Hallo mede ouders,

ik zit met een lastig dingetje. Mijn zoontje van 18,5 maand oud trekt de laatste tijd veel naar mij toe en minder naar papa. Dat hoort erbij, dat weet ik, maar het is de laatste week dat hij s avonds als hij in bed ligt wakker wordt na een halfuurtje ofzo en dan begint te huilen. Het is ons opgevallen dat als ik ga kijken en hem troost in bed, dat hij soms gewoon 2 uur hiermee bezit kan zijn. Ik ga vaak eerst kijken, dan na 5 min weer, dan 10 min etc. Het gekke is nu dat als papa gaat, die hem teruglegt en hij dan verder slaapt en ook niet meer wakker wordt. Mijn vriend gaf aan dat het lijkt alsof hij denkt shit papa is er en niet mama, dan ga ik maar slapen. Als ik kom wilt hij ook altijd even een arm om mijn nek heen doen en kroelen (haal hem niet uit bed), bij mijn vriend doet hij dit niet en gaat dus meteen weer platliggen en slapen. Helaas is mijn vriend vaak de avonden weg en komt het toch op mij neer, echter zou ik het ook weleens fijn vinden om niet elke avond 2 uur of langer bezig te zijn. Herkent iemand dit?

Heel herkenbaar, onze dochter heeft dat al heel lang.. het varieert van periode hoe het zich uit, op het begin als ze ging huilen in bed kon ik er maar beter naartoe gaan want dan sliep ze zo, ging mijn man dan werd het drama omdat ze niet wilde dat hij wegging.. en nu wilt ze altijd dat hij haar naar bed brengt.. doe ik het en is papa thuis en weet ze dat, dan roept ze alleen maar om hem haha.. je moet het vooral niet persoonlijk zien.. 

 

Heel herkenbaar. Toevallig heb ik een paar dagen geleden daar iets over geschreven in een ander topic. Lang verhaal kort, als ik onze zoon ’s nachts troost ben ik zo 3 uur verder. Doet mijn man het, dan slaapt hij zo weer. Een kennis van me zei dat hij bij mij waarschijnlijk ruimte voelt. Ik geef eerder toe dan mijn man, ben toch wat gezelliger ’s nachts. Ik heb mijn man gevraagd wat hij precies wel en niet doet en was van plan dat toe te passen. Is niet nodig geweest, want sinds 3 nachten slaapt hij weer door. Alsof hij het weet :’)

Overdag wil hij trouwens ook het liefst mij als er wat is.

Bij ons is het waarschijnlijk ook om de reden dat de een (papa) meer ruimte toe laat dan de ander…ze voelen dat zeer zeker aan

Kinderen voelen dat feilloos aan en reageren daar op. Misschien dus iets minder gezellig doen en volhouden, hoe moeilijk dat ook is!

Heel herkenbaar. Bij het naar bed brengen merken wij dat verschil ook erg. Meneer heeft af en toe avonden waar hij dan iedere keer weer eruit komt, wacht tot je hem weer terug in bed doet.

Ik ben vrij strikt, bij het naar bed brengen lees ik een verhaal, even knuffelen, slaapliedje zingen en klaar. Als hij er dan uit komt, weer terug in bed brengen, nog kort uitleggen dat het tijd is om te slapen, kus en weltrusten.

Komt hij nog een keer uit bed, dan loop ik met hem mee naar bed, dek hem toe, kus&weltrusten. Verder dus geen dialoog. Als hij er dan nog een keer uit komt, dan helemaal geen woorden, maar leg hem netjes in bed, dek hem toe en loop weer uit de kamer. Dit werkt hier erg goed.

Mijn man vindt deze methode goed maar lastiger om zelf om te zetten. Hij praat dan veel meer, en onze zoon begint dan ook hele verhalen terug te kletsen. 

Als onze zoon snachts getroost moet worden, krijgt hij echt wel een knuffel, kus, aai over zijn bol, maar ik probeer bewust amper met hem te praten. En probeer niet te lang bij hem te blijven hangen. 

Maar ieder kind is uiteraard anders, even uitproberen welke methode voor jullie werkt 🙂

Onze dochter heeft dit ook een periode gehad en wat bij ons toen hielp was naar haar kamer gaan, niets zeggen, geen licht, niet knuffelen, gewoon oppakken, weer neerleggen in bed en weg gaan. Niet te gezellig maken. 😀 

[Auteur]

Berichten