Hoi Martina,
Wat vervelend dat je in deze situatie zit! Zeker met een kindje erbij. Mijn man heeft geen autisme, maar ik heb wel een jongere broer die al sinds zijn 11e is gediagnosticeerd. In ons gezin heeft hij veel beïnvloed, in de meeste gevallen zonder zijn eigen weten. En nog steeds, ondanks dat hij studeert en het allemaal erg goed gaat. Ons gezin heeft zich altijd aan hem moeten aanpassen, omdat we gewoon weten dat hij dat in veel situaties niet kon. Gelukkig heeft hij in de loop der jaren veel geleerd en hebben we nu veel minder situaties waar het minder goed gaat. Dus ik herken je verhaal enigszins, al is het dan vanuit een andere hoek.
Wat mij altijd heeft geholpen, is gesprekken met mijn moeder en gesprekken met mijn broer zelf. Hij kan zichzelf gelukkig goed verwoorden, alhoewel emoties nog steeds lastig blijven. Maar hij doet zijn best! Ook inzicht in hoe autisme invloed uitoefent, zowel op de persoon zelf die gediagnosticeerd is als op de omgeving, heeft mij geholpen om er beter mee om te gaan. En daarnaast, heel cliché: ik weet niet beter en hij ook niet. Hij is nu eenmaal zo, het is onderdeel van zijn persoonlijkheid.
Is het voor jouw man mogelijk om te praten over wat er in zijn hoofd omgaat? Zodat hij eventueel zelf tot een oplossing kan komen, betreffende wat hij nodig heeft en wat hij wil? En waarom werkt de relatietherapie bij hem niet, ziet hij het ‘nut’ er niet van in of is er een andere reden? Ik vind het fijn te horen dat je nu wel meer rust hebt gekregen, het is alleen natuurlijk wel jammer dat dat betekent dat je meer rust hebt zonder je echtgenoot dan met hem. Ook snap ik dat je je druk maakt om de toekomst – kerst en het huis – maar als de situatie is zoals hij is, zul je het toch moeten accepteren dat er veel gaat veranderen. Dat is niet om negatief of vervelend te doen, maar juist om je te helpen om dit proces gemakkelijker in te gaan! Ik wens je ontzettend veel succes en sterkte met de hele situatie.
