Lieve mama’s. Mijn kindje is 2 jaar en 8 maanden. Omwille van de Corona en omdat het mogelijk was hebben we ons kleintje nooit naar een crèche of peuterspeelzaal gedaan. Al vanaf ze nog geen twee was kan ze tot 20 tellen in het Nederlands en Engels en het ABC kan ze ook al heel lang zowel in Nederlands als Engels. Al vanaf baby af aan heeft ze veel interesse in boeken en en kent ze al vanaf ze anderhalf is alle soorten voertuigen (lees: schranklader, graafmachine, limousine, taxi, ambulance, combine, luchtballon en machines die ik niet eens wist dat ze bestonden). Nu kent ze ook alle kleuren met de verschillen zoals lichtblauw, lila, paars, donkerpaars. Ze heeft ook altijd nu zogezegde gesprekken met haar eigen. Dan zegt ze bijvoorbeeld: Oh dit ijsje is van mama en deze van “haar naam”. Niet binnen opeten, maar buiten, anders gaan we morsen. Ze benoemt alles wat ze doet dus. Ze kent ook heel goed oorzaak en gevolg van dingen. Als ze op haar step gaat zegt ze ook altijd: Oppassen, eerst helm aandoen, want anders ga je vallen en moet je naar de dokter en krijg je medicijnen. Ze onthoud ook echt enorm veel. Dingen van weken geleden kan ze ineens benoemen dat je denkt huh. Nu komt het “probleempje”. Ze is toen ze 2 was is gaan oefenen op de peuterspeelzaal omdat ze zo graag met kindjes speelt maar dat was een regelrechte ramp. Ze bleef huilen tot ik haar kwam halen. Nu sinds een paar weken vraagt ze er terug achter naar de peuterspeelzaal en ben ik met haar samen geweest een paar x met mezelf erbij dus en vond ze het heel leuk maar de regels vind ze nog moeilijk. Als er iets niet gaat zoals zij wilt of denkt is het drama. Volgende week gaat ze terug voor het eerst een ochtend zonder mij. Ben benieuwd hoe dit verder gaat. Ze vind nieuwe mensen en situaties altijd heel eng en doet dan haar ogen dicht alsof ze de mensen dan niet hoeft te zien zogezegd. Ik ben ook wel een heel overbeschermde moeder en weet niet of dit er mee te maken kan hebben. Als er bijvoorbeeld babys of kindjes huilen ergens vind ze dat vreselijk en begint ze ook te huilen bijna uit paniek zo van waarom huilt die baby nou. Enfin lang verhaal kort, ik weet niet goed wat ik hier mee wil bereiken, maar ik hoop ergens dat iemand dit leest en zich heel erg herkent in dit verhaal. Is dit een normale dreumes/peuter of zou mijn mamagevoel kloppen en heb ik te maken met een hele slimme overgevoelige meid? Alvast bedankt voor het lezen.

Ik herken heel veel van wat je schrijft. Ik heb helaas het antwoord niet voor je, echter lees ik graag mee.

Eerlijk? Ik zou het geschreven kunnen hebben over mijn dochter. Zij is vorige week 3 geworden. Inmiddels spreekt ze 4 talen (we wonen in het buitenland dus ze hoort ook 4 talen) en herinnert ze zich dingen van een jaar geleden 😮. Moeiteloos kent ze alle kleuren, vormen en getallen in verschillende talen en wisselt tussen de talen, afhankelijk van tegen wie ze praat. Als andere kindjes huilen, begint zij ook bijna te huilen. Andere kindjes en mensen vindt ze spannend, maar als ze er eenmaal doorheen is (duurt wel even…) gaat het heel goed. En zo kan ik nog wel even doorgaan… Eerlijk gezegd denk ik dat onze dochter niet dom is en tegelijkertijd denk ik ook dat het normaal peutergedrag is. Elk kind is anders en ontwikkelt zich anders. Maar ik denk er niet direct iets achter of heb het gevoel dat ik er iets mee moet doen. 

