Hoi allemaal!!

Ik als moeder van die kinderen vraag me af of het mogelijk is dat peuters de koppigheidsfase inclusief driftbuien NIET doormaken.
Hoe ging het later in de opvoeding? Bleven ze “makkelijk”
Of heeft het toch negatieve effecten gehad op het kind?Mijn vriendin beweert namelijk dat haar dochter nooit driftbuien heeft en alles prima vindt.
Heb ik gewoon drie “ongeleidde projectielen”? Doe ik iets fout, of is zij gewoon de perfecte moeder met de perfecte dochter?

Ik denk dat elk kind een eigen temperament heeft. Mijn dochter gaat eerder huilen dan dat ze driftig wordt en mijn zoontje gaat juist schreeuwen. 

Ieder kind is anders, dus absoluut niet automatisch zo dat jij iets fout doet.

Onze dochter is de ene dag nukkiger dan de andere, dat heeft veel met vermoeidheid (sprongetjes) te maken. Een beetje extra knuffelen en wat meer ronddragen wil dan wel helpen. Maar aan de andere kant geeft het altijd maar optillen een groot probleem als het even niet kan.

En soms is gewoon even echt kwaad worden de oplossing. (Verbaal uiteraard.) Dan schikt ze, gaat ze huilen maar wordt wel meegaander. 

Gelukkig is ons meisje van nature super vrolijk, maar dat is sinds de peuterpuberteid wel iets minder.

Elke ouder is ook anders. Wat zij misschien een normale huilbui vindt waar ze weinig geks in ziet, kan voor jou toch echt wel een driftbui zijn. Of zij gaat net wat anders om met de fase waarin ze graag controle en keuzemogelijkheden willen hebben, ziet er de moeite niet van in. Waar jij dan denkt pffff doe gewoon eens wat ik zeg. 
Ik bedoel dit niet vervelend, alleen dat haar ervaring niet perse betekent dat haar dochter zo perfect is. 
Daarnaast vind ik het gek om kinderen die normaal peutergedrag vertonen als minder goed te zien. 

Kinderen onderling verschillen ook wel ja. Die van mij is nu 3, en ze is nooit echt pittig geweest in de zin van niet luisteren. dat krijg ik altijd wel voor elkaar. Ze is ook erg zorgzaam en behulpzaam en wil graag zelf doen, meehelpen enzo. Daar maak ik gebruik van. Maar ze is wel pittig in dat ze haar emoties op de tong draagt. Ze is heel uitbundig in haar emoties van positief tot negatief. Dus ik ben zeer bekend met meltdowns, driftbuien, gillend van enthousiasme een restaurant door rennen, grote emoties als je grenzen aan geeft. 
Mijn jongste is veel rustiger in haar emoties, maar die kan met haar 12/13 maanden al wel flink driftig worden van de simpelste dingen en die accepteert nee veel minder soepel. Dat is een doorzetter, een het zal lukken typje. Dus daar ga ik weer een heel andere ervaring mee krijgen vrees ik haha!

Ik moet hierbij trouwens ook denken aan mijn oude buurvrouw. die haar dochter sliep heel makkelijk. mijn oudste was een huilbaby en sliep tot 2 jaar rampzalig. Ze kwam altijd met allerlei tips van hoe zij het deed, en kijk eens naar haar dochter, die sliep gewoon hoor. Toen kreeg ze de tweede en ik heb snachts wel met een lach liggen luisteren… dat ging allemaal ook niet zo soepel met haar fantastische methode. 

Ik wil hier even op reageren. Ik denk echt dat het aan het kind ligt, maar dat is mijn mening.

Ik heb 2 kinderen, de oudste heeft op wat nukkigheid na nooit een driftbui gehad. Niet de zin willen doordrammen, altijd (redelijk) luisteren. Ze is echt een dromer, soms zit ze echt in het eigen wereldje. Ze is nu 5,5 en ze heeft wel iets vaker dat ze boos is, maar dat komt vooral als ze ruzie heeft met haar zusje van 2.

 

Want dat monstertje is het totale tegenovergestelde van grote zus. Vanaf dag 1 non stop huilen, slecht slapen, vanaf dag 1 al driftbuien als het niet ging hoe ze verwachtte/wilde. Is nogsteeds heel pittig. Als ze haar zin niet krijgt, kan ze uuuuren zuigen, deinen, jammeren, hangen. Kan iets heel simpels zijn zoals zelf in bed willen klimmen. Of nog 1 puzzeltje maken.

 

Hoezo zou het negatieve effecten hebben als een kind geen driftbuien heeft? Die redenatie snap ik niet. Daarnaast vind ik het een gekke vraag, het lijkt alsof je hoopt dat het beter is dat je kind wel driftbuien heeft omdat jouw kinderen dat hebben? Ook vind ik het nogal denigrerend om zo over je vriendin te praten, beweert zij dat zij een perfecte moeder is of is dat jouw projectie op haar? Projecteer je eigen onzekerheid niet op je vrienden, maar kijk hoe je er zelf beter mee om kan gaan. Wat maakt dat je onzeker wordt over jouw manier van opvoeden? Hoezo denk jij dat jouw kinderen minder goed zijn dan haar dochter? Grote kans dat dit vooral in jouw eigen hoofd zit en niet door haar beweerd wordt. Wees juist blij voor je vriendin dat zij een makkelijk kind heeft en niet de moeilijkheden heeft die jij ervaart. Dat gun je haar toch als ze echt een vriendin is?

[Auteur]

Berichten