Hoe hebben jullie dat?

Ik ben iedere maand dat ik toch weer ongesteld heb even een dagje dat ik heel verdrietig ben. Even mijn momentje. 

Vriendlief snapt hier dus helemaal niets van. We hebben er bijna ruzie om.

Maar je kan toch gewoon je erbij neerleggen en pas hopen als je al een paar maanden over tijd bent?

Je bent de hele week al chagrijnig. Daar hoor je me ook niet over. (En vast in gedachten: en dan nu dit gezeik erbovenop).

We komen er gewoon niet uit. Ik wil meer begrip en vooral een dikke knuffel. Hij is het gezeik zat.

Het is gewoon niet uit te leggen…

Steun krijg ik wel.. zoals nu ben ik moe en lig op bed.. gaat ie naar beneden toe om daar verder te gaan met dingen die ie aan t doen is (momenteel z’n auto, naja eigenlijk bijna altijd iets voor z’n auto) zodat ik even rust kan pakken en niet wakker van m word, ik slaap namelijk heel ligt.. ik kan altijd op ‘m rekenen en hij zegt ook altijd als er iets is zeg ‘t dan anders kan ik je niet helpen.

en qua zwangerschap is hij typisch een man.. hij weet wat er speelt en hij weet ondertussen dat ik denk dat ‘t raak is.. en  zijn reactie; gewoon een weekje wachten en dan zien we het wel.. 

vergeet niet dat een man geen idee heeft wat we voelen.. wat er in ons koppie omgaat.. hoe zwaar t is als je toch ongesteld word.. wij merken lichamelijk dat t weer niet raak is.. en hij hoort het alleen.. is moeilijk voor een man! 

Tuurlijk kan je proberen het uit te leggen wat het met je doet, hoe je, je voelt en wat er allemaal in je omgaat.. maar vergeet niet, hij zal t nooit helemaal begrijpen.

Ik zeg altijd op de rot momenten dat ik wel even een knuffel kan gebruiken en die krijg ik dan ook van hem.. of even een schouder om op te huilen.. 

verder niet vervelend of naar bedoelt maar is dit wel echt de persoon waar je kids mee wilt? Als hij nu al zo is hoe zal ie dan zijn als je wel zwanger bent? Hoe zal ie zijn als je eenmaal bevallen bent? Misschien gewoon iets om over na te denken..

 

hoe oud zijn jullie en hoelang hebben jullie al een relatie?

Wat vervelend dat het bijna op ruzie uitloopt, terwijl je eigenlijk gewoon een knuffel nodig hebt. Misschien kan je dat gewoon uitspreken? Volgens mij weten veel mannen gewoon niet zo goed wat ze moeten doen met een chagrijnige of verdrietige partner. Dus als je gewoon zegt dat je behoefte hebt aan een knuffel, of aan troost, of juist even met rust gelaten worden, dan kan hij er misschien wat meer mee. Natuurlijk niet zo romantisch als wanneer hij het spontaan zou doen, maar het helpt wel, en misschien leert hij het uiteindelijk wel beter aan te voelen. 
En misschien helpt het ook om op een rustiger moment eens uit te spreken wat het met jou doet dat hij jouw teleurstelling niet lijkt te begrijpen. Ik heb daar op gegeven moment ook moeite mee gehad. Ik had echt zoiets van: Ben jij niet teleurgesteld dan? Vind jij het dan niet belangrijk? (En dat escaleerde in mijn hoofd meteen naar dingen als: eigenlijk wil hij nog helemaal niet, en hij vind het alleen maar fijn dat we nu nog meer moeten klussen…) Dat uitspreken leverde wel ook meer begrip op van mij voor zijn ‘koelere’ gedrag, en ook andersom. Bovendien realiseerde ik me dat ik als ik het hem vertelde meestal ook al een halve dag aan frustratie en teleurstelling had zitten opsparen en dat er dan in een klap uitgooide tegen hem, terwijl hij op dat moment de informatie nog moest verwerken dat het alweer niet gelukt was. Wij vrouwen weten immers meestal iets eerder dat onze menstruatie weer is aangebroken dan onze partner. 
Maar hier gaat het dus ook wel af en toe stroef hoor. Maar knuffels helpen. 🙂

Hoe moeilijk het ook is. Praat er over. Probeer beide kanten te begrijpen. Voor hem is het een hele andere beleving als voor jou. Zelf voel je vanalles wat je erg onzeker maakt. Daarbij helpen de hormonen er soms emotioneel ook niet bij. Dat is iets wat hij ook moet begrijpen, maar misschien ben jij er van de andere kant weer te veel mee bezig wat hem juist weer stoort.

Het is een grote verandering in jullie leven, maar het moet jullie relatie niet op een negatieve manier beïnvloeden. Ga samen wat leuke dingen doen voor wat afleiding of ga samen een keer wandelen om goed te praten over hoe je je voelt. Als jij niet verteld hoe jij je voelt en hij niet hoe hij zich voelt blijf je er in hangen. Maar probeer elkaar niks te verwijten en geef elkaar de ruimte om te zeggen wat je voelt. Succes!

Als hij me niet snapt duurt het altijd even en daarna volgt een hele dikke knuffel ten teken dat alles nog steeds goed is. 

Ik zal morgen inhoudelijk reageren maar er is echt geen twijfel aan of in de relatie.

 

 

Gelukkig, dat is fijn om te horen (lezen).

probeer van je vriend te accepteren dat hij er minder mee bezig is dan ons vrouwen.. wij denken ook vaak al 10 stappen vooruit.. hij denk vast iets van als het zover is dan pas hoef ik dingen te regelen enz.. wij zijn in ons hoofd al zwanger.. hebben misschien al nagedacht hoe we t aan de opa’s en oma’s gaan vertellen.. of we het geslacht met 20 weken willen weten.. welke kinderwagen enzo we zouden willen.. 

De man denkt alleen maar we zijn er toch mee bezig en meer dan dat kunnen we niet doen (precies ook de woorden van mijn vriend gisteren, hahaha)

Succes en ik hoop dat je snel wat begrip van je vriend kan krijgen.

Deels Herkenbaar hoor knuffeltje! Ik heb wel eens gezegd ‘volgens mij wil jij gewoon niet net zo graag als ik’ dat heeft hem toen blijkbaar heel erg gekwetst, want hij was wel hoopvol en teleurgesteld maar dat wilde hij niet op die manier laten merken.

En hij hoeft van mij ook niet huilend op de bank maar ik wilde wel meer merken dat ik niet alleen was in dit hele verhaal. En sindsdien gaat het eigenlijk helemaal goed. Al hou ik ook wel wat dingen achter, hij heeft niet echt een idee van hoe vaak ik test bijvoorbeeld.. En hoe vroeg, of juist hoe laat 😉 

[Auteur]

Berichten