Hallo allemaal, mag ik even zeuren over mijn onzekere moedergevoelens 😬 .

Mijn zoontje wordt 2 begin januari en is opeens weer heel erg aan het veranderen. Ik heb hem dik een jaar borstvoeding gegeven en vervolgens deden we altijd standaard de fles op schoot waarna hij erg graag op mij in slaap wilde vallen. Dit heeft echt maanden zo geduurd en soms zorgde dat zeker ook voor wrevel want ja, midden in de nacht en dat afdwingen is niet altijd fijn en duurde dan zo lang voordat ik hem ook echt weg kon leggen. Ook ‘s avonds duurde het steeds langer, hij leek steeds langer gebruik ervan te maken of het slapen lukte gewoon steeds slechter. En dat resulteerde dan ook weleens in gemopper en gedoe.

En nu ineens van de een op de andere dag, wordt hij een grote vent en wil hij het niet meer. Flesje ok, maar daarna in bed. Hij wilde ook ineens niet meer door mama gebracht maar door papa (wel echt heel fijn voor hem, haha). Echt erg maar ik merk gewoon dat ik er direct melancholisch van ben geworden 🙊. En ook dat ik me afvraag of ik iets mis heb gedaan dat hij het opeens niet meer wil.

Oh ik ben echt een ei! Zijn er meer moeders die dit herkennen en deze gevoelens?

Volgens mij heb je het juist heel goed gedaan. Je zoontje voelt zich duidelijk veilig genoeg om nu zelfstandig te slapen.

Wat Veerbeer zegt inderdaad. Volgens mij een teken dat hij zich vertrouwd genoeg voelt om nu zelf in slaap te vallen. Supergoed juist! Ik heb nu enigszins hetzelfde. Mijn dochtertje van 16 maanden wil ook ineens nu zelf in bed liggen. En idd ook door papa! Wat ik juist prima vind haha, want was altijd wel even bezig! Nu drinkt ze nog lekker bij mij en daarna komt papa en wil ze gelijk in bed liggen en blijft hij er even bij tot ze slaapt. Ik zie het echt als positief, goed teken dat ze dat nu zelf kan. En dat ze dit dus op haar eigen tijd doet ipv dat we onwijs ons best hebben gedaan om haar dat aan te leren. Voelt voor mij juist goed. Maar ik snap helemaal dat je het er even moeilijk mee hebt!! Extra genieten van het flesjesmoment dan maar!

Ik herken het van het moment dat cosleepen voorbij was. Onze dochter dronk savonds laat nog vrij lang. Rond 8/9 maanden ging ze dat pas weigeren. Tot die tijd legde ik haar altijd vanaf dat moment nog lekker naast me. Want ook snachts werd ze nog regelmatig wakker. Ze startte de avond in eigen bedje omdat ze anders zonder toezicht zo ons bed door kon kruipen. Dus enige oplossing was om haar daar te laten liggen. Ik vond het verschrikkelijk. Dacht dat ze er niet aan toe was, en dat lege bedje naast me. Mn arme meid. En ze sliep gewoon goed. Niks aan de hand. Ze werd zelfs minder vaak wakker. Ik was trots maar voelde me gek genoeg ook een beetje aan de kant gezet en verdrietig. Want ik was nog niet klaar met samen slapen hoor haha! 

Het zijn heel normale gevoelens denk ik. Elk stapje vooruit is iets meer afstand. Hoort erbij. Als ze straks volwassen zijn wil je ze niet meer met een fles in slaap hoeven wiegen. Maar wel moeilijk als het plotseling gebeurt zonder dat je een seintje of een aanloopje kreeg. Het is inderdaad wel heel goed hoe hij zich zo veilig voelt.

 

Wat lief dat jullie dit begrijpen en het niet drama om niks vinden, haha.

Fijn om te lezen dat het wellicht ook met veilig gevoel te maken kan hebben en dat hij zich nu gewoon prettig genoeg voelt in bed en dat is inderdaad ook gewoon zoals het hoort.

ik zie het ook als geluk dat ik zolang borstvoeding heb mogen en kunnen geven en daarna samen in slaap vallen heb kunnen doen.

Al was het de laatste tijd ook meer iets negatiefs, omdat het meestal bijna een uur duurde vol met frustratie van beide kanten. Ik had dit dus wel kunnen zien aankomen, achteraf. Want hij kwam dus maar niet in slaap en het werd dan toch gedoe.

Maar voor je gevoel ga je toch “ineens” van “aan de haren omhoog trekken vanuit bed omdat ie zo graag bij je in slaap wil vallen” naar “leg me neer of geef me aan papa”. Grote voordeel is dat hij nu binnen 10 min sliep, in tegenstelling tot 45 minuten zeg maar. Dus dat is ook gewoon beter zo.

 

Ik weet niet waarom, mss door de hormonen van mijn zwangerschap dat ik het zo “negatief” ervaar. Moest echt een traantje wegpinken :’). Het is goed en gezond dat hij deze stappen zet, maar ik had hem het liefst nog even lekker warm tegen me aan. Het voelt als falen of zo, dat hij dat niet meer wil.

Hier nog zo’n ei! Sinds ik zwanger ben van de tweede wil mijn zoontje vooral door papa geholpen worden. Ik was de eerste weken ook niet heel erg lekker, dus dat kan meespelen. Nu is dat zo gebleven. Eerst vond ik het echt niet leuk, maar nu probeer ik het gemak ervan in te zien. Met een dikke buik hoef ik hem savonds niet meer in zn bedje te tillen of in bad te doen! Ik denk ook zeker dat hormonen een belangrijke rol hierin spelen.

[Auteur]

Berichten