Ik heb woensdag ochtend een positieve test gedaan, zit nu bijna in week 5! Heel pril dus nog allemaal dus daarom ook erg onzeker of alles wel goed zit daarbinnen. Ik ben bang voor een miskraam, ook omdat mijn schoonzus er 1 heeft gehad en een curretage moest ondergaan en fam van zwager ook helaas baby verloren met 22 weken zwangerschap door infectie baarmoeder. Ik weet dat het niet perse zo is dat het in de gene zit, maar toch spookt het veel door mijn hoofd!! En heel de tijd heb ik de vraag in mijn hoofd van: wanneer vertel je het goede nieuws aan andere? Ik wil me ouders en schoonouders het wel gaan vertellen, maar is dat niet te vroeg? Je kan wel weer rekenen op steun als het toch mis blijkt… hoe ervaren jullie de eerste weken? Is dit wel anoniem trouwens??

Als het bij je schoonzus en familie van je zwager is voorgekomen dan is dat dus niks wat met jou genen te maken heeft.. enkel met die van je partner maar de meeste miskramen worden veroorzaakt door probleem bij de vrouw. Het kan wel door beschadigd dna bij de man, maar dan nog is dit zo ver ik weet niet erfelijke.

Het is super spannend om zwanger te zijn en elke echo is weer een opluchting maar probeer er echt van te genieten! Heb nu een mini van 9 wk bij me liggen en die 9mnd zijn voorbij gevlogen en het is super bijzonder. 

Zolang je geen ernstig bloedverlies hebt of erge buikpijn(met bloedverlies) is er niks aan de hand en bovendien heb je er toch geen invloed op dus probeer het los te laten en te genieten !

Wanneer je het wil vertellen is persoonlijk, door omstandigheden hebben wij het toen al met 5 wk aan ouders verteld en met 8 wk aan broers en zussen en na de eerste echo aan de buitenwereld! Niemand kan dit voor jou bepalen, doe wat goed voelt!

Succes en fijne zwangerschap

Een zwangere dame schreef:

Ik heb woensdag ochtend een positieve test gedaan, zit nu bijna in week 5! Heel pril dus nog allemaal dus daarom ook erg onzeker of alles wel goed zit daarbinnen. Ik ben bang voor een miskraam, ook omdat mijn schoonzus er 1 heeft gehad en een curretage moest ondergaan en fam van zwager ook helaas baby verloren met 22 weken zwangerschap door infectie baarmoeder. Ik weet dat het niet perse zo is dat het in de gene zit, maar toch spookt het veel door mijn hoofd!! En heel de tijd heb ik de vraag in mijn hoofd van: wanneer vertel je het goede nieuws aan andere? Ik wil me ouders en schoonouders het wel gaan vertellen, maar is dat niet te vroeg? Je kan wel weer rekenen op steun als het toch mis blijkt… hoe ervaren jullie de eerste weken? Is dit wel anoniem trouwens??

Gefeliciteerd! Geloof me, het is heel normaal wat je allemaal denkt en voelt. Mijn eerste zwangerschap had ik met 6 weken een miskraam, kort daarna werd ik opnieuw zwanger en toen waren de eerste 12 weken echt heel stressvol voor mij. Steeds bang dat er hetzelfde gebeurd. Nu een dreumes in huis rondlopen.
Probeer het idd wat los te laten, en niet teveel dingen op te gaan zoeken enzo. Je bent zwanger, hoe mooi is dat! Je kunt nu echt niets anders doen als afwachten hoe het verloopt. Wij hebben het zelf rond de 6 weken tegen de ouders verteld en pas met de 12 weken tegen de buitenwereld aangezien we echt zeker wilden weten dat het goed zou zitten deze keer.
Geniet alsjeblieft van je zwangerschap, ook al is het nog pril. Maak je niet druk om iets wat niet per see hoeft te gebeuren.

P.S. Ja dit is anoniem

Bedankt voor jullie lieve reacties, ik ga er zeker van genieten en niet teveel negatief denken. Dat soort dingen gebeuren ook gewoon in je leven en hoort ook gewoon bij je lichaam. Het is het mechanisme die zegt, ik kan er niks mee en breekt het af. Maar als het gebeurd mag je best even verdrietig zijn, er groeit toch iets heel bijzonders in je baarmoeder. Maar dat zijn allemaal gedachtes en onzekerheden die iedereen denk ik wel heeft. Ik heb een kalender om af te tellen, een buik tot baby boek, tijfschrift, app en 9 maanden invulboek dus ook wel fijn.

[Auteur]

Berichten