Hi allemaal.

Oke, ik loop hier nu 5 dagen mee rond. Ik ben ongeveer een week over tijd. Vriend en ik zijn lang samen, maar heel erg veel problemen gehad en meerdere malen uit elkaar geweest. Onze karakters botsen super erg! We kunnen niet met en niet zonder elkaar. Hij wilde altijd heel graag kinderen en ik twijfelde altijd nog. Ondanks dat is het nu dus zo ver. Ik kan eigenlijk totaal niet blij zijn en voel meer paniek dan blijdschap. Ik heb het gevoel dat ik een kind ga krijgen met iemand waar ik het niet van wil. Ik weet dat dit dom achteraf gepraat is, maar dit extreme gevoel had ik ook niet verwacht. Ik denk dat de kans heel erg groot is dat we alsnog uit elkaar gaan na de geboorte. Ik ben echt heel erg ‘tegen’ dit soort manier van kinderen krijgen en nu overkomt het mij zelf. Ik zie het zeker niet zitten een alleenstaande moeder te worden. Ook heeft hij het dus al tegen zijn hele familie verteld, waar ik niet achter stond. Stiekem hoop ik elke keer dat het niet waar is en twijfel ik of ik het kind wil houden. Ik kan dit absoluut niet met hem bespreken, hij zou dit nooit , maar dan ook nooit, laten gebeuren. Financieel gezien zou het geen probleem moeten zijn, maar het voelt voor mij gewoon niet goed. Kan ik echt 8 maanden lang met een kindje rond lopen waar ik niet 100% achter sta? Ook de afgelopen week hebben we nog veel ruzie gehad. Hij probeert wel echt begrip voor mijn humeur te hebben, maar heeft daar veel moeite mee. Verder is hij een erg lax persoon die uit zichzelf niks in huis oid zou doen. Dit heb ik al jaren geprobeerd, maar zal niet veranderen. Met moeite pakt hij een keer de vaatwasser uit, terwijl ik gewoon fulltime werk. Ook dat maakt me bang, dat ik straks helemaal alleen het huishouden en de baby moet doen. Eigenlijk wou ik voordat ik erachter kwam definitief bij hem weg. Kunnen jullie mij advies geven of zijn er mensen die dit hebben meegemaakt? Wat als ik ervoor kies het niet te houden?  Alle ervaringen zijn welkom. 

Wat ontzettend rot zeg! Ik zou het eens voorleggen aan bijv huisarts of verloskundige, die kunnen je iig adviseren voor wat betreft abortus ja of nee.. Ik wens je veel sterkte.

Het klinkt in mijn oren alsof je eigenlijk al besloten hebt dat je het niet wilt. 

Heey,

Ik weet niet hoe lang je zwanger bent maar dat je nu meer twijfels hebt is niet meer dan normaal… tenminste, ik voel ze ook. 

Ik denk wel dat het, nu jullie het zover hebben laten komen, een kans moet krijgen voor jullie kind. 

Ik kan me goed voorstellen dat hij het niet wil dat je het weg laat halen.. dit omdat je ook wist dat hij een kinderwens heeft en dit samen met jou wilde en jij daar al dan niet stilzwijgend mee hebt ingestemd.. obviously want je bent zwanger. 

Maar uiteindelijk werkt het zo dat het jouw lijf is, en als jij het niet wil dan mag jij er zonder zijn toestemming voor kiezen om de zwangerschap af te breken. 

Of ik dat in dit geval eerlijk en rechtvaardig vindt maakt niet zoveel verschil. 

Vergeet niet dat hormonen veel met je doen, ook ik heb tot mijn verlof fulltime gewerkt en daarnaast het grootste deel van het huishouden gedaan, hij deed en doet vrij weinig in huis. Dit heeft voor veel spanningen gezorgd maar ook dit wist ik wel een beetje van te voren. Maar ik heb, vooral tijdens ruzies, een paar keer heel hard geroepen dat ik dr zwangerschap niet wilde, de relatie niet wilde, de afhankelijkheid niet wilde.. in mijn hart meen ik daar helemaal niets van. Het is angst voor het onbekende. Of dit voor jou ook zo is kan alleen jij zelf bepalen.

