Het zal vast niet het juiste forum zijn, maar is er iemand bekend met (symptomen van) een postnatale depressie? Onze zoon is nu 5 maanden oud en maak me zorgen over mezelf. 

De bevalling, die vier weken eerder dan gepland begon, werd een spoedkeizersnede. Het ging niet allemaal vlekkeloos daarna. Het enige dat probleemloos ging was de borstvoeding. Mijn man en ik staan ondertussen lijnrecht tegenover elkaar en hebben veel ruzie. Ik slaap goed, maar blijf moe. Soms heb ik gewoon geen zin in mijn kind (kan er wel om janken!!). Ik vind mezelf zo ontzettend niet meer leuk! 

Ik werk nu weer drie dagen en moest noodgedwongen stoppen met borstvoeding drie weken terug. Erg aan het vogelen met voeding en hoeveel, de borstvoeding ‘zat in m’n hoofd’, maar dit is nog veel erger. Onze zoon is een gezellig mannetje, huilt niet veel, slaapt oké maar toch… 

Nu weet ik wel dat de huisarts hulp kan bieden, maar het voelt zo vreselijk als falen… Iemand ervaring en wat deed je? 

Hey..

het is niet niks he? Is het jullie 1e kindje?

Mijn vriend en ik hebben ook veel ruzie gehad het 1e jaar.

Ook ik bleek een postnatale depressie te hebben en was kort na de geboorte eigenlijk al niet blij met onze kleine uk.

Wel ben ik er altijd heel duidelijk over geweest. En de kraamhulp voelde het feilloos aan.. ik moest niks hebben van zoon lief.

Ik denk dat ik na een week of 8 zelf aan de bel heb getrokken bij de huisarts. Dat was voor iedereen toch wel schrikken.

Nu is er ook nogal wat aan vooraf gegaan, wij zouden zonder hulp geen kinderen krijgen en werden onverwachts toch zwanger.

Toen ik 19 weken zwanger was overleed zeer plots mijn moeder en verhuisde ik kort daarna van Overijssel naar Friesland ( samenwonen)

Al met al niet de ideale combi. Dat was echt teveel.

Ik raad je aan om hulp te zoeken, heel belangrijk!

lieve groet, Siska

Wat goed dat je hier al hulp zoekt! Ik heb geen ervaring met postnataal, maar wel met depressies en een ding is zeker; het gevoel van falen hoort er helemaal bij. Als symptoom, want je faalt absoluut niet! Trek aan de bel bij de huisarts, zodat je goede begeleiding krijgt, voor jezelf zorgen is heel erg belangrijk.

Heel veel sterkte! 

Zelf heb ik het gevoel er een paar symptomen van gehad te hebben. Ik heb altijd een grote kinderwens gehad en toen onze zoon er was, had ik echt zoiets van “ok en dit is het. Nu moet ik dat meest fantastische gevoel voelen…”. Ik voelde me daar zo schuldig over, want het was/is een super tevreden en heerlijk mannetje. Later kreeg ik ook gedachten als ik over een brug liep. In gedachten gingen mijn handen naar de kinderwagen en dacht “als ik hem nu over de reling gooi..”. Als ik eraan terug denk, springen de tranen weer in mijn ogen.

Ik wist heel sterk dat dit mijn hormonen waren en ik had ze gelukkig onder controle anders zou ik zeker hulp gezocht hebben.

Inmiddels ben ik weer zwanger en de 1e weken kreeg ik ‘s nachts weer van die enge gedachten dat ik mijn zoontje iets aan wilde doen. Gelukkig heb ik ze daarna niet meer gehad.

Mijn moeder heeft het na mijn bevalling gehad. Dat is ook een zware bevalling geweest.

Ik zou je willen adviseren om hulp te zoeken. Hormonen kunnen je echt gek maken. Het is ook zo zonde dat je nu niet van deze periode kan genieten, want hij is al zo kort. Praat er ook met je vriend over. Helemaal zal hij het waarschijnlijk niet begrijpen, maar dan hebben jullie hopelijk ook minder ruzie en kan hij jou steunen.

Heel veel sterkte, het komt echt wel weer goed. 

Het aan de bel trekken is absoluut geen falen maar juist erg dapper en vooral verantwoordelijk. Wij westerse vrouwen verwachten maar van onszelf dat wij alles alleen moeten kunnen doen terwijl als je kijkt naar andere culturen het daar er veel beter aan toe gaat. Oma’s trekken daar het eerste jaar bij de moeder in of andersom, buren en familie regelen het eten etc. En wij willen het alleen doen en er ook nog bij gaan werken. Het is daarom ook absoluut niet gek dat jij jezelf voorbij loopt! Schaam je niet, het is juist heel goed dat je er zo optijd bij bent 🌺 jij bent nog in redelijk goede gezondheid, je kleintje ervaart zo te lezen nog geen stress en jij en je partner zijn nog bij elkaar. Niets is nog te laat of te ver. 

