Hallo aan wie dit leest. Ik worstel soms een beetje met mijn energielevel. Mijn batterijtje begint na een goede nacht toch niet op 100%. Ik heb een aandoening aan mijn darmen en daar gaat ook redelijk wat energie naartoe (ja heb alles geprobeerd aan meds en behandelingen, maar dit blijft gewoon). Nu hebben we een baby van 3 maanden en dat is ultiem genieten! Dankzij mijn man kan ik nog redelijk wat uren maken in de avond en nacht, dus daar bof ik mee. Ik merk wel dat ik om deze reden het krijgen van een 2e niet zie zitten. Met weinig energie en snel overprikkeld zijn wil ik niet een moeder worden die altijd gehaast is of altijd oververmoeid. Dus in dat opzicht besteed ik het liefst mijn energie aan mijn man en kind en wil het dus het liefst bij 1 laten. Wie herkent dit?

Hoi gebruiker, ik herken heel erg wat je zegt. Ik ben helaas ook niet gezegend met een goede energiehuishouding. Na een stevige burn-out jaren geleden is het nooit meer helemaal goed gekomen met mijn energie. Al voordat ik moeder was, werkte ik 4 dagen, moest ik (sociale) activiteiten in de week doseren en zorgen dat ik elke dag op tijd in bed lag rn voldoende tijd in ruimen voor yoga en meditatie. Dit alles om niet overprikkeld te raken. Ik vond het dan ook super spannend om een kind te gaan krijgen. Kon ik dat wel aan? Maar gek genoeg heb ik er ergens meer energie van gekregen dan dat het me heeft gekost. Mijn zoon is nu bijna 2 en het gaat hartstikke prima. In de zin van niet meer beperkingen dan voordat we een kindje hadden. Het kriebelt enorm voor een tweede, maar ik ben vaak bang dat ik daarmee wel de grenzen van het mogelijke opzoek en er misschien wel overheen ga…

Hoi! Ik herken je ook heel goed! Ook ik heb een lelijke burnout gehad, die bij mij tegelijk met mijn zwangerschap kwam. Mijn hormoonhuishouding is ook rommelig en dat allemaal samen zorgt bij mij voor slapeloosheid. Ik ben dus ook nooit voor 100% opgeladen. 

Ik wil ook echt geen tweede, precies om de reden die jij beschrijft. Ik wil de beste mamma zijn voor mijn kleine jongen van nu 1,5. Nog meer taken, drukte en slapeloze nachten erbij door een nieuwe kleine, ga ik niet trekken, ik voel het aan alles.

Ik durf echt te zeggen dat mijn zoontje niks tekort komt. Hij is een intens gelukkig jongetje en kan heerlijk alleen spelen (en natuurlijk met de kat of pappa en mamma). Hij heeft nichtjes die qua leeftijd in de buurt komen en heel lief voor hem zijn. Spelen met andere, vooral vreemde, kinderen kan hij nog niet goed, maar ook dat gaat hij vanzelf een keer leren, zodra hij naar een peuterspeelzaal oid gaat.

Dus ik denk dat je het niet perse voor je kindje zou moeten doen. Als ik kijk naar de band die ik met mijn broers en zus heb, is die ook niet heel hecht, we zien elkaar alleen op verjaardagen en met dagen als kerst. 

En als jij aan alles voelt dat dit beter is voor jouw gezinsdynamiek, dan is dat voor nu het juiste. Misschien is het.voor jou over een paar jaar anders,misschien voor mij ook wel, wie weet

Ik ben chronisch vermoeid en toch voelde ik in mijn hele lijf dat ik een tweede kindje er bij wou.

Ik ben dus nu sinds november mama van twee kindjes en ik ga niet ontkennen, ik vind het zwaar. Maar het is tegelijkertijd een heerlijk rijkdom.

Ik draai vaak de nacht diensten en laat mijn man dan slapen, maar op de dagen dat we beide niet vroeg moeten, neemt mijn man onze beide zoontjes mee naar benden en dan mag ik blijven liggen. Mijn man onderneemt meer met mijn zoontje qua beweging en sport en ik lees meer voor, of zit sneller een spelletje te doen aan de eettafel.

