Ik herken de gedachte wel een beetje.
Zelf ben ik een half jaar geleden, met dik 37 jaar, bevallen van een gezonde dochter. Ik heb een langdurig fertiliteitstraject gehad, en kon niet geloven dat het nu wel goed ging. Elke echo bloed nerveus! En heel verbaasd dat er steeds maar niks gevonden werd. Ik heb wel de NIPT laten doen (geen nevenbevindingen, want die zeggen niet zoveel over de ernst van de gevonden afwijking. Dan weet je het evengoed pas na de geboorte).
Nu we weten wat er speelt, en we een gezonde dochter hebben, gaat de wens voor een 2e toch weer kriebelen. En nu voel ik zeker de klok tikken. Er zijn wachtlijsten ivm corona. En ik heb nav mijn totaalruptuur ook nog een ingreep nodig, waarvoor ik ook eindeloos op de wachtlijst sta. En ik ben nu nog steeds bang voor de veel grotere kans op een afwijking. Want die is er inderdaad wel.
Maar toch hoor… Zelfs met die grotere kans worden nog steeds verreweg de meeste kindjes gezond geboren! Probeer je daaraan vast te houden. Meer controle heb je er niet over.
