Hoi mama’s,

Ik heb hulp nodig of althans goede hoop.. Ik ben 28 weken zwanger van mn tweede kindje en zit momenteel in een rolstoel vanwege bekkenklachten. Ik kan niet veel meer helaas… Ik had dit niet zien aankomen aangezien ik bij de eerste zwangerschap nergens last van had. Ik heb nog een dochtertje van 1,5. Zij slaapt in haar eigen bedje bij ons op de kamer. De planning was om haar in haar eigen kamer te laten wennen voordat de tweede geboren zou worden.

Nou, dat lukt dus niet.. mijn dochtertje is sinds dat ik in een rolstoel zit en mn buik echt groot is gaan worden heel erg aan het plakken bij mij. Papa mag haar niet eens naar bed brengen. In haar eigen bedje in onze kamer slaapt ze perfect maar in haar eigen kamer slaapt ze niet. Ze krijst alles bij elkaar en ik ga haar niet laten huilen..

Hebben jullie ervaring met twee kids op de kamer? Of verhalen van mensen die dit kennen? Tips om haar toch te laten wennen zonder dat ze hoeft te krijsen en zonder dat ik 10 keer op moet staan snachts (want dit gaat dus gewoonweg niet door de bekkenpijn en mijn man wordt gewoon niet wakker helaas. Hij wordt van niks wakker..)

Ik begin de hoop op te geven en sta er nu een beetje als volgt in; op me af laten komen als de baby straks geboren is en zodra ik weer mobiel genoeg ben, leren slapen in eigen kamer. Toch voel ik me heel egoistisch omdat de baby natuurlijk ook huilt snachts en zij daar wakker van kan gaan worden..

Aan de andere kant kan ik haar niet in haar eigen kamer laten wennen want ik kan mijn bed niet uitkomen zonder hulp vanwege de bekkenpijn. Als zij dus 5 keer huilend wakker wordt, kan ik niet steeds opstaan en eindigt ze na 1 keer huilen dus weer bij ons op de kamer..

Ik weet het echt even niet meer..

Ik woon in NZ waar volgens mij co-sleeping en bed-sharing meer voorkomt dan in NL. Onze oudste was 3 toen de jongste werd geboren. Onze oudste heeft eigenlijk altijd wel bij ons geslapen. Heeft wel een eigen bed voor de dag slaapjes en mag zelf kiezen waar hij ‘s avonds in slaap valt. Toen de jongste geboren werd sliep die in een cosleeper naast ons bed en onze oudste tussen ons in. Binnen twee weken sliep de oudste door al het gehuil van de jongste door. Als het nu allemaal te moeilijk lijkt, laat het lekker op je af komen. Misschien valt het allemaal best wel mee als de kleine er is 🙂

Oh wat een fijne reactie! Dankjewel! Het lijkt inderdaad een beetje een taboe te zijn. Vanuit mijn omgeving krijg ik alleen maar te horen hoe zielig het is voor mijn dochtertje als ze straks wakker wordt. Echter denk ik dat ze dan snel genoeg gaat denken: oh wel lekker mijn eigen kamer. Zo niet, dan went ze er gauw genoeg aan. Toch begin je dan te twijfelen aan jezelf als moeder omdat je de meningen van anderen toch belangrijker blijkt te vinden dan je eigen moedergevoel..

Volg je gevoel en doe wat nu het beste voor jou werkt. Je hebt al genoeg aan je hoofd (en je lijf). Beter een relaxte mama zijn, dan een gestresste mama, want daar reageert de oudste waarschijnlijk ook weer op. Keep it simple! Tegen de tijd dat de tweede er is heb je weer een nieuwe situatie. En ook de oudste is dan weer verder in zijn/haar ontwikkeling wat de situatie misschien weer heel anders maakt.

Onze dochter wilde ook heel lang niet in eigen kamertje slapen. De eerste 6 weken heb ik het bed gedeeld, en daarna tot 8 maanden in de cosleeper. Daarna wilde ze het wel, juist graag. Maar van mij had het langer mogen duren. Ik heb toen ook veel kritiek gekregen op dat samen slapen. Ze werd er afhankelijk van en was onveilig enzo. Vooral de oudere garde die geleerd had dat babies huilend en al gewoon in hun eigen bedje horen, dat zal ze leren. Nou ik ben niet van het laten huilen en vond samen slapen ook wel makkelijk hoor. 