Nou moet ik zeggen dat er ruim 3,5 jaar tussen onze zoontjes zit waardoor de oudste al flink zelfstandig is en dat maakt alles een stuk makkelijker

Ik herken het heel erg. Deze zwangerschap was ook wel spannend. Helaas ook nog complicaties na de bevalling en vertraagd herstel. 

Ik zou zooo graag ooit een tweede willen maar weet niet of me dat zou lukken.. Manlief zegt “beter een fitte moeder van 1 dan een moeder van 2 die weinig meer kan” en dar klopt wel. Maar toch…

Heb daarom met mezelf afgesproken deze gedachten even te laten voor wat het is tot ons kindje minimaal 1,5 is..

Ik moet wel grinniken om het laatste deel, want snap niet precies wat je vraag is… zoek je medestanders die ook moe en overprikkeld zijn (hier ook!) of wil je al een 2e kindje plannen, terwijl je kindje net 3 maanden oud is? 

Neem de tijd om te “ontzwangeren”. 9 maanden zwanger, 9 maanden jezelf worden hoor ik vaak. 
Je zegt dat je snel overprikkeld bent. Ik neem aan dat het van de moeheid komt, maar vraag me af of je ook last van piekeren hebt? 
Vergeet niet om activiteiten of momenten op te zoeken die je positieve energie geven. Dat is heel belangrijk. (En luisteren naar je gevoel ook) 

Ik zit in een burn out en haal veel energie uit m’n kind (2,5jr) en recepten uitzoeken. Ik wil dolgraag een tweede, maar wacht nog even ermee. Net als jij besteed ik het beetje energie wat ik heb ook liever aan m’n gezinnetje. Maar ik weet wel, dat als mijn gevoel heel sterk is, dat ik daarnaar moet luisteren en dan toch nog een kindje probeer te krijgen. 

Je kindje is pas drie maanden oud. Geef jezelf toch de tijd 🙂 Het is echt niet niks wat je hebt meegemaakt! Een hele zwangerschap, hormoonhuishouding compleet overhoop, een kind erbij. Waarom vragen wij vrouwen toch zo snel van onszelf om weer op en top fit te zijn? Het duurt volgens de laatste onderzoeken 1,5 jaar voordat je hormonen weer tot rust zijn gekomen na een zwangerschap. Ga lekker genieten van deze tijd, slaap, ga rustig wandelen, bouw je activiteiten op, ga op een gegeven moment rustig sporten. Vergeet ook niet wat de situatie in Nederland nu met je kan doen: lockdown, Corona, weinig sociale contacten. Gun jezelf de tijd en dan zie je over een tijd wel weer of die wens voor een tweede er is.

Jammer dat meer vrouwen hetzelfde voelen als ik, maar tegelijk fijn dat mijn situatie begrepen wordt. Ik heb mijn hele leven al minder energie dan anderen (dat heb ik niet duidelijk benoemd), ben snel overprikkeld en geef mezelf zeker eerst de tijd om rustig te ontzwangeren. Ik hoef ook nog niet de keuze te maken voor een 2e, maar denk gewoon dat het uiteindelijk voor haar ook beter is als ik niet de grenzen op zoek qua kunnen. Maar aangezien ik er wel steeds aan denk zocht ik vrouwen die ook door hun standaard energielevel de keuze maken het bij 1 kind te houden. Wil niet de rest van mn leven het gevoel hebben dat ik overal achteraan moet rennen. Ik wil gewoon genieten en veel ondernemen met mn heerlijke gezin. Mn man en ik zijn niet meer de jongsten, dus dat speelt ook mee in de overweging. Na het ontzwangeren kan het misschien weer gaan kriebelen, maar dan blijft het dr vraag of ik dat aankan. Heb ook een burn-out achter de rug en wil mezelf niet meer overvragen. Ben blij te lezen dat ik niet de enige ben die daardoor voorlopig kiest optimaal te genieten met z’n 3en.

[Auteur]

Berichten