Hoi allemaal,
Ik ben na één maand al zwanger geraakt van mijn partner en ik ben toen eigenlijk gelijk bij hem ingetrokken. Ik heb altijd heel graag kinderen gewild, maar toen ik de positieve test in handen had was ik er niet echt blij mee. Mijn vriend vond het gelukkig wel leuk.We zijn allebei wel op een punt in ons leven dat het kan (ik ben 27, hij 35, beide een prima baan en hij heeft al een zoon van 9).
Momenteel ben ik 7 weken zwanger en eigenlijk ben ik nog steeds niet echt blij. Bang voor de toekomst met hem, omdat we elkaar zo kort kennen. Maar ik kan ook alleen nog maar aan negatieve dingen denken qua kinderen. Het voelt alsof mijn hele leven straks voorbij is en ik ben dat nu al aan het afbouwen. Ik sportte altijd fanatiek en ik heb nu al het gevoel dat mijn lichaam toch wel gaat verslappen en straks heb ik geen tijd meer om te sporten als de baby er is, dus mijn hele motivatie is nu al weg. Ik spreek ook amper nog met vriendinnen af. Ben chagrijnig, moe, emotioneel en gestresst. Ik baal van de misselijkheid. Ik wil gewoon alleen zijn in mijn eigen bubbel.
Omdat dit zich zo langzaam heeft opgebouwd totdat ik me gister helemaal rot voelde, hebben we het over een abortus gehad. Mijn vriend zou dat oké vinden, omdat hij ziet dat ik niet gelukkig meer ben. Dan zouden we altijd nog aan kindjes kunnen denken, als we wat langer samen zijn. Maar ik wil daar natuurlijk ook weer geen spijt van krijgen.
Maar wat is nu wijsheid. Ik ben gewoon voor alles bang, terwijl ik zo gek ben op kinderen. Ik heb jarenlang traanogen gekregen bij elke bevalling op tv, ben gek op mijn neefjes en nichtjes en dit is mijn grootste droom… Ik weet zeker dat ik van dit kindje zou houden en dat ik het alle liefde van de wereld zou geven. Maar ik hoop al weken stiekem dat ik ga bloeden zodat ik geen zorgen meer heb…
Ik had me alles gewoon wat anders voorgesteld…
Weet iemand raad? 🙁 Of wat lieve woorden?

Oh lieverd toch, ik voel met je mee. Wat lastig! En nog lastiger omdat niemand anders dat voor jou kan bepalen!
Ik ben zelf net moeder geworden, of nouja, al 5 maanden geleden inmiddels, maar je leven is echt niet voorbij hoor! Maar let wel op: het is maar net hoe je erin staat. Het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar ook bij opvoeding goed luisteren naar je gevoel en goed kijken naar je kind. En je niet gek laten maken door al die meningen. Iedereen zegt toch wat anders dus dan kun je maar net zo goed je eigen gevoel volgen.
Heb je een beetje een vangnet? Ik bedoel of de zorg van een kindje een beetje kunt delen met anderen?
Als ik het zo lees denk ik wel dat je een liefdevolle relatie hebt. En natuurlijk zal die met de komst van een baby op de proef gesteld worden. Maar geloof in jezelf en je kunt meer aan dan je denkt! Dat geldt voor welke keuze je dan ook maakt.
Heel veel succes!

Wat een lieve reactie. Ik denk inderdaad dat ik vooral bang ben voor alles en wat meer vertrouwen moet krijgen in mezelf en de situatie…
Ik heb gelukkig wel een vangnet met oppas-oma’s etc. Ik kan ook goed met mijn moeder erover praten en zij heeft me net nog een beetje gerustgesteld.

De relatie zit wel goed tussen mij en mijn vriend. Ik zou soms alleen gewoon weer even terug willen naar m’n oude leventje, voordat ik al deze zorgen had. Het leek dit weekend wel of ik heimwee kreeg naar m’n ouderlijk huis en m’n slaapkamertje daar.