Dat je bang bent is ook volkomen normaal. Er gebeurd iets groots… mijn vriend en ik zijn complete tegenpolen. Maar dan ook echt zo verschillend dat je het eigenlijk niet zou moeten willen want het is een uitdaging. Aan de andere kant kun je een hoop van elkaar leren.. zolang je maar blijft praten.

wij willen voor onze kleine dame in relatie therapie… niet zozeer omdat het bij ons “5 voor 12” is maar puur om het feit dat wij moeite hebben met het begrijpen van elkaars denkwijze. Soms zijn we alles behalve een team.. maar moeten niet vergeten dat we beide ouders worden van een ander mens en dus onze ego’s niet meer voorop staan. 

Misschien iets voor jullie om te overwegen, je bent vast niet voor niets al heel lang bij hem?  

Je geeft aan dat je eigenlijk al definitief bij hem weg wilde. Ik vind dat je in dit geval beter voor jezelf kan kiezen, je eigen geluk voorop stellen. 

Wat betreft het kindje, tja dat is een heel lastige kwestie natuurlijk. Maar als je er niet achter staat en het helemaal niet ziet zitten zijn er natuurlijk opties.

Phoe heel moeilijke situatie, denk er heel goed over na en laat je indd (zoals iemand al benoemde) inlichten en bespreek je twijfels. Heel veel sterkte!

Je ben 5 dagen overtijd,  wel al een test gedaan?

Ik lees dat je over tijd bent, maar heb je wel een test gedaan? Ben je echt zwanger? En hen jij zelf ooit wel een kinderwens gehad. Want dat lees ik ook niet terug in je verhaal.

Het is lastig maar ik zou eerst een test doen en langs een huisarts oid gaan. En dan kan je later een beslissing nemen die goed voelt voor jou!

Succes

Ik ben er zeker nog niet uit. Ik wil/wou ook graag kinderen. Alleen nu besef ik pas echt dat ik dit misschien niet met hem wil. Ik ben nu 5 dagen over tijd en 4 testen gedaan. Ook al afspraak voor eerste echo eind juni. Dit gevoel is echt vreselijk. Voel me totaal niet mijzelf en heb een knoop in mn maag. Ik durf deze twijfels niet met hem te delen. Hij is heel boos dat ik me terug trek en niks deel. Mijn twijfels gaan voornamelijk over zijn gedrag/levensstijl en onze relatie zelf. Hij belooft vaak beterschap wat betreft bepaalde dingen, maar die hoop heb ik allang opgegeven. Noem, huishouden, werk, vrienden, levensstijl, weinig initiatief, negatieve kijk op veel dingen. Ik begrijp dat jullie denken wat doe je dan met deze persoon, maar dit is nu niet relevant. Ik weet totaal niet of ik het zou durven om af te breken. Ook omdat ik wel graag kinderem wil en wie weet het nooit meer lukt. 

Hooi, 

Ik vind het een enorme rot positie voor je maar eerlijk is eerlijk, zoals ik het lees heb jij je daar zelf in gebracht. Ik bedoel dat ik niets lees over een ongeplande zwangerschap.. 

Er zal ongetwijfeld een reden zijn geweest waarom je toch de stap genomen hebt om van de anticonceptie af te gaan en het te proberen. 

Zijn een deel van de problemen in jullie relatie ook geen acceptatie proces? Mijn man doet ook vrij weinig tot niets in het huishouden maar dat heb ik geaccepteerd en als het echt nodig is, zal hij het ongetwijfeld doen. Vaak hebben we en zeker onder invloed van hormonen een onrealistische verwachting van de ander en die verwachting kan simpel weg niet altijd voldaan worden. 

Als je voor je zwangerschapstesten de keuze gemaakt had om weg te gaan, zal je dit misschien alsnog moeten doen en qua opties is helemaal aan jouzelf. Maar ergens denk ik; je hebt bewust in deze situatie gekozen voor een zwangerschap. Blijf dan achter die keuze. 

Ik ben nu 27 weken zwanger en afgelopen week dacht ik nog: HELP WAAR BEN IK AAN BEGONNEN. IK KAN EN WIL DIT NIET. 

Die paniekstand hoort er ook bij. De roze wolk (heb ik niet) heeft ook altijd een grijze rand met realiteit voor de situatie. 

Succes. 

[Auteur]

Berichten