Hallo mama’s,

Ik ben er weer om mijn hart te luchten. De laatste tijd is mn zoontje van bijna 14 maanden heel erg veranderd tegenover mij. Ik ben een thuisblijfmoeder, dus ik ben altijd samen met hem. Hier komt het, als mn man thuis komt van werk is het alleen maar papa schreeuwen en aan hem hangen. Bij mn schoonouders moet hij altijd mn schoonmoeder hebben of mn schoonzusje,hij hangt dan letterlijk aan hun benen van ‘pak me op’. Van mij moet hij niks meer weten. Sterker nog hij duwt zichzelf weg als ik hem wil vastpakken. Nou maakte mn schoonvader laatst een opmerking wat best pijnlijk was. “Hij wilt de hele tijd naar zn vader en …. en … van jou moet hij niks hebben. Geen wonder ook als je hem zo behandeld”. Niks van gezegd omdat wij niet echt een goede band hebben. Ik kan streng zijn ja, niet alles mag hij direct van mij, heb veel grenzen, huilen is niet meteen een reden voor mij om mn zoontje op te pakken etc (pijn of ziekte is anders natuurlijk). Ben ik nou echt veel te streng? Zn eerste woordje was mama en dat riep hij altijd, nu zeker al een maand of 2 heel moeilijk of niet. Het voelt gewoon slecht. Ook omdat hij letterlijk niet naar me toekomt of altijd iemand anders wilt. Ben thuisgebleven omdat ik niet wou dat hij op zou groeien op een opvang met beide werkende ouders, of ergens anders waar werd opgepast. Ben zelf zo opgegroeid en vond het niks. Maar nu ik dit zie zeg ik toch had ik misschien maar beter kunnen werken? Hij hoeft toch niks van me te weten.. Het is best een kut gevoel. 

Wauw wat een nare opmerking  van je schoonvader.

Ik vind dat je hier best wat  van mag zeggen. 

Ik herken het wel een beetje .

Mijn zoontje is 17 maanden  en ook echt  een papas kindje . En loopt eerder naar papa als naar mij .

Ik voelde me hier ook rot om eerst. Maar vind het ook wel weer leuk voor papa 

Zijn eerste woordje was ook mama en nu is alles papa 

Als wij samen thuis zijn is het vaak papa papa papa . Als hij bij mijn schoonouders is en we gaan hem halen dan kijkt die niet eens naar ons om en moet die mee is het brullen dat  die mee moet. 

Ik denk dat het gewoon een fase is .

Hier is het ook een driftkikker sinds 2 weken en word om alles boos wat niet mag en kan van mij . Wat eindigt in driftbuien .

Vanochtend mocht die mee naar oma naar dat die boos was geworden en je had Hem is moeten zien hoe blij die was dat die weg mocht en keek me niet eens meer aan 😅

Ik kan me dat ook heel erg aantrekken Maar weet zeker dat  die het  straks  weer vergeten is 

Je bent zeker niet te streng .  Ben van mening als je je zoontje voor alles zou oppakken dat het een watje word en die daar straks mis bruik van gaat maken 

Jij bent er de hele dag bij dus jou ziet die de hele dag papa niet omdat die werkt . Dus dat is dan weer even leuk .

Ik weet zeker dat je zoontje zich hier niet bewust van is en die ook echt niet zonder jou kan . 🤗

Probeer je niet te druk te maken .  Je doet het super goed en weet zeker dat het en fase is  en het over een tijdje weer anders is 

 

@Nicolle B

 

Bedankt voor je reactie! Was idd geen leuke reactie. Maar ik heb vaker ruzie gehad met ze ( we hebben 2 jaar daar ingewoond en wonen nu net 2 maanden op onzelf). Was altijd een hel geweest over opvoeding en dergelijke, trek me daar niks meer van aan. Maar omdat ik zijn gedrag zelf nu ook merk raakte het mij wel. 

Ik vind het ook niet erg dat hij papa roept of naar hem wilt, maar die reactie van mn schoonvader was niet bepaald leuk.

