnt dat als je na 8 weken een goeie echo hebt gehad, de kans nog 2/3% is dat het misgaat😘

Heel herkenbaar gevoel. Hier ook zwanger na meerdere miskramen (waarbij ook zwangerschappen zijn geweest met kloppende hartjes rond de 8 weken). De ene miskraam was met bloedverlies, de anderen totaal niet. Misselijkheid en gevoelige borsten bleven ook tot aan de curretages. Ook daar niks aan af te leiden. Eigenlijk heb ik er alleen vertrouwen in na een mooie echo rond de 14 weken. Want ja ook die heb ik gehad na miskramen. Het komt vast goed bij jou na meerdere mooie echo’s!!

Ik herken dit heel erg.. Van me eerste zwangerschap heb ik zo erg genoten, alles ging ook goed en het kwam niet in me op dat het mis zou kunnen gaan. Toen we voor een tweede gingen, kreeg ik na twee echo’s een miskraam. Nu inmiddels weer 14 weken zwanger, meedere goede echo’s gehad en goede nipt uitgslag.. Maar toch kan ik er niet van genieten. Heb het gevoel dat ik (nog) geen band heb met dit kindje, ergens durf ik het niet toe te laten omdat ik nog steeds bang ben dat het mis zou kunnen gaan. Ik voel me er ook zo schuldig over.. Hoop dat het in de loop der tijd minder wordt..

Bedankt voor jullie reacties. Wat “fijn” dat het herkenbaar is!

Rozenmeisje ik hoop inderdaad dat het na de 20 weken echo beter wordt. Het komt nu zo uit met familie vertellen omdat veel op lange vakantie gaan, dus dan zou ik meteen 14 weken zijn als ik het dan pas vertel. Vind ik ook weer zo laat. Vroeg of laat moet ik het toch een keer vertellen. Hopelijk word ik weer wat positiever door hun enthousiasme

Ntsjah denk ook inderdaad zelfbescherming. Ik probeer me ook vast te houden aan die percentages inderdaad. Maar als ik dan op fora lees lijkt het wel alsof veel het hebben meegemaakt na een goede echo. Moet ook niet meer gaan internetten😂

Vierkeergeluk jeetje wat erg! Hebben ze een oorzaak bij jou gevonden voor de miskramen? Wat goed dat je toch een mooie echo na de 14 weken hebt gehad, dat geeft weer een beetje hoop dat het ook goed kan gaan.

Milka wat verschrikkelijk na 2 goede echo’s. Moet ook een spannende tijd voor jou zijn nu. Herkenbaar het schuldige gevoel. Hopelijk blijft deze zwangerschap goed gaan en mag je straks een gezond kindje krijgen. Hoe kom jij de tijd door?

[Auteur]

Berichten