Ik zit met een dilemma en zou het fijn vinden om wat meningen van anderen hierover te horen.

Heb ruim een jaar een (hele fijne) vriendin met drie kinderen (5, 8 & 10) uit een andere relatie. De vader heeft een hele beperkte rol gespeeld in hun leven (veel afwezig en nauwelijks een ‘actieve’ rol in de opvoeding). Toen ik enkele maanden bij mijn vriendin was begonnen de jongste twee me al vrij snel ‘papa’ te noemen. Dat was voor mij heel bijzonder; maar ik heb toen wel tegen ze gezegd dat ik niet hun ‘echte papa’ ben, ze mij wel hun ‘bonus papa’ mogen noemen, maar dat de enige echte papa hun ‘echte papa’ (dus de biologische vader) is. Ondanks zijn zeer beperkte bijdrage in de opvoeding vond ik het niet fair richting hem dat ze mij papa gingen noemen en wilde ik tevens een loyaliteitsconflict bij de kids voorkomen.

Het afgelopen jaar hebben mijn vriendin en ik contact tussen de kinderen en hun vader proberen te stimuleren (wel binnen bepaalde grenzen… als hij maanden niets van zich laat horen vinden wij het niet ok dat hij wél iets van zich laat horen en de dag erop meteen met de kids op stap gaat). Het contact tussen de kinderen en hun ‘echte vader’ is de afgelopen periode er echter niet meer op geworden. Ze hebben hem al ruim een half jaar niet meer gezien en er lijkt vooralsnog geen behoefte van zijn kant om dat te veranderen.

Ik merk nu dat de wens van de jongste twee om mij ‘papa’ te noemen weer begint te groeien. Ik zit daarin dus in een behoorlijk dubio. Ik voel me wel als een vader voor hen en zou het zelf fijn vinden; maar het draait uiteraard om wat het beste voor die kleine monstertjes is. Zowel voor nu als voor de lange termijn. Daarnaast vind ik het niet ‘netjes’ richting hun biologische vader om mij papa te laten noemen, terwijl de biologische vader mijns inziens de enige echte papa is (ondanks dat hij zich er niet of nauwelijks voor inspant).

Wat is het beste voor de kinderen om in zo’n situatie te doen?

Voor de kinderen ben jij hun opvoeder, dus papa. Het maakt niet of dat je niet hun biologische vader bent.

Mijn zus heeft ook twee kinderen (17 en 15 jaar), waar bij de biologische vader ook amper aanwezig is al 14 jaar lang. De oudste gaat nog weleens langs, maar de jongste wilt hem niet meer zien. Die is gewoon klaar er mee. Kinderen zullen daarin uiteindelijk hun eigen beslissingen maken.

Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat een kind dit niet zo maar doet. 

 Ik ben mijn stiefvader ook papa gaan noemen, mijn eigen vader was niet aanwezig voor 14 jaar en mijn (overleden) stiefvader is mijn ‘papa.’  Ondanks dat hij overleed toen ik nog jong was. Zelfs nu ik sporadisch contact heb met mijn biologische vader.

 

zo lang het goed voelt voor de kleintjes, het niet opgedrongen is en jij het oké vind. Zie ik niet waarom het een probleem is. Het is alleen maar mooi! Je hebt de intentie om er altijd te zijn, heel belangrijk. En je voert de vaderrol al uit.

 

 

Hoe denkt je vriendin er eigenlijk over? Vindt zij het oké als de kinderen je ‘papa’ noemen. Is het anders een idee dat de kinderen je ‘papa … (en dan je roepnaam)’ noemen? 

 

Voor de kinderen ben jij papa. Jij voedt ze op, jij bent er. Hij zo te lezen niet. 

Mijn zoon is nu 6, vergist zich steeds vaker (wel goed contact met zijn vader).

Wij laten de keuze bij hem, de ene keer zegt ie papa de andere keer bij de naam. 

Wanneer iemand hem vraagt waarom hij naam zegt legt je het zelf uit … Is mijn stiefpapa en… Is mijn echte vader. 

Merk dat ie het wel steeds makkelijker vind wanneer hij iets verteld ons papa en mama te noemen ipv naam en mama. 

Ik zou zeggen als jullie er geen probleem mee hebben en de kinderen het willen gewoon toe laten. 

En heel hard gezegt. 

Een vader is iemand die er voor zijn kids is biologisch of niet. 

Niet degene die zijn zaad gedumpt heeft en nu niet of weinig naar ze om kijkt 

Ik zou me er niet te veel zorgen om maken hoor. Als ik het zo hoor ben jij veel meel “echte papa” voor die kids dan de biologische vader. Dat is natuurlijk sneu, maar als de kinderen zelf het gevoel hebben dat jij papa bent, dan is dat toch alleen maar heel mooi voor jullie gezin? Mijn man heeft zijn stiefvader ook altijd gewoon als vader gezien, omdat contact met biologische vader erg stroef verliep.

Je bent gewoon hun papa! Een vader is een vader die voor zijn kinderen is! En je zeg het al zelf. Je bent er dag en nacht voor ze. Het is alleen maar bijzonder dat ze papa zeggen. Bespreek het met je vriendin en luister goed naar je kinderen. Ze zeggen het niet voor niks:) 

Dat jij je hier zo mee bezig houdt en dat je ondanks het gedrag van de biologische vader nog zo loyaal naar hem bent zegt veel over jou als persoon. Lieve vent denk ik zo! Die kids hebben maar geluk met zo’n PAPA❤

[Auteur]

Berichten