Ik had dit ook! De bevalling leek me zo eng en had ook de angst om het moederschap niet aan te kunnen of leuk te vinden. Ben wel bekend met paniekaanvallen maar das wel meer van láng geleden.
Maar wat betreft de bevalling.. dat gebeurt gewoon zoals het gebeurt.. Ik heb nu makkelijk praten (ofja ik ben nu opnieuw zwanger maar zit pas op 18 weken dus ben nog niet zo met de bevalling bezig) maar ik zou dus zeggen, laat het gewoon op je afkomen. Je wordt goed begeleid en bent in goede handen.
Ik werd ingeleid en kreeg opeens echt zo’n weeën storm.. het bleef maar komen. Ik kreeg het ook allemaal niet weg gepuft waardoor ik wel in paniek raakte. Ik heb dan ook snel de keuze gemaakt voor een ruggenprik. Gelukkig ook snel gekregen en toen was de rust wedergekeerd.
Wat betreft het moederschap… de eerste weken wordt je gewoon heel erg geleefd. Vooral de eerste week met de kraamhulp erbij. Ik heb ook daarna wel vaker gedacht van help waar ben ik aan begonnen. Deze baby periode is ook nu hetgene waar ik wel het meeste tegenop kijk. Ik vond dat zwaarder dan de zwangerschap of bevalling.
Maar ik ben ook niet echt een baby mens haha voorheen had ik ook al niks met baby’s en als ik op kraamvisite ging wilde ik zo’n kleintje ook echt nog niet vastpakken haha…. maar vanaf een half jaar wordt het steeds leuker hoor. Dan weet je een beetje waarvoor je het allemaal doet enz..
Ik kijk nu juist erg op tegen die eerste periode en dan ook nog met een dreumes van nog geen 2 erbij 🤐 deze 2e was ook eigenlijk nog niet gepland maarja 🤷🏼♀️
Succes en het komt wel goed!