Hoi dames,

Momenteel zit ik met een probleem mijn zoontje is gestart op de basisschool en moet nog erg wennen, voorheen hadden we veel tijd en gingen we naar onze ouders en schoonouders. Dat gaat nu niet meer zo vaak hij is een gevoelig kind en krijgt veel prikkels, nu is het zo dat schoonma totaal anders gedraagt, wilt overal bij zijn, belt dat we nooit bellen en wilt wekelijks dat we langskomen, sinds 2 weken doen we het niet omdat zoon een driftbui krijgt en alleen bij oma wilt zijn, we krijgen hen absoluut niet rustig na verloop als we weg gaan of dat ze weg bij ons gaat. Ze negeert mij, doet dingen zoals te veel snoep/chocolade wat wij niet willen. Hierdoor afstand genomen maar het helpt niet, ze vraagt dingen 100000x na zoals hoe sliep hij hoelaat sliep hij wat heeft hij gegeten wanneer heeft ie het gegeten voor het slapen moet je dit doen etc. Ik ben er helemaal klaar mee, tegenover mij vraagt ze het ook en het hele verhaal laat hij opnieuw vertellen tot in alle detail aan mijn partner. Het ergste waar ik zelf mee zit is dat het ruim4 haar heeft geduurd na 4 zwangerschappen een zoon gekregen nu al 3 jaar bezig voor een tweede wat nog niet lukt reeds een miskraam gehad totaal geen medeleven van partner en omgeving. Maar mijn zoon brult de boel bij elkaar dat hij van oma houdt… ze is te bemoeizuchtig tot twee weken geleden kon ik het nog handelen maar het is niet normaal meer dat ze ons vaak wilt zien en slles wilt weten, op de een of ander manier komt ze overal achter ze vraagt het echt zo vaak totdat ze haar zin krijgt het lijkt alsof ze met ons woont, ons relatie gaat er niet beter op….

Klinkt vreselijk. Aan je schrijfstijl merk ik wel dat dat zeer hoog zit. 

Het klinkt ook alsof ze jullie/ jou eigenlijk niet vertrouwd om je/ jullie eigen kind op te voeden? Misschien helpt het om uit te zoeken hoe dat zit?

Maar als ze jullie geen andere keus laat dan haar uit jullie leven te bannen, is dat niet jullie fout. Grote vraag is wel hoe je dat het beste naar je zoon kan communiceren natuurlijk.

Succes.

Ik denk dat je een goed gesprek moet hebben met je partner om te bepalen welke grenzen jullie stellen en dat hij dat communiceert naar zijn moeder en in de gaten houdt. En als hij het niet erg vindt mag hij kiezen of hij aan de kant van zijn gezin staat of aan de kant van zijn moeder… Heel veel sterkte! 

Dank voor jullie reactie, partner is erg passief en negeert mij ook, vaak geprobeerd te praten dan zegt hij dat hij tegen zn moeder gaat zeggen waar ik mee zit, maar denk dat hij het niet gaat zeggen. Hij vindt het niet erg dat ik ermee zit ik huil elke dag en ik ben de persoon die er een probleem van maakt en alles oke moet vinden… nou praat hij ook niet met mij wat mij echt verdrietig maakt 😞

Vind het echt heel naar voor je. Ik zou nog een keer gesprek aan gaan en als hij je nlijft negeren zou ik even voor je zelf stap terug doen en je even terugtrekken als dat kan misschien ergens anders met je zoon misschien ziet hij dan in wat hij creëert 

Alles aan het verhaal doet mij zeggen: iedereen in therapie. 
Jij om jezelf niet door te laten draaien.

Je partner in relatie therapie. Die passiviteit komt natuurlijk uit zijn opvoeding (zeg: overheersende moeder) en geeft problemen in jullie relatie  

Schoonma is obsessief. 

Ik heb het met je te doen, ik kan ook niet een hapklare oplossing bedenken hoe hard ik het probeer. 

Jeetje, wat een lastige situatie! 