Mijn dochter is 20 mnd en dan heb ik 2 grote jongens (15 – 7). Mijn dochter is echter de slimste van alle drie.. Voor haar leeftijd tov de jongens op dezelfde leeftijd. 

Ze is al zinderlijk, ze is een echte ontdekker, leergierig, als haar broers knoeien dan loopt zij naar de keuken om een doekje te pakken.

Ze is anders en meisjes zijn net wat slimmer hoor ik in mijn omgeving. Mijn dochter moet ook echt de uitdaging hebben anders is ze snel verveeld.

Je dochter is aan het ontdekken en moet nog vertrouwen krijgen in voor haar het onbekende. Zonder jou is een grote nieuwe stap voor haar. Ik woon in BE en daar mag ze strax met 2,5 Jr naar school. Er komen momenten dat je beetje bij beetje moet loslaten. Ze moet vertrouwen krijgen dat het goed is om even uit het vertrouwde weg te zijn. Mama komt haar straks ophalen, geef haar dat vertrouwen en laat het haar zelf ontdekken. Mocht je je echt zorgen maken, kan je altijd naar een kinderarts toe. Bespreek het gedrag waar je ongerust om bent.

Een tijd terug had ik een situatie waar ik ongerust om was, deze is in het zh weggenomen. Ze zien daar zoveel gedragingen van kinderen en kunnen je zeker een advies meegeven. Al is het maar de rust en het vertrouwen dat haar ontwikkelingen normaal zijn en bij haar leeftijd horen. 😊

Heel herkenbaar! Mijn dochter is bijna 4 en vertoont veel van dit zelfde gedrag, onze dochter is waarschijnlijk hoogsensitief.
Thuis doet ze echt alles, tellen, lezen, spelen. Bij de peuters klapt ze volledig dicht en vertikt ze het om uberhaupt iets te zeggen. Ook is ze heel gevoelig, bij harde geluiden, gillende / huilende kinderen is het huilen of vingers in haar oren. Inmiddels hebben we haar zover dat ze ook om een koptelefoon mag vragen als ze prikkels haar te veel worden, dit werkt voor haar heel goed!
Wij hebben haar in die tijd wel altijd naar de peuters laten gaan, vanaf januari zelfs een extra ochtend omdat ze na de zomer naar school gaat.
Heel lastig als moeder / ouder om met een huilend kindje weg te gaan. Maar veel kindjes hebben echt de tijd nodig om te wennen! Bij mijn dochter duurde het 3 maanden voor ze enigzins gewend was. Er zijn nog steeds tranen bij het afscheid, maar ik weet van de leidsters dat dit na 5 minuten klaar is. Ze speelt niet altijd mee, maar pikt wel een hoop op en voert dit thuis wel uit.
Heel veel succes ermee!

Ik denk dat ze hoog sensitief is en dat jij dat als overbeschermde mama stimuleert.

En qua slimheid, de een is wat snellee dan de ander maar dit kan op een gegeven moment weer stagneren en dan trekt het weer gelijk.

Ik zou iets aan de sociale vaardigheden gaan doen

Ik denk dat voor elk kindje dat pas met 2,5 naar de peuterspeelzaal gaat en dus geen andere opvang gewend is dit even wennen is.
Mijn kinderen zijn ook altijd alleen bij opa en oma geweest en pas met 2,5 naar de creche. Dit was de eerste keren ook flink huilen, natuurlijk niet gek de eerste keer bij vreemden. Maar bij alle 4 mijn kindjes is dit na een paar weekjes goedgekomen en gingen ze heel graag met de andere kindjes spelen. Wat ik wel heb gemerkt is dat te lang erbij blijven echt averechts werkt. Houd het afscheidmoment kort zodat de leidsters haar kunnen troosten. Ik heb mijn kids de eerste keren steeds na 2 uurtjes al opgehaald en zodra dat goed ging pas de volledige ochtend mee laten draaien.

[Auteur]

Berichten