Je zou voor hulp de huisarts kunnen bellen, maar daarnaast zou je misschien ook eens kunnen kijken naar een cursus /bijeenkomst voor jonge moeders? Dan kan je je ervaring uitwisselen. Of misschien vind je baby zwemmen wel heel leuk, kan je samen met je zoon iets leuks doen en heb je even wat afstand van je partner. 

Durf ook hulp te vragen in je omgeving, breng de kleine eens een nacht te logeren ergens zodat jij en je partner weer heel even jullie zelf kunnen zijn ipv ouders en probeer dan het zo leuk mogelijk te houden en niet teveel serieuze gesprekken te voeren. Maak er echt een date van. Met een beetje mazzel vind je logeeradres het prima dat jullie eerst even lekker uitslapen en kom je misschien lichamelijk ook wat tot rust. 

Als laatste wil ik nog meegeven dat dit wek DE tijd van het jaar is voor somberheid en (winter)depressies dus dat helpt je ook niet mee. Wel kan je daar wat aan doen zoals je vitamine D laten controleren of een zonnebank te pakken. 

Ik wens je beterschap en succes 🌸🌺 en wees trots op jezelf dat je het al aangeeft

Ook ik herken wel een beetje wat je zegt! Mijn groooootste wens was een baby’tje en tja toen was ze er? Wat moest ik ermee was mijn gedachten…

Ook ik had als ik met haar aan het wandelen was wel eens van jeetje wat als ik haar nu achter laat hier?

En dan dacht ik neeee waarom denk ik dit ik zat 2 weken na de bevalling bij de huisarts omdat ik het gevoel was dat ik mezelf totaal kwijt was.

De huisarts nam het erg serieus en moest wekelijks terug komen. Heb een beetje extra begeleiding gehad in de eerste paar weken.

De huisarts was ervan overtuigd dat ik geen depressie had maar ik heel slecht tegen mijn hormonen kon en ik daarom zo was veranderd.

Ben nu vijf maanden verder en alles gaat top!!

Tuurlijk is het nog wel eens zwaar en denk ik wel eens jeeeetje heftige tijden maar ik dan denk ik kom op het is het eerste jaar even goed bikkelen maar daarna word alles makkelijker 😀

Of het echt zo is geen idee maar dat denk ik haha.

Meis , ik zou zeker aan de bel trekken bij de huisarts en je verhaal doen wie weet helpt dat je al!

En falen wel nee! Je bent verder van huis als je er niks mee doet en door blijft lopen!

Je bent juist stoer als je jezelf meld.

Succes en volg je hart ! 

Wat een lieve reacties!! Ik weet dat ik niet de enige ben, ik weet dat het veel vrouwen overkomt, ik weet dat het geen falen is, maar toch… Dat rottige kant overheerst. Ik wil er alles aan doen om me beter te voelen en om met mijn man samen te blijven, het zal best lastig worden maar het gaat me lukken! 

 

Ik bel maandag de huisarts en ik hoop dat het iets ‘simpels’ is als vitamine/mineralen of hormonen… Hoe dan ook er moet aan gewerkt worden!! 

Ik herken je verhaal heel erg. Ik heb ook steeda meer het gevoel dat er een muur tussen mij en mijn kind staat. Ik wil genieten en ik kan het niet! Ik heb voor mezelf al besloten dat ik de huisarts bel, ook al voelt het voor mij ook als falen, ik wil genieten van mijn kind en er voor hem zijn, dan moet ik maar het gevoel hebben dat ik faal… ik heb mijn man verteld waar ik mee zit maar hiheeft echt totaal geen begrip, ligt aan het slrchte slapen zegt hij… nee… ik ben niet gewoon moe, ik ben op.  

Sterkte, het komt weer goed! 

Hey,

Ik kan voor een deel met je meepraten. Mijn meisje is nu 3 maanden en na een beroerde start waarna ik een slappe vaatdoek was, kwamen we er toch achter dat mijn nare/onbestemde/wanhopige/bezorgde gevoel niet kwam door mijn fysieke gesteldheid. Ik sliep ook bijna niet, misschien uurtje per nacht.

Ik ben door mijn familie een beetje gepusht om snel hulp te zoeken. Dus toen mijn spruit een maand was, zat ik bij de huisarts en heb om een doorverwijzing naar de psycholoog gevraagd. In de tussentijd heb ik al hulp gezocht bij een counselor, zij is gespecialiseerd in PPD. Ook slaapmedicatie van de huisarts, om de negatieve cirkel te doorbreken. Nu, 2 maanden later heb ik bijna mijn eerste gesprek bij de psycholoog (dus daar is nog best wat tijd overheen gegaan). Ik voel me al iets meer waard dan 2 maanden terug, maar daar heb ik hard voor moeten werken aan mezelf.

Zoek dus snel hulp, wees lief voor jezelf en weet dat het overgaat (hoewel ik dit zelf ook nog steeds moeilijk vind, omdat ik er middenin zit).

 

Xx

[Auteur]

Berichten