Oke, Ladies.. 

Wauw, waar moet ik beginnen? Heel de avond loop ik hier alleen mee rond… ik ben weer zwanger.. onze 3e zwangerschap, alles behalve in de planning. Sterker nog.. we hadden samen besloten dat mijn man er een knoopje in ging leggen. De dokter vond hem te jong (net 30) dus werd naar huis gestuurd om na te denken… ze zijn er geen voorstander van. Wij hebben twee gezonde kinderen en nu ben ik zwanger (té vruchtbaar, ja dat bestaat ook) Onze kindjes zijn net geen 3 en 15 maanden…

Ik ben radeloos.. wie heeft dit ook meegemaakt? Wat hebben jullie besloten? Wij zien dit niet zitten maar het voelt ook zo onnatuurlijk. Help! En nee.. mijn man weet dit nog niet eens..

Liefs, een verdrietige Mama

Hoi verdrietige mama,

Ik heb niet dezelfde ervaring maar zag je topic zo laat voorbij komen toen ik er zelf 1 plaatste en dacht, misschien kun je een hart onder de riem gebruiken. Vind het heel verdrietig voor jou en het lijkt me een heel lastig dilemma.

Ik ben nu zelf zwanger na een miskraam en het is heel gewenst. Ik had laatst een gesprek met een vriendin. Zij raakte kort na de bevalling weer zwanger en kon dat toen echt op alle fronten niet aan. Ze heeft toen met 6 weken besloten de zwangerschap af te breken. Ze zei zich schuldig te voelen omdat ze zichzelf al die tijd voor hield dat het 6 weken nog weinig is maar dat ze nu zag wat voor verdriet het mij had gedaan om het met 6 weken te verliezen.

Ik heb haar gezegd zich echt niet schuldig te moeten voelen en dat het maar net is hoe de situatie is. Als ik in zo’n situatie had gezeten had ik misschien hetzelfde gedaan, ondanks dat het nu zo ontzettend welkom is. Ik ben absoluut niet tegen zwangerschapsafbreking in bepaalde situaties en uiteraard wel in een vroeg stadium. En ik denk, mochten jullie die keuze overwegen, dat jullie die keuze alleen zelf kunnen maken, ondanks de meningen van anderen.

Bespreek het met je man en slaap er nog eens een nachtje over. Hoe rot je je nu ook voelt, uiteindelijk komt het goed, wat jullie ook kiezen. En voel je vooral nergens schuldig om.

Veel liefs en sterkte

Zo’n knoopje kan bij een man weer ongedaan gemaakt worden, sterker zelfs dat doet de natuur soms zelf. Dus die reactie van de arts is nogal raar.

Ik snap dat het heel erg schikken is. Wacht even tot de ergste schik weg voor je wat dan ook besluit. Overleg eens met een verloskundige? En vooral ook met je man, het is ook van hem tenslotte. 

Hier wel mee gemaakt wij hadden al een overleden zoontje en een dochter van 11 en 8 toen ik onverwachts zwanger was geraakt door de pil heen ik moet zeggen het was in het begin wennen want je was voor de oudste al naar opendagen aan het gaan voor middelbare scholen en alles aanschaffen voor de middelbare maar toen.moesten wij er opeens babyuitzet erbij gaan doen.

Maar het is helemaal goed gekomen nu zijn ze alweer 16 en 13 en 5 het is ons wondertje.

Mijn moeder zei toen meteen er kan er beter altijd 1 bij dan net als ons er 1 moeten missen.

Mijn  man heeft zich daarna ook laten steriliseren maar die was idd 40 en dan doen ze het makkelijker.

Ik wil je heel veel sterkte wensen.

Hey,

Voel je vooral niet schuldig wat je ook kiest. Maar kies wel samen met je partner. Ik heb geen ervaring, maar ik ben zelf een “ongewenst” kind. Er zijn momenten genoeg geweest waarbij ik mij afvroeg of t niet beter was geweest als mijn ouders voor abortus hadden gekozen. 

Nu is elke situatie natuurlijk anders en zijn er gelukkig veel ongewenste kinderen goed terecht gekomen. 

Wellicht is adoptie nog een optie? 

Hoe dan ook denk er goed over na en laat je niet gek maken door anderen. Het is jullie keuze en alleen jullie kunnen inschatten wat voor jullie en jullie gezin het beste is.

Liefs!

Hoi,

Ik ben nu zwanger van de derde en mijn jongste is nog iets jonger dan die van jou. Ik was in eerste instantie super geschrokken en in paniek en heb echt een week de tijd nodig gehad om het te laten bezinken. In die week hebben mijn man en ik elke avond gesprekken gevoerd over wat we zouden willen. Uiteindelijk dus besloten dat dit kindje welkom was. Ik wist dat ik het niet aan zou kunnen om het weg te laten halen en dat die beslissing me bezig zou blijven houden. Een kindje erbij zat voor ons niet in de planning, en ons huis is te klein en het is kort op de vorige, maar we gaan super veel van dit kindje houden, net als van onze andere kinderen.
Ik vind de keuze super persoonlijk, maar wat voor mij de doorslag gaf, was denken aan hoe ik me zou voelen na een abortus of hoe ik me zou voelen met een derde kindje. Daarnaast hielp het heel erg dat mijn man me goed steunde en wel open was over hoe hij erin stond, maar ook duidelijk aangaf dat het mijn lichaam en grotendeels mijn keuze was.
Je moet doen wat goed voelt voor jou. Niemand kan dit voor jou bepalen.
Heel veel sterkte met je keuze!

Hi lieve mama,

Wat goed dat je je gedachten deelt en hulp vraagt. Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt. Toen ons tweede kindje 10 weken oud was bleek ik zwanger te zijn. Ontzettend ongepland natuurlijk! Wij hebben het er niet eens over gehad of we ooit een derde wensten.
2 dagen na de positieve test kwam mijn man bij mij met de woorden ‘ook dit kindje is welkom’. En daarmee was voor mij duidelijk dat hij er achter staat.

Voor ons is het nooit een vraagstuk geweest of het kindje zou komen of dat we voor abortus zouden kiezen, al schiet het natuurlijk wel door je hoofd heen. Ondertussen hebben we twee dochters (3 en 1,5) en een zoon (9maanden). Het leven is hectisch af en toe en er zijn dagen dat ik enorm blij ben dat ze in bed liggen. Maar ik zou het niet anders willen.

Niemand kan voor jullie een keus maken. Ik kan alleen maar adviseren om met je man te gaan praten. Hij verdient het om ook over dit vraagstuk te mogen nadenken. Misschien denken jullie er direct hetzelfde over en is het vraagstuk opgelost? Misschien zijn zijn gedachten helemaal anders dan dat jij nu denkt?
Blijf er niet alleen mee rondlopen. Daar heb je jezelf mee en duw je je man mee weg. Terwijl juist nu jullie elkaar nodig hebben.

Maak een keus met je hart. En in overleg met je man. Veel geluk🍀

[Auteur]

Berichten