Hoi! 

Ik zal gelijk bij de kern van mijn verhaal/probleem beginnen. Op dit moment ben ik 27 weken zwanger en naast de gebruikelijke kwaaltjes gaat het héél goed! Toch bekruipt mij eens in de zoveel tijd het gevoel van complete paniek; “ben ik wel klaar voor deze verantwoordelijkheid?”, “ben ik wel sterk genoeg voor de bevalling?” of “wat als mijn man het helemaal niet leuk vindt straks?”. 

Deze angst gevoelens slaan om in somberheid of een enorm verdrietig gevoel. Dit overvalt mij zó enorm! Zeker omdat ik over het algemeen prima in mijn vel zit! Mijn verloskundige gaf aan dat dit volledig normaal is, maar toch maakt het mij iets wat onzeker merk ik.. Betekent dit dat ik er niet klaar voor ben, of een slechte moeder zal zijn? 

Ik hoop dat er dames zijn die dit (ook) hebben meegemaakt of herkennen, waarbij het toch goed is gekomen!

Liefs -x-

 

Ja hoor ik herken dit gevoel zeker.

Ik ben nu zwanger van de 2e dus heb het ietsjes minder Maar ik vraag me af of ik er echt wel 2 in opvoeden en gelijk de aandacht enz kan verdelen.

Ik weet dat mijn man bij de 1e echt wallen van hier tot daarginder had en het heel  moeilijk Had.ik voelde me dan ook vaak schuldig . En vroeg ook constant of die het nog leuk vond .

Nu de 2e komt ben ik hier wel weer bang  voor . Gaat die het allemaal nog wel leuk vinden .

Maar ook bij de 1e dacht ik ik ben zo onervaren ik weet van baby’s niks hoe ga ik dit allemaal doen kan ik dit wel etc etc.

Maar het is gelukkig allemaal goed gekomen en je glijd  er vanzelf in.

En gaat dingen op je eigen manier enz doen.

Mar je gevoel nu is niks geks hoor.  Je wilthet beste voor je kindje . En weet zeker dat jullie dit wel kunne 😊

Ik heb precies hetzelfde! Ben nu 8,5 week en heel soms sta ik op met de gedachte : heb ik er goed aangedaan dit te willen? Wat als mn vriend het niks vind en we uit elkaar gaan?

Ja ik maak hele verhalen in mn hoofd… toch probeer ik het er te laten zijn en te denken, alles wat nieuw is brengt onzekerheden met zich mee!! Lekker samen over praten. En dit nieuwe wondertje kan je juist ook dichter naar elkaar toe laten komen 🥰

Ik heb hier ook last van. Nu is het gelukkig steeds minder en probeer ik er steeds meer van te genieten. Komt ook omdat ik (pas) 23 ben en mijn vriend(28) en ik nog geen eigen woning hebben omdat het zo lastig is.. ik ben heel erg bang voor de meningen van anderen en trek mij daar heel veel van aan. Wij zijn al 5 jaar samen, maar toch.. wat denken mensen wel niet? Ik ben nog zo jong en we hebben nog geen eigen woning. En wat als mn vriend mij straks zat is? Ik weet dat hij dan goed voor ons kind blijft zorgen maar hoe moet ik dat allemaal gaan doen?

 

ik heb die gedachtes nu steeds meer los proberen te laten omdat ik er heel erg blij mee ben, en mijn vriend ook. Het was ook niet gepland, wel heel erg gewenst, en had het gewoon zo moeten zijn! 💖. Ben nu 17+2 maar kan echt al niet meer wachten. Laat het los en probeer ee van te genieten, het komt zoals het komt 

Iedereen heeft deze gedachtes weleens. Het is juist heel gezond. Daar je je bewust bent van de verantwoordelijk die straks op je af komt.

Heel vervelend dat je je dan somber voelt. Niks om onzeker over te zijn. Praat erover met je man en of vriendinnen. Hopelijk lucht het dan op en voel je je snel beter 

[Auteur]

Berichten