Ze ligt nu in de kamer naast ons met de deuren open. Dicht mag nog niet, ze is 22 mnd. En nu baby 2 binnen een paar weken komt, ik zie het nog totaal niet zitten om haar naar haar peuterkamer op zolder te doen. Ze heeft het eigenlijk nu al best lastig soms met alle verwachting en aanpassingen in huis. Over het algemeen vindt ze het leuk, nadenken over de baby. Maar ik merk heel erg dat ze de nabijheid juist weer extra nodig heeft. 

De baby komt gewoon weer in de cosleeper, maar ik heb een extra verschoontafel met nachtspullen op de slaapkamer staan. Mijn dochter ligt gewoon in de kamer ernaast met deuren open, en zal vast wel wakker worden van huilen/voeden/verschonen. Het is een gehorig huis. Had net zo goed dezelfde kamer kunnen zijn. Het is niet anders. En ik probeer erop te vertrouwen dat het zijn weg wel weer vindt. 

Anders maar ook zoiets: mijn schoonzus had beide kindjes op dezelfde kamer liggen. Eerste twee maanden niet, maar daarna. De jongste had reflux en sliep ook heel lang niet door. De oudste werd daar wel wakker van. Zij op een gegeven moment niet meer. Waarom? Omdat de oudste even snel ging troosten en dan sliepen ze samen weer verder. Dat hadden ze een keer opgenomen op video, anders zouden ze gedacht hebben dat de jongste ineens doorsliep! De oudste heeft hier overdag geen last van gehad in de zin van extra vermoeidheid ofzo. 

Als het om het storen gaat, ik geloof er wel in dat het zijn weg vindt. 

Overigens is mijn dochter geen doorslaper en ik kan mezelf niet inbeelden hoe ik snachts voor de baby zorg en de zoldertrap steeds op en neer moet. Dus het is ook gemak voor mezelf. 

Mijn man wordt ook slecht wakker van huiltjes, maar momenteel met mn dikke buik en de bekkenpijn, geef ik hem gewoon een duw en zeg dat ie even heen moet hoor. 

Hoi als je een 2e bedje hebt waar je dochter in kan slapen op haar kamertje of een camping bedje op jullie kamer en de middag slaapjes probeert te oefenen op haar eigen kamer en dan snachts nog bij jullie middagdutje zijn lang niet zo eng op een eigen kamer als een hele nacht en lukt dat niet dan kun je t altijd nog proberen als de baby er is en ze er echt last van heeft pas na een paar weken opnieuw proberen

Dankjewel voor alle reacties!! Ik heb er veel aan! Ik ga inderdaad in ieder geval de middagdutjes in eigen kamer proberen en de avonden/nachten slaapt mijn dochtertje dan nog bij ons op de kamer in haar ledikant. De baby gaat in de cosleeper en ik hoop gewoon dat mn dochtertje het gehuil al snel gewend raakt.

Ook is het misschien een optie om te gaan voeden in een stoel in de nacht op de babykamer. Ik laat het in ieder geval op mij afkomen want inderdaad: mijn kindjes hebben denk ik veel meer aan een vrolijke uitgeruste moeder dan aan 1 die zich helemaal kapot maakt omdat het een taboe is dat je met twee kids op een kamer slaapt..

Even een disclaimer: het is natuurlijk ook helemaal prima om niet met je kids op de kamer te slapen. Als ik geen ondragelijke bekkenpijn had gehad, zou ik ook gewoon proberen om mijn dochtertje op haar eigen kamertje te krijgen. Maar door de bekkenpijn lukt dit niet dus vandaar… ik wil zeker niet andere moeders het gevoel geven dat het 1 beter is dan het ander. Ik denk dat beide plus en minpunten hebben alleen ben ik nu soort van gedwongen om voor het 1 te kiezen omdat het andere gewoonweg even niet gaat lukken 🙂

[Auteur]

Berichten