Alles is zoveel in m’n hoofd 😱

Hoi.
Ik ben nu in verwachting van onze eerste. Gepland dat wel. Ik heb 8 jaar geleden een abortus onder gaan. En ik zou het nooit weer doen. Ik heb er altijd een rot en schuld gevoel over gehad. Omdat ik het eigenlijk wel wilde maar dacht toen dat het beter was. Ik kan natuurlijk niet voor jou beslissen maar denk alsjeblieft nog een keer goed na.

Ach lieverd, wat naar voor je dat je je zo voelt. En ik snap het ook echt heel goed (onderschat die keihard gierende hormonen in het eerste trimester niet!) Zwanger zijn kan super heftig zijn. Ik vind het zelf ook heel pittig, al zijn mijn zwangerschappen wel gepland.

Van 1 ding kan ik je verzekeren: Je leven is niet voorbij! Natuurlijk is en wordt het hierdoor zo nu en dan anders, maar als je een vangnetje van een paar mensen hebt en een fijne relatie, levert het vooral veel op. Sterker nog, voor ik moeder werd sportte ik alleen omdat ik een beetje gezond wilde zijn (met frisse tegenzin haha) en er ging een knop om na mijn bevallig en sindsdien sport ik 3x per week waarvan 2 keer heerlijk een rondje hardlopen.

Ik begrijp je overweging als je je zo voelt op het moment. Blijf lekker veel met je vriend praten is mijn advies, probeer de deur uit te blijven gaan (alleen is ook prima) en geef jezelf even de tijd om rustig te overwegen wat je echt wilt. Je klinkt als iemand die een fantastische moeder zou zijn én prima haar eigen leven kan hebben. 😉

Sterkte en succes! Liefs.

Bedankt voor de reacties. Doet mij goed en ik was er gister echt even van opgeknapt.
Helaas blijft m’n vriend nog wel neigen richting abortus nu. Hij zegt dat hij het toch allemaal te vroeg vind en dat hij hier al die tijd al zo over denkt, maar dat hij gewoon zo verliefd op mij is…
Wat een ellende… Voelt alsof er een donderwolk boven m’n hoofd hangt de hele tijd. (Nu moet ik zeggen dat ik veel forums lees van vrouwen met spijtgevoelens, ook al is het kindje wel gepland. Toch iets van angst voor het onbekende?). Ik zie het gewoon alleen niet voor me om abortus te plegen, met mijn levenslange kinderwens…

Dinsdag hebben we de eerste echo. Misschien maar even afwachten wat we daarna voelen & het met de verloskundige bespreken…
Ik denk dat als het baby’tje er eenmaal is, dat alle zorgen verdwijnen, maar nu is het echt niet leuk…

Het is ook een best wel heftige situatie! Zo kort nog samen en dan plotseling in verwachting, super logisch dat je niet gelijk een gat in de lucht springt. Plus gebeurt er hormonaal van alles en verandert je lichaam. Geef jezelf de tijd om te wennen aan het idee. Ik kan me voorstellen dat het helpt om met iemand te gaan praten om je angsten en verwachtingen en gevoelens op een rijtje te zetten. Misschien met je vriend erbij.
Als ik je reacties lees verwacht ik dat je heel erg spijt van een abortus gaat krijgen. Dus ook als je vriend je daarheen probeert te sturen echt bij jezelf blijven!
Succes!

Pff hoop emoties in zo’n korte tijd meis. Heb het met je te doen. Wat betreft je depri gevoelens vergis je niet in wat hormonen in de zwangerschap al met je stemmingen kunnen doen. Ik had de eerste weken ook nergens zin in, voelde me down, was chagrijnig, etc.. maar met het einde van het eerste trimester in zicht werd dit steeds beter. Zwanger zijn is niet niks. Hoop dat jullie er samen sterker uit komen wat de keus ook wordt.

Vanmiddag de eerste afspraak bij de verloskundige gehad. Een klein kikkertje met een kloppend hartje te zien op de echo, waar ik stiekem toch wel heel trots op ben.

Mijn vriend blijft er echter bij dat hij het liever niet wil. Hij ziet heel veel beren op de weg…

Gelukkig gaat het tussen ons wel goed. Elkaar een hele lange knuffel gegeven bij thuiskomst en ik heb gezegd dat ik denk dat het allemaal wel goed komt qua z’n zorgen..

Nu alles maar weer even een plekje geven de komende dagen…

[Auteur]

Berichten