Zo 123 heb ik natuurlijk ook geen oplossing voor je, maar dit is niet gezond voor jouw mentale gezondheid en hiermee ook dat van je kind, want die voelt jouw energie. Maar goed, dat is wellicht wat overbodig. 

Het is zeer lastig als je partner moeite heeft om de gesprekken aan te gaan, maar dat wil niet zeggen dat jij dat niet mag doen (althans dat is mijn idee). Ga eens alleen bij haar op de koffie, gooi alles eruit en zie je geen verbetering dan is het tijd voor drastische maatregelen. Therapie is naar mijn idee alleen zinvol als alle partijen daar achter staan, maar als ik het zo lees gaat dat niet gebeuren want ‘jij hebt als enige een probleem’, lichte narcisme. (Negeren en jouw dit gevoel geven is daar wel onderdeel van)

Als je zover bent, of de drastisxhe maatregel, neem wat afstand om te beginnen met je schoonmoeder. Zowel je schoonmoeder als je partner kunnen je niet verplichten met wie je wel en geen contact heb. Probeer ze te schrijven, of in gesprek, waarom je hiervoor kiest. Kijk het aan, kom tot rust en je kind zal dan ook doorhebben dat oma minder in beeld is, dat went wel. Probeer het grote geheel te zien en te kijken naar het balans, wat levert dit jou verder op behalve slechte gevoelens..?

Alles ok vinden, is niet ok! En ook al vind hij het wel ok, mag (moet) hij jou als vrouw en moeder wel serieus nemen, naar je luisteren en hoeveel onzin je ook verkoopt (vind ik overigens niet!) In zijn wereld, dit is jouw waarheid, jouw wereld en gevoelens. Dat dient altijd serieus genomen te worden. 

Ik lees een situatie met alleen maar verliezers. Wil je ook nog veel sterkte en wijsheid toesturen. Kies voor jezelf, wees trouw aan je eigen gevoelens en waarheid. 

(Het klinkt zo makkelijk vanaf een scherm, dus wil je wel laten weten dat je niet alleen bent. Hier doet afstand onwijs goed, ik kan weer lachen met mijn ouders, mijn kind is minder geobsedeerd door ze en hun belachelijke alles-mag-bij-opa-en-oma policy en ik voel me beter, zekerder als moeder.)

 

Oh Dijker je woorden doe me zo goed! Ik heb de laatste maanden een lage zelfbeeld gecreeerd voor mezelf ik voel me erg minder en onbelangrijk. Maar daar komt na de ruzie 2 weken geleden verandering in, dat was het punt dat ik het door had blijkbaar. Ik zei dat ze zich niet met alles moest bemoeien en niet alles te zeggen heeft. Ik heb gisteren met een enorme huilbui een eerste acupunctuur behandeling gehad wat me goed heeft gedaan. Momenteel ook een kinderwens namelijk. 

ik kan haar niet uitstaan eergisteren kwam ze om kleinzoon te zien en mijn zoontje had echt een aanval dat hij bij oma wou blijven net voor slaaptijd wou ik dat ze niet kwam. Het ergste wat ik nu vindt is dat parner waarschijnlijk gaat eisen dat hij met zoontje daarheen gaat. Hij praat nog steeds niet met mij. Zat op internet te neuzen en kwam Silent treatment tegen. Als hij nou meer respect en liefde toont dan wordt het minder zwaar voor mij, maar goed dat gaat niet gebeuren omdat dit altijd een probleem is geweest ook voordat we een kind hadden bemoeide schoonma met alles.. ik moet er eerst voor klaar zijn om met haar te kunnen praten ik huil al te graag en snel en kom dan niet uit mijn woorden.. 

 

dames superbedankt voor jullie reacties ik dacht echt dat het aan mij lag dat dit allemaal gebeurd is..

Ik zou je zo graag een knuffel willen geven, ik ken je verder niet maar dit verdien je niet! De silent treatment is, als je het mij vraagt, een zeer respectlosse manier van behandelen, zo ga je niet om met de mensen van wie je houd. 

Maar heel gemeen naar jou, als jij geen liefde vanuit hem voelt, geen respect of waardering.. voel jij dat nog wel voor hem? 

[Auteur]

Berichten