Ben het er ook mee eens dat ik om elk gehuil moet opstaan, maar zij hebben hun kinderen anders opgevoed dus daar zit het ‘m in denk ik. Het laat je soms toch denken, doe ik het goed? Moet het anders? En ik weet dat elk kindje bijzonder is, en dat elke mama en papa anders zijn. Maar toch denk je dat dan soms. Ik volg al therapie omdat ik door ze depressief ben geworden. Dit gedrag van mn zoontje maakt het er niet beter op. Hoop idd dat het een fase is! Bedankt nogmaals.

Wat rot opmerking

Maar misschien heeft wel juist behoefte aan dat je hem oppakt als die huilt kinderen voelen goed aan ik zou hem vaker pakken en miss iets minder streng tuurlijk nee is nee maar wat flexibeler zijn

Wat verdrietig dat het je zo depressief maakt en wat goed en sterk van je dat je er therapie voor volgt.

Zoals je al zegt iedereen is anders. En jullie doen het op jullie manier .  Daar is niks fouts aan .

Snap dat het je onzeker maakt als je naasten omgeving zo reageert .

Ik weet zeker dat je zoontje ook niet zonder jou kan  

Al kunne die kleine driftkikker soms /vaak wat anders uiten .

Jij bent een top mama 🤗

Sterkte  en  goed dat je erover praat.  😊

 

@gebruiker

Het is een heel slim kindje, en hij heeft aandacht echt goed door en maakt daar dan gebruik van. Zoals ik al zei, ziekte of pijn dan pak ik hem op natuurlijk. Maar als ik nee zeg om iets en hij wordt driftig dan ga ik dat niet doen.. Probeer hem dan af te leiden met wat anders maar dan gooit hij alles weg, jammer maar dan is het voor mij ook afgelopen. Ik laat hem niet de hele tijd huilen hoor, maar gewoon huilen door pijn en driftig huilen zijn wel 2 andere dingen. Bedankt in ieder geval!

 

Ook al is driftbyi troosten zou ik waarom omdat die driftbyi uiteindelijk voor kind  omacht  gaat en dan in verdriet en ik weet er van want zo was ik ook en heb er nog steeds last van omdat ze mij ook daar in lieten nu als ik verdrietig ben of iets laat ik het niet zien of als er iets is kinderen kunnen zich niet goed uitdrukken tuurlijk nee is nee en kan kind boos worden maar als dan echt door slaat of nog bozer en moet je wel troosten mij mening eigen ervaring 

Niet te onzeker zijn, je doet t hartstikke goed. En je schoonpapa hoort zo’n opmerking gewoon niet te maken. 

Hier een dochtertje die het over papa voor en papa na heeft. En dan weer een papa die het over zn dochter voor en na heeft. Het is wel schattig, ik was ook altijd een papa’s kindje.

Neemt niet weg dat het niet altijd leuk is, en je er onzeker van kan worden. Blijven kletsen  met de papa hierover.

Kinderen hebben veel liefde en knuffels nodig maar ook een heleboel duidelijkheid. En wellicht kan hij zich door die driftbuien juist bij jou zichzelf laten zien, zichzelf leren kennen. Juist omdat hij zich zo veilig voelen. 

Ik was zo’n kindje. Mijn vader was thuisblijfvader en mijn moeder werkte fulltime. Ik heb een periode gehad dat ik niets meer van m’n vader wilde weten en alleen maar om m’n moeder kon jengelen. Zodra m’n moeder dan thuis was negeerde ik m’n vader ook echt compleet, alsof hij niet meer bestond. Als ik het er nu met hem over heb, beschrijft hij het hetzelfde als jij. Bij mij was het een fase en op een gegeven moment ook weer over. 
Mijn vader hanteerde ook dezelfde opvoedstijl als jij. Ik ben er goed mee opgegroeid/opgevoed, al zeg ik het zelf. Je doet het prima! Probeer je er geen zorgen om te maken. Hopelijk is het bij jou zoontje ook een fase en snel weer over. 

[Auteur]

Berichten