Hallo mede ouders,

we zijn inmiddels een beetje radeloos. Mijn zoontje is 3 jaar en sinds enkele wekenwilt hij niet dat we weggaan. Als we hem naar bed brengen begint hij al te huilen en te zeggen dat hij niet wilt dat papa en mama weggaan. Dat is inmiddels zo goed als over (ook omdat we soms toch wel boos zijn geworden omdat hij er voor ons gevoel een spelletje van maakte). Maar het is ook als we hem wegbrengen naar opa en oma en de opvang. Het begint al in de auto dat hij zegt dat hij niet wilt. Bij het ontbijt zegt hij juist dat hij er veel zin in heeft. Als we op de plaats van bestemming zijn is het tranen met tuiten, aan ons hangen en niet los willen laten en ook gewoon niet verder willen lopen. Zelfs als zijn vriendje bij de opvang is heeft hij het, terwijl hij voorheen altijd super blij was als hij die weer zag. We hebben inmiddels al van alles geprobeerd. Gevraagd wat er is, uitgelegd dat we altijd weer terugkomen, benoemd dat we snappen dat hij het moeilijk vindt etc., maar er verandert niks. Mijn man is er klaar mee en heeft aangegeven hem voortaan af te zetten en meteen weg te lopen als hij begint te huilen, ik ben daar niet van. Het lastige is dat we soms het gevoel hebben dat het aanstellerij is, maar soms twijfel ik weer en denk ik dat hij het echt niet leuk vind, maar ja er zal toch gewerkt moeten worden. Heeft iemand tips hoe we dit aan kunnen pakken? Is dit een fase? Gaat het OOIT over haha. 

Tips of hoe het aan te pakken heb ik niet, maar ik weet wel dat ik zelf vroeger ook zo’n fase heb gehad. Dat kwam toen ik wat ouder was (weet niet meer zo goed hoe oud ik was) ineens opzetten. Tranen met tuiten huilde ik bijvoorbeeld als mijn moeder ’s avonds ging werken. Ik had ook ineens heimwee en kon niet meer uit logeren gaan. Dat soort dingen. Mijn moeder vertelde dat toen ik baby was ik altijd al wat aanhankelijker was en daarna kwam dus die fase. Er zat ook niet echt een reden achter, het was gewoon een heel sterk gevoel. Ik kan me dus wel voorstellen dat je zoontje niet kan vertellen waarom hij niet wil. 

Achteraf ook dikke pluim voor mijn ouders want die zijn altijd alleen maar mega geduldig en begripvol geweest. Het enige wat uiteindelijk hielp was het toch gewoon blijven doen en proberen; zo heb ik meer dan eens mijn ouders ’s nachts laten opdraven omdat ik weer ging proberen ergens te logeren en dan toch naar huis wilde. Toch kwam er op een geveven moment een keer dat het wel lukte en vanaf toen ging logeren weer. En zo met meer dingen. 

Ook nu heb ik altijd als ik op nieuwe plekken kom een beetje een ongemakkelijk gevoel en op vakantie ben ik de eerste dag altijd een beetje uit mijn doen. Het is dus deels ook gewoon aard van het beestje. Dat zit er bij je zoon misschien ook in en gaat misschien niet helemaal meer over. Maar hou vol, het wordt echt beter. Blijf hem geruststellen en helpen en dan komt hij er wel. 

Mijn dochter van 3 heeft momenteel ook weer een beetje zo’n fase. Ook bij leuke dingen, zoals logeren bij opa en oma, bedenkt ze dan ineens dat ze dan weg is van papa en mama. Dat vindt ze dan toch even heel moeilijk. Hetzelfde geldt idd voor naar de opvang gaan, terwijl ze het daar prima naar haar zin heeft.

Natuurlijk is het soms vermoeiend, maar we proberen haar wel serieus te nemen. We zeggen keer op keer dat we altijd weer terug komen, dat we snappen dat ze het moeilijk vindt, maar dat het toch moet. Dan een dikke knuffel en zoen, overdragen aan opa/oma/leidster en gaan. Niet blijven hangen. We tekenen ook vaak een hartje op haar handje en één op die van ons. Dan zeggen we dat ze naar haar hartje moet kijken als ze ons mist, dat wij dat dan ook doen en dat we dan toch een beetje samen zijn. Dat helpt soms wel. 

’s Avonds laten we haar deur open, net als de deur van de woonkamer. Dan kan ze ons horen. Als ze veel moeite heeft, vertel ik haar dat ik zo nog even kom kijken. Dan doe ik dat na 5 min, dan 10 min ertussen, dan 15 min etc. Zodat ze weet dat ik elke keer weer kom (weer die bevestiging geven). 

Ik denk dat het gewoon een fase is, daar moeten ze doorheen en daar moeten wij ze in begeleiden. Dat je het goed doet betekent niet dat het in één keer over is, dat duurt gewoon vaak een tijd. En dat kost best een hoop energie helaas! Maar het komt uiteindelijk goed 🙂

[Auteur]

Berichten