Wij hebben een zoontje van 11 maanden. Zwanger zijn vond ik vreselijk. En ook de eerste maanden nadat ons zoontje geboren was, was meer een grijze donderwolk dan dat ik op een roze wolk zat. Ik was flink depressief. Nu gaat het goed en geniet ik volop van ons mannetje. 

Sinds ons zoontje 6 maanden is, begon het ineens weer te kriebelen bij mij. En dit gevoel is de laatste weken alleen maar sterker geworden. Kort gezegd heb ik een grote, onweerstaanbare drang om weer zwanger te willen worden. Ik kijk overal naar babykleertjes, moet bijna huilen als ik een baby zie, ben jaloers op mijn schoonzus die haar 3e kindje verwacht etc. etc… Ik weet niet wat het is, maar mijn gevoel is echt heel sterk en ik kan het niet negeren. Dan zou je wellicht zeggen: waar wacht je dan op?? Nou… 

… Als ik luister naar mijn verstand, dan wil ik juist nog helemaal geen 2e kindje. Ik wil graag eerst al mijn aandacht aan ons zoontje kunnen geven. Daarnaast doe ik op het moment ook veel dingen die ik waarschijnlijk moet opgeven zodra er een 2e bij komt. En daar ben ik nog niet klaar voor. Ook zie ik op tegen het zwanger zijn en ben ik heel erg bang dat ik opnieuw depressief zal worden. 

Mijn verstand zegt dus dat ik nog zeker een tijd moet wachten. Maar ik word gek van mijn gevoel. Ik loop er dagelijks mee en in mijn hoofd ben ik constant bezig met alles rondom een nieuwe zwangerschap/baby. Ik kan het niet loslaten. Een onweerstaanbare drang om zwanger te worden terwijl mijn verstand het niet wil. Zijn er mama’s die dit herkennen? 

Heel herkenbaar! Hier ook 11 maanden, en ik snap je gevoelens,ondanks wat je verstand zegt. Weet je waar het van komt? Je kindje veranderd nu van baby naar ‘dreumes’, leert elke dag weer iets zelfstandiger te zijn. En gezien wij ons hele leven hebben aangepast en al heel veel hebben opgegeven voelt het ineens alsof je kind dit zonder jou doet en word je bang dat je dalijk niet meer zo hard nodig bent waardoor je weer focus op jezelf kunt gaan leggen zonder excuses. En eerlijk gezegd ziet dat er even uit als een mount everest voor mij. Zit nog steeds met een kink in de kabel en het negeren is makkelijker. Drukdruk door de baby is makkelijker. Hm nu dreumes? Dan is zelfs een nieuwe zwangerschap enz makkelijker…maar inderdaad niet de slimste keus. Zeker gezien we dus juist de focus op die ‘berg’ moeten gaan zetten en onszelf weer zen, happy en stabiel gaan krijgen VOOR dat er een 2de komt. Anders krijg je zeer zeker weer die depressie terug en misschien nog een tikje erger dit keer. Tips:

ik heb met mijn partner besproken wanneer we uiterlijk willen beginnen

en ik heb stiekem wel al een nieuw naamlijstje, alle babykleertjes bewaard. 

Ook ga ik nu aan mezelf werken, weer wat meer met vrienden afspreken. Ook zonder de uk erbij. Hobby/sporten weer oppakken. (Ik heb ook een soort depressiegevoel gehad maandenlang, en daarbij werd alles me teveel) 

Kijk naar jullie zelf, wat kan er beter. Relatie, werk, sociaal. Zodra ook je verstand zegt dat het kan dan pas ervoor gaan. Daarbij niet vergeten dat het ‘perfecte moment’ totaal niet bestaat natuurlijk. Dus welicht net als ons een max wachttijd afspreken? Dan heb je ook een deadline om echt aan de andere issues te werken ipv dat je zegt: oh dat komt nog wel 😉 

liefs en succes 🍀😘

Ik ben zwanger geraakt van mijn tweede kindje toen mijn dochter 13 maanden was.

Na 9 maanden ging het bij mij weer kriebelen. Eerder echt niet, mijn dochter was geen makkelijke baby en sliep pas door toen ze 11 maanden was. Ik werk op een kinderdagverblijf, maar zelf een baby hebben vond ik wel even pittig zeg!  

Wat betreft depressief zijn tijdens de zwangerschap, daar heb ik (gelukkig) geen ervaring mee dus daarin kan ik je niet helpen.

Maar ik heb nu een dochter die volgende week 2 jaar wordt, en een dochter van 8 weken oud en het is heerlijk!!! In die 9 maanden dat ik zwanger was, is mijn oudste dochter veranderd in een kleine peuter. En nu met een baby erbij vind ik het echt genieten en ik ben zelf ook een stuk relaxter met deze baby 😉 

Ja, de zwangerschap vond ik wel een stuk zwaarder. Je kunt gewoon niet meer zoveel rusten en je moet je kindje nog veel tillen omdat ze nog zo klein zijn. En met 2 kleintjes heb je echt nog weinig rust, maar ik zou het iedereen aanraden. Mijn oudste dochter is zo trots en blij op haar zusje en accepteert het allemaal erg goed, dat gaat vaak beter als ze nog jong zijn. Als ze 3 jaar zijn, zijn ze vaak een stuk jaloerser. 

Dus nouja, ik kan je niet echt helpen, maar ik kan alleen maar zeggen dat 2 kindjes onder de 2 jaar heel leuk is en dat me dat heel erg meevalt, dus daar hoef je je niet druk om te maken 😉 Je moet samen de keus maken wanneer voor jullie de tijd rijp is!

[Auteur]

Berichten