Hoi allemaal,

Even van me af schrijven.. Ben benieuwd wat jullie ervan vinden..

Wij, hebben sinds 8 weken ons 2e kindje. Ik ben nog thuis met verlof, mijn partner werkt fulltime op rare uren. Nu hebben we de laatste weken zooooveel ruzie. Ik word er zo moe van…

Ik snap dat de situatie veranderd is en dat wennen is maar hij klaagt echt over vanalles en ziet echt niet in voor mijn gevoel dat het voor mij ook aanpoten is ook al ben ik 7 dagen thuis. Ik gaf dit vandaag aan dat er wat dingen dwars zaten en dit uitte in zo’n enorme ruzie dat we nu apart slapen. Ik benoemde dat ik het prettig zou vinden als hij af en toe ook eens wat meer in het huishouden zou doen, dus niet de stofzuiger klaarzetten voor mij maar hem ook eens aanzetten bijvoorbeeld, en dat ik alles graag op orde hou omdat het met 2 kinderen onder de 3 jaar best wel aanpoten is wanneer hij er niet is,en ik het dus ook fijn zou vinden wanneer hij zijn rommel eens wat meer opruimt en de oudste eens wat meer aanspoort om zijn speelgoed op te ruimen als het bedtijd is bijvoorbeeld. Hij vond dit allemaal onzin en ik moest het eens wat meer van me af laten glijden.

Ik gaf ook aan dat hij altijd bij alles omtrent de jongste loopt te zuchten. Hij huilt? Oh zucht… Hij wordt s’nachts wakker? Oh zucht…. Ga zo maar door. Het geeft mij geen prettig gevoel om ze samen te laten simpel omdat alles al snel teveel lijkt voor mijn partner. Hij vindt het daarbij ook wel gemakkelijk als ik het dan weer overneem heb ik het idee.

Ik heb echt totaal niet het gevoel dat ik ook maar een klein beetje rust kan vinden en ben voor mijn gevoel echt dag en nacht aan het rennen wat me echt ontzettend begint op te breken. Nu ik er met mijn partner voor de 10e keer ofzo over wil praten voel ik me helemaal alleen staan aangezien hij het allemaal maar onzin vind.

 

Wat denken jullie? 

Tja.. Ik denk dat er altijd aan ieder verhaal 2 kanten zitten, en situaties vaak uitgebreider zijn dan we kiezen hier op het forum te schetsen.

Dat gezegd te hebben, de voorbeelden die je noemt zijn inderdaad zeker niet fijn en ik begrijp 100% dat je doodmoe bent/wordt. En nog maar net zo’n kleintje, met nog een tweede kindje, dan zit je niet te wachten op ruzie om stomme dingen zoals het huishouden.. Petje af voor jou, want je moet het allemaal maar bolwerken.

Het klinkt alsof jullie beiden moe zijn. En dat afreageren op elkaar. Het klinkt alsof hij ook het gevoel heeft geen rust te kunnen vinden, en ook dat is logisch. Ik denk dat je een grote kans hebt dat jullie je hetzelfde voelen. En dat is niet zo gek, er is veel veranderd de laatste weken, en daar doorheen komen gaat gewoon in veel gevallen niet vanzelf. Je bewust zijn van welk effect zo’n verandering op je relatie heeft, en bewust de tijd en aandacht geven aan die relatie, is nodig. Maak tijd voor elkaar, plan momenten samen in, praat om elkaar te begrijpen tijdens die momenten. Jullie kleintje is nog zo klein, het heeft zo’n aanslag op jullie ritme, nachtrust, ontspanning en tijd voor elkaar!

Ik haal uit je verhaal niet helemaal of jullie eerder ook al regelmatig ruzie hadden, of dat dit nu sinds de laatste veranderingen is gekomen. Indien het tweede, zou ik proberen begrip voor elkaar te vinden. Elkaar weer op te zoeken, jullie relatie weer belangrijk te maken. Tel tot 100, stel een vraag I.p.v. een verwijt, etc.
Indien het eerste, tja, dan geldt hetzelfde maar is het uitdagender vrees ik..

Heel veel succes!

Weet je wat mij te binnen schiet.. hem onverwachts een weekend alleen laten met de kinderen en alle “rommel”. Wanneer je dan terug bent, dan even goed praten? Sommige mensen snappen het eea alleen wanneer hun het zelf is overkomen. Wie weet begrijpt hij je dan beter. Je bent samen. Kiest samen voor kinderen. Elk verhaal heeft twee kanten maar zoals je het nu omschrijft is het voor beiden alles behalve prettig. De kids voelen dit ook aan. Het komt ongetwijfeld goed. Sterkte vrouw!

Laat hem de reacties van dit forum lezen. Wie weet doet het hem toch meer dan je denkt

Dank voor je antwoord 🙂 daarvoor hadden we weleens ruzies maar praatten we voor mijn gevoel ook echt iets uit.. Nu is het antwoord elke keer hetzelfde. Alles is in zijn ogen onzin en ik stel me aan. Alles valt wel mee. Ik heb ook gezegd dat ik hem weleens een aantal dagen alleen wil laten om te ervaren hoe het is maar het lastige is dst hij nooit meer dan 1 dag achter elkaar vrij is en dat zijn ook nooit vaste dagen. 

Er zitten inderdaad altijd 2 kanten aan een verhaal maar zijn kant laat hij niet zien! Wat ik ook doe. Omdat hij weigert te praten behalve te zeggen dat het onzin is ben ik ergens anders gaan slapen.. Met het idee: jij wil niet praten en aan onze relatie werken, dan wil ik niet meer met jou in 1 bed slapen.

Ik loop gewoon elke keer tegen een enorme muur en ben dat echt zat. Praat gewoon denk ik dan, doe je mond eens open, wees eerlijk. 

Ja een baby brengt veel verandering maar onze eerste was een heel moeilijke baby en de 2e is juist heel gemakkelijk dus valt het allemaal reuze mee, ook voor hem zegt hij, alleen doet hij het tegenovergestelde met het gezucht elke keer. Daarbij probeer ik hem ae rust te geven want ik doe de nachten vaak rn overdag als hij thuis is doe ik nog steeda bijna alles. Ik weet de flestijden en geef ze ook bijna altijd. Als de baby huilt vraagt hij aan mij of het al flestijd is.. 

[Auteur]

Berichten