Halo,  ik wil graag jullie advies bij het volgende:

mijn dochter is inmiddels alweer 19 maanden en zit echt volop in de peuterpuberteit. Dat begon 2 maanden geleden al een beetje en is nu best heftig. Alles is nee en huilen. En niet gewoon huilen echt dat gejengel. De heeeele dag door. Daar word ik best gek van. Ik ben alleenstaande moeder en nu met de quarantaine zitten we 24/7 samen. Morgen gaat ze gelukkig een nachtje naar mijn ex maar dat is helaas zeldzaam. Maar ik word gewoon echt helemaal gek van dr. Als we samen spelen en iets gaat niet zoals zij wilt? Huilen. Ze krijgt geen cracker? Bleren. Een kussen licht in de weg? Janken. Kortom: alles is een drama. Daar komt nog is bij dat ze me slaat. En niet zachtjes ofzo. Als ik dan zeg “je mag mama niet slaan” lacht ze en doet ze het nog eens. Als ik haar strenger toespreek lacht nog eens en doet ze het nog een keer. Als ik mijn stem iets verhef lacht ze ook nogsteeds. En dat is sws het geval met alles. Als ze iets niet mag bijvoorbeeld omdat het gevaarlijk is en ik zeg er iets van dan lacht ze me gewoon uit en gaat vrolijk verder. Erg vermoeiend. 

natuurlijk snap ik dat het erbij hoort en ben ik hartstikke gek op dr, maar ik hoopte dat jullie tips hebben om er beter mee om te gaan, omdat ik langzaamerhand mijn geduld begin te verliezen. 

Ik ben van mening dat het belangrijk is dat je je grenzen duidelijk maakt. Vanaf het moment dat onze kleine duidelijk begreep wat wij zeiden, zijn wij ook begonnen met waarschuwen en na de 3e waarschuwing dan is het 10tellen in de hoek (we stonden er dan wel naast, lieten hem niet alleen in de hoek staan). Na deze 10tellen nog een keer vertellen waarom hij in de hoek staat en wat hij wel en niet mag. Dit is pittig en niet leuk, maar bij ons was dit een paar dagen doorbijten en consequent zijn en daarna ging het weer stukken beter. 

Ik herken het wel wat je zegt. Hier een dochtertje van ruim 1.5 waarbij ook alles nee is en veel huilen als ze haar zin niet krijgt. Als ze hier echt dingen doet die niet mogen, zoals slaan of aan spullen zitten die niet van haar zijn. Waarschuw ik haar een paar keer. Wil ze niet luisteren zet ik haar in de hoek. Ze beseft dan vaak wel dat het niet mag. Ik laat haar daar heel even zitten en vraag dan rustig of ze kan luisteren naar mama. Dan zegt ze ja en komt me een knuffel geven. Meestal gaat het dan daarna weer goed. Als ze daarna nog niet luistert herhaal ik het gewoon. M’n dochter mag heel veel, maar sommige dingen moet ze gewoon weten dat het niet mag. 

Ik merk ook dat ze stem verheffen leuk vind dus dat doe ik al niet meer. Ik zeg het nu op een rustige, duidelijke toon. 

Succes! Hopelijk is deze fase snel voorbij. 

De peuterpuberteit is een periode wasrin ze juist snakt naar regels en grenzen. Ze probeert je op alle fronten uit en kijkt hoe jij hierop reageert. Ik heb de afgelopen weken mijn visie omgedraait. Dit is niet alleen heel zwaar voor ouders. Ook voor het kind. En wat willen we als we niet lekker in ons vel zitten? Ruimte om te uiten en troost. Ik observeer mijn dochter dagelijks. In haar doen en laten. Zo ben ik beter haar behoeftes gaan zien. Als ze een bui heeft laat ik haar even. De reden van de bui geeft mij hantvaten om te handelen. De ene keer moet ze dven geduld hebben en grijp ik na een minuutje of wat pas in. De andere keer heeft ze honger (gtoeien kost mega veel energie) of ze is moe maar wilt niet slapen. Dan knuffelen we op de bank. Samen liggen en zetten we even de tv aan. Zo rust ze ook uit. Knuffelen is fijn en uitgerust zijn er minder buien. Wij hanteerde ook de 3x waarschuwen regel. Dat hielp niet. Ik vind dat wij duidelijker moesten zijn. Dus nee = nee. Als ze iets doet wat niet mag dan zetten we haar elders weg en leiden we haar af met een speeltje of spelletje. Als ze iets gevaarlijks doet zeg ik dit ook duidelijk. En Au! Je doet mama zeer, dat vind ik niet fijn. En soms laat ik haar gewoon uitrazen. Zolang zij zichzelf, ern ander niet pijn doet en geen dingen kapot maakt dan is dat prima. En weet je? Doordat ik mild en geduldig blijf, kost het mij veel minder energie. Ik ben niet meer sjaggie en kan daardoor met liefde naar haar blijven uitreiken. Ik merk dat zij ook op deze energie reageert en dat de buien steeds minder worden. Als ze uitgeraast of gehuild is, dan neem ik haar altijd bij mij op schoot. Dan troost ik haar tranen en spreek ik op kalmerende toon dat soms dingen niet eetlijk zijn (als ze haar zin niet krijgt). Bijv… Je moet er geen strijd van maken. Besef dat ze groeit en jou heel hard nodig heeft. Sterkte!

