Hoi dames, ik moet even mijn hart luchten en het kwijt. Allereerst weet ik dat veel dames lastig zwanger worden en dit is absoluut niet naar of vervelend bedoeld! Ik gun het iedereen meer dan alles!
Maar ik (wij) zitten een beetje gigantisch in shock, want gister ben ik erachter gekomen dat ik zwanger ben. CB gaf 1-2 weken zwanger aan en als ik het goed heb zit ik vandaag op 11 dpo maar weet het niet zeker.

Maar nu komt het…wij weten ons momenteel geen raad! (Sorry dames!) Wij hebben al twee kinderen (oudste 6 en jongste bijna 2) en we waren er nog niet helemaal over uit of we nu compleet waren of niet, mijn vriend wilde het liever bij twee houden maar sloot een derde niet definitief uit. Momenteel zitten we financieel ook niet heel erg goed, dus dat weegt voor beide ook heel erg mee. Mijn vriend was gister (net als ik) helemaal in shock van de 1-2 weken zwanger test, ons hoofd zegt vanwege praktische en voornamelijk momenteel financiële zaken nee. Maar mijn hart zegt heel wat anders waardoor ik sinds gister in een rollercoaster zit van emoties. Dan nog niet te hebben over alle tranen die ik niet in bedwang kon houden. Ik schiet van ja naar nee continue, mijn vriend is maar praktisch ingesteld dan mij en is wat vastgoed in een nee. Ook al is het geen harde nee, heb wel het gevoel/idee dat hij er ergens toch wel voor open staat. Maar die hersenen! Pppffff langzaam gek aan het worden van al het heen en weer geslinger…vandaag me ook helemaal suf gegoogled op abortus (hoe erg ik het ook vind en ik had echt nooit verwacht in deze positie te zitten, want ik ben eigenlijk wel een beetje tegen abortus) maar wijzer daarvan worden nee! Brengt me alleen nog meer in twijfel!

Zijn er misschien dames die dit zelf ook een keer mee hebben gemaakt? Alle tips en ideeën zijn meer dan welkom, ook hoe wij hier nu over moeten praten. Want ik merk dat ik het moeilijk vond om met hem te praten (denk door mijn dubbele gevoel?).

Laat het even een weekje bezinken. 1 dag is echt nog heel kort. Even alles op een rijtje krijgen.
Ik was er pas blij mee met 11 weken, omdat ik het toen aan m’n omgeving ging vertellen en iedereen zei dat het echt wel goedkomt (ik was net een maand samen met m’n partner).

Ik kon/wilde geen abortus doen, bang voor spijt etc.

MJ dank je wel voor je reactie! En wat jij had (bang voor spijt) heb ik ook. Ondanks dat mijn hoofd wat anders zegt…heel verwarrend. En ja 1 dag is nog maar kort maar pppffff het raast al de hele dag door mijn hoofd en ik merk dat ik het amper los kan laten 🙁

Hebben jullie nog tips over hoe hierover te praten met je partner? Aangezien ik het heel moeilijk vind en al snel in tranen uitbarst…

Wat MJ ook zegt, laat het even bezinken. Voor je partner en voor jezelf.
Het kan helpen positieve en negatieve dingen voor jezelf op te schrijven. Vanuit hoe je er nu naar kijkt. Dan is het even uit je hoofd. Parkeer het even. Je hoeft er nu nog niet gelijk wat mee te doen. Probeer over een paar dagen het gesprek nog eens aan te gaan met je partner. Ook al huil je alles bij elkaar, dat geeft niet. Probeer maar gewoon. Pak het lijstje erbij met positieve/negatieve punten. Maar luister vooral naar je gevoel (ook al is dat nu nog heel lastig)
Succes!

Ik sluit mij er bij aan en zou het heel even laten bezinken. Je zit nog voor je NOD en het is zuur als jullie je er allebei bij neerleggen, de zorgen opzij schuiven en er blij mee zijn en dat het dan nog misgaat op je NOD. Nu kun je even aan het idee wennen en alles op een rijtje zetten, de angst om spijt te krijgen als je het besluit niet te houden kan ik mij goed voorstellen. Het is niet niets. Momenteel draaien je hersenen overuren maar ik denk dat het gevoel in jullie hart het over zal nemen.In elk geval veel wijsheid en neem de tijd, praat erover met elkaar!

En wat betreft tips met je partner : laat die tranen komen, je hoeft niet per se woorden te gebruiken om je gevoel te uiten

Hoi,

Ben nu halverwege een ongeplande zwangerschap van een derde kindje. Mijn kindjes zitten wat dichter op elkaar, dus ik vind het soms lastig te overzien hoe we dat straks allemaal moeten doen.

