Steun krijg ik wel.. zoals nu ben ik moe en lig op bed.. gaat ie naar beneden toe om daar verder te gaan met dingen die ie aan t doen is (momenteel z’n auto, naja eigenlijk bijna altijd iets voor z’n auto) zodat ik even rust kan pakken en niet wakker van m word, ik slaap namelijk heel ligt.. ik kan altijd op ‘m rekenen en hij zegt ook altijd als er iets is zeg ‘t dan anders kan ik je niet helpen.
en qua zwangerschap is hij typisch een man.. hij weet wat er speelt en hij weet ondertussen dat ik denk dat ‘t raak is.. en zijn reactie; gewoon een weekje wachten en dan zien we het wel..
vergeet niet dat een man geen idee heeft wat we voelen.. wat er in ons koppie omgaat.. hoe zwaar t is als je toch ongesteld word.. wij merken lichamelijk dat t weer niet raak is.. en hij hoort het alleen.. is moeilijk voor een man!
Tuurlijk kan je proberen het uit te leggen wat het met je doet, hoe je, je voelt en wat er allemaal in je omgaat.. maar vergeet niet, hij zal t nooit helemaal begrijpen.
Ik zeg altijd op de rot momenten dat ik wel even een knuffel kan gebruiken en die krijg ik dan ook van hem.. of even een schouder om op te huilen..
verder niet vervelend of naar bedoelt maar is dit wel echt de persoon waar je kids mee wilt? Als hij nu al zo is hoe zal ie dan zijn als je wel zwanger bent? Hoe zal ie zijn als je eenmaal bevallen bent? Misschien gewoon iets om over na te denken..
hoe oud zijn jullie en hoelang hebben jullie al een relatie?