Ps als er iets moet, wat zij niet leuk vind, dan maak ik daar geen strijd meer van. Ik doe het gewoon (zoals stampij over luier verwisselen). Ik zing dan zachtjes liedjes, puur voor mijzelf. Zo laat ik aan haar zien dat ze zo boos mag worden als ze wilt. Het doet mij niks. En ook daarna lekker knuffelen, troosten en even uitleggen waarom ik dit zo deed. Kort en krachtig. 

Ik ben mindfulness coach en acceptment&commitment therapeut in opleiding. Daar komt deze milde doch krachtige asnpak vandaan 😉 

Mijn dochter lacht trouwen ook regelmatig om dingen die echt niet leuk zijn. Ook hierin laat ik duidelijk weten dat de reactie niet gepast is. Ik vind het niet leuk dat… En zet haar elders neer. Leid haar af met speeltje en loop dan weg. Heel vaak gaat ze dan huilen. Ik laat haar dan naar mij toekomen. Op schoot weer troosten en weer kort uitleggen waarom dat niet fijn is. Kort is het toverwoord, want ook al begrijpt ze al innerlijk veel. To the point is het duidelijks. Mijn dochter is overig 15 maanden en begint net met de peuterpuberteit. 

Bij mijn dochter begon het met 1,5 ze is in november 4 geworden en het is nog steeds niet over 

Een ding is mij na 3 kinderen wel duidelijk, als je niets doet heb je dit over 5 Jr nog. Bij ons gaan ze naar de gang ook mijn dochtertje van 1,5 ze weet dat ze dan verkeerd is geweest en ze moet ook blijven zitten op de gang totdat ik het zeg dat ze mag komen.. Op haar leeftijd hooguit 1 min hoor maar gaat om het effect. Dan zie ik niet of ze lacht of hoor ik niet haar boze reactie, tenminste minder.. Op de gang mogen ze gillen maar niet in de woonkamer ook op de gang als ze er zin in hebben. In het begin is dat leuk daarna niet meer.. Heel grappig is het te zien welke ouders dit namelijk wel gedaan hebben en welke niet over 3 Jr.. Natuurlijk is dat voor iedereen anders.

Ik heb dit overigens met mijn zoontje ook meegemaakt en toen kreeg ik de tip om ze af te lijden op zo’n moment.. Kijk daar een vliegtuig. Of over iets heel anders beginnen..

En mijn dochter schreeuwd af en toe ook de longen uit haar lijf maar dat mag tot zekere hoogte. Daarmee ontladen de kinderen ook weer door.. Negatieve aandacht zoveel mogelijk negeren en positief belonen maar dat zal je vast wel eens gehoord hebben

Succes 

Natuurlijk gaat het niet vanzelf over als je niks doet ze moeten weten wanneer ze iets doen wat niet mag. Vermoedelijk is er bij mijn dochter meer aan de hand want het is heel extreem bij haar. We zijn heel consequent en ze weet heel goed als ze iets doet wat niet mag en dat blijft ook zeker niet zonder gevolgen 

Hoe slaapt en eet ze? Mijn ervaring is dat wanneer er vervelend gedrag is dat ze of moe zijn of niet goed hebben gegeten.. 

[Auteur]

Berichten