Hi allen die de moeite nemen om dit even te lezen, bedankt! 

 

Vanaf augustus zal ik het meeste van de tijd alleen zijn met mijn peuter (okt. 3 jaar) en m’n nu 7 weken oude baby. Mijn man is zelfstandig ondernemer en dan gaat zijn restaurant echt open. Dit houdt in dat hij de komende maanden (als het niet langer is) veel van huis is. Dit wist ik en ik support hem volledig. Maar nu het dichterbij komt en dat het zorgen voor de baby toch wat zwaarder valt dan aanvankelijk verwacht (de eerste is altijd je referentiekader:) ), zie ik er toch best wel tegenop om het straks bijna allemaal zelf te moeten doen. Ik weet wel dat ik het kan, want je moet wel maar toch dat gevoel is akelig. 

 

Wat ik met dit topic wil bereiken is eigenlijk de vraag of er anderen zijn die in een zelfde soort situatie zitten of zaten en misschien tips hebben of waarmee ik eventueel kan klankborden. 

 

Één ding scheelt: m’n ouders wonen straks  (begin sept) ook bij ons om de hoek dus kan daar ook vaak even op terugvallen. 

 

Lieve groet,

Laura 

Niet helemaal hetzelfde, maar mijn man is zo’n 3x per jaar 10 dagen weg voor z’n werk, echt naar het buitenland. Dus 3 a 4x per jaar ben ik 10 volle dagen alleen met 2 kinderen.

Mijn meiden zijn ondertussen ruim 3.5 jaar en bijna 2 en nog steeds vind ik het moeilijk en pittig. Het gaat nu beter dan 1.5 jaar terug, toen waren ze veel kleiner natuurlijk. Maar alsnog zie ik er altijd erg tegenop en vind ik 10 hele dagen en nachten alles zelf doen heel pittig.

Ik heb geen familie in de buurt, alleen wat familie van mijn man. Daar ga ik dan af en toe s avonds eten, want alleen eten met 2 kinderen vind ik zo saai. Dat breekt al wat.

Ik mis in die 10 dagen gewoon heel erg de praatjes met een volwassene, er zijn dagen dat ik echt alleen tegen m’n kinderen praat en dan heb je ook nog een lange avond alleen. En zodra de kids eindelijk slapen, kun je t hele huis nog opruimen en de keuken poetsen. Dat doen we anders samen en dan is het sneller klaar.

Hier gaat het nu al jaren zo en het went niet echt. Ik gun hem dit heel erg, het is nou eenmaal onderdeel van z’n werk en hij vindt het super leuk. Maar het vraagt veel van mij. En op de een of andere manier is er ALTIJD een kind ziek in die 10 dagen wat het nog pittiger maakt. Er zijn nachten dat ik gewoon niet sliep, echt helemaal niet gewoon…

Eerlijk gezegd gaat het na een dag of 5/6 ‘wennen’ en dan kom ik in een flow van: Oke, blijf maar weg, ik red het wel. Het duurt een paar dagen voordat ik zover ben. Maar alsnog ben ik altijd heeeeel blij zodra hij weer thuis is.

Dus niet helemaal hetzelfde en ik weet ook niet hoe ik je kan helpen, maar ik herken wel wat je schrijft. Hier helpt het om dus geregeld bij iemand te gaan eten of een bakje koffie te gaan drinken en dan nodig ik mezelf soms ook gewoon uit bij iemand, wat ik anders nooit doe. Maar ik heb dat menselijke/volwassen contact gewoon heel erg nodig in die dagen.

Sterkte en hopelijk valt het je allemaal erg mee zodra het zover is en kom je ook in zo’n ‘flow’. Fijn in ieder geval dat je ouders in de buurt komen wonen!

Wat ik trouwens ook altijd doe in die 10 dagen is de kinderen 1 extra ochtendje naar de gastouder brengen van 9.00-12.00. Doe ik normaal nooit, maar in die 10 dagen wil ik 1x 3 uurtjes volledig voor mezelf en daar laad ik erg van op!

Hi LEvB,

Heel erg bedankt voor je uitgebreide reactie! Heel fijn. Ik snap heel goed dat die 10 dagen heftig kunnen zijn. Zeker dat contact kunnen hebben met een volwassene, dat lijkt me idd ook minst leuk! En wat minder fijn dat je je eigen familie niet om je heen hebt. Kun je het wel vinden met je schoonouders? 

Ik denk dat het begin echt heel pittig gaat worden omdat onze baby eigenlijk echt geen ritme heeft, daarbij wil hij enkel nog maar in de draagzak. Op de dagen dat de oudste naar de opvang is ben ik wel aan het oefenen met in zijn eigen bedje slapen, maar dat kost tijd. En wil dit voor begin september wel geregeld hebben want dan eindigt m’n verlof. Waar ik stiekem ook wel weer zin in heb 😉 

 

Hier een man die militair is en hij was best veel weg toen onze zoon 8-10 weken was. Ik vond het heel fijn om mijn familie bij mij te laten eten. Vaak namen ze dan boodschappen mee en kookten we samen of mijn vader kookte bijvoorbeeld en mijn moeder hielp dan met mijn zoon. Had ik ook even mijn handen vrij. Ze hielpen dan vaak ook met opruimen en mijn zoontje in bad doen. Ze vonden het heel fijn om te helpen en ik kon dan heel even douchen/bij komen en even een volwassen gesprek voeren haha!
We hadden een huilbaby dus dat was ook wel pittig. Als mijn man er dan niet was bekeek ik de dag echt per uur. Als er een uur niet goed ging, dan liet ik me niet gek maken, het uur daarop kon het weer anders zijn! En Af En toe even flink mee huilen hihi!
Leuk is anders, maar je kan het!

Hoi mama, Mijn man heeft vaak wachtdiensten en dan kan hij ook veel weg zijn van huis. Ik kijk hier ook altijd vreselijk tegenop, en eerlijk de ene keer gaat het beter dan de andere keer.(jongste is 16w) Dan zit ik ook wel eens huilend op de bank 😅 Maar idd gewoon hulp vragen aan de mensen om je heen! Mis iemand die de oudste lekker een dagje meeneemt dat je beetje bij kan komen en als die dan weer terug is je weer gezellig bent 😄 Heel veel succes!

Mijn man is 6- om 6 weken thuis en werken. Momenteel dus 6 weken alleen met de ukkies. Best pittig maar gelukkig heb ik hulp van ouders en vrienden. Weet van de oudste dat het goedkomt al vind ik zeker nu die ziek is en ikzelf ook niet fit ben het een hele uitdaging. Mijn tip is toch wel: ga part-time werken (als je dat al niet doet) 😂 kun je ff bijkomen haha

[Auteur]

Berichten