Toen ik erachter kwam hadden we eigenlijk net besloten de keuze voor een derde een tijd uit te stellen. Het was van beide kanten geen definitieve nee, maar ik weet dat mijn vriend het eigenlijk wel goed vond met de twee die we hebben.

Toen ik erachter kwam was ik echt in shock en paniek. Hoe gaan we dit doen? Hoe gaan we dit betalen? Het past niet in het huis. De andere twee zijn nog zo klein en dan nog een baby erbij. We hebben besloten geen beslissing te nemen tot aan de eerste echo. Ook met het idee dat het ook nog echt fout kon zitten. Tot die tijd zouden we open, zonder elkaar iets op te leggen of te verwijten, praten over onze gevoelens. Mijn vriend gaf aan dat hij me zou steunen en dat hij het wel onze beslissing vond, maar dat ik de beslissende stem zou hebben, want het is mijn lichaam. Hij wist dat hij van een derde kindje evenveel zou houden, maar had er vrede mee als we de zwangerschap zouden laten afbreken. Drie dagen na de positieve test en dus een tijd voor de eerste echo wist ik eigenlijk al dat ik de zwangerschap niet kon afbreken. Spijt, wat als ik nu later wel een derde wil, het idee dat we het samen echt wel aan zouden kunnen…dat heeft me allemaal overgehaald. We hebben meteen de knop omgedraaid en het nooit meer gehad over de mogelijke afbreking, maar meteen gekozen om echt blij te zijn met de nieuwe aanwinst. Het financiele plaatje heeft zich ook opgelost in de tussentijd en het huis valt wel aan te passen. Twee kindjes kunnen echt wel samen op een kamer. Dus nu wachten we af tot onze derde er is, en we zijn dolgelukkig.

Probeer open te staan voor elkaar en echt naar elkaar te luisteren. Praktische bezwaren zijn natuurlijk super belangrijk in de overweging, maar uiteindelijk moeten jullie allebei oke zijn met de keuze. Probeer een rustig moment te vinden, zonder kinderen erbij, om met elkaar te praten en spreek van te voren af dat het geen gesprek is om elkaar te overtuigen, maar gewoon wat je verschillende overwegingen zijn.

 

Ik hoop dat jullie er samen uitkomen!

Sterkte!

 

 

@EvdB,

Kijk dit is een reactie waar ze wat aan heeft, mooi beschreven! Dit hebben jullie goed aangepakt en wat lief hoe jouw vriend er ook in stond!!

Ik had al een overleden zoontje en twee dochters van toen 11 en 8 toen ik onverwachts zwanger was van nummer 4 ook helemaal in shock maar ik wist meteen wij gaan er voor en nu is het ons cadeautje van 5 jaar alweer ben zo blij met haar 

Het is echt ons wondertje en zou haar voor geen miljoen meer kunnen missen.

Ze zegt nu zelf ik ben jullie cadeautje hé mama.

Mijn moeder zei dit kindje komt echt weer wel groot en ze heeft helemaal gelijk gehad.

Jullie weten het nog maar 1 dag laat het bezinken ik ging er met 8 weken pas aan wennen toen ik opeens een bloeding kreeg en met de ambulance ben weg gebracht ik was toen zo blij dat ik een kloppend hartje zag.

 

Dank jullie wel voor jullie open en eerlijke reactie! Waardeer ik enorm!!!!
Gisteravond lag ik huilend en al al vroeg in bed vandaag had ik de kinderen en heb gezocht en gekeken naar abortus en nee daar werd ik niet al te vrolijk van! Vind het al erg genoeg om hier te zeggen dat ik er überhaupt naar gekeken/gezocht heb!!!

Maar vanavond nog een gesprek gehad en hij blijft stellig zeggen: ‘ik wou er altijd maar twee en geen drie’. Vanavond nog gechat met een hulp(nood)instantie en eerste contacten met een abortuskliniek zijn al gelegd ik sta er echt 50/50 in, de punten die mijn vriend op noemt (voornamelijk financieel) werken zwaar. Maar allen al te denken dat ik het erg moet gaan laten halen met een vroegtijdige/abortus, hakt er héél hard in! En ja we weten het nog maar net 1 dag, en vele reactie (dank jullie wel daarvoor!!!!) zijn nog een week wachten en het er dan nog eens over te hebben. Maar ik weet oprecht niet of ik dat kan, kijk naar vandaag, had moeten werken (ben zelfstandige) maar kon me er ECHT niet toe aan zetten. Hoe moet ik dit nog een week volhouden?

[Auteur]

Berichten