Hoi allemaal

Ik ben moeder van 1 zoontje. Als ik terug denk aan de bevalling, dan kan ik nog steeds emotioneel worden over dat eerste uur waarop m’n zoon bij mij op de borst lag. Echt zo ontzettend mooi en bijzonder. Het liefst had ik de tijd stil gezet.

We willen uiteindelijk wel graag meer kinderen. Wat ik me dus afvraag, puur uit nieuwsgierigheid, is dat gevoel bij een tweede of derde etc. Nou net zo speciaal!? Of blijft die ervaring van je 1e kindje het meest bijzonder??

Ik ben gewoon nieuwsgierig naar hoe jullie dat ervaren hebben. Dat staat los van mijn wens voor meer kindjes hoor. Lets talk!! Be honest!

Net zo! Bij mij was de ontlading nog veel heftiger!

Ik kan je vertellen, het is net zo speciaal! Je bent weer net zo snel verliefd op je volgende kindjes als bij je eerste. Natuurlijk is iedere bevalling en ieder kindje weer anders, maar het bijzondere gaat er zeker niet vanaf als ik het mag zeggen. Wel vond ik de tweede zwangerschap anders. Niet dat ik het niet bijzonder en speciaal vond, maar het was wel een beetje zo van: oké, dit hebben we al een keer meegemaakt. Ik merkte dat ook heel erg in mijn omgeving. Mensen reageren op 1 of andere manier toch minder enthousiast ofzo op een tweede of derde zwangerschap als op de eerste. Ze zullen het zo niet bedoelen, maar het nieuwe is er vanaf denk ik dan haha. Maar nogmaals, de bevalling is dus net zo bijzonder geweest in mijn geval

Tweede zwangerschap niet zo leuk als de eerste, nieuwigheid en verwondering is er een beetje af waardoor er meer aandacht komt voor de klachtjes/beperkingen (en vond het veel zwaarder te combineren met een kleine peuter om voor te zorgen dan met de kantoorbaan die ik bij de eerste had)

Tweede bevalling was de opluchting en ontlading daardoor veel groter. Ik ben twee keer vaginaal, zonder pijnstilling bevallen maar verder was het zo anders qua tempo en beleving dat het hierdoor weer heel speciaal was.

En inderdaad die eerste momenten met je kindje blijven prachtig.

 Wat ik wel vind is dat we verder veel minder stil staan bij de mijlpalen en er minder dicht op zitten als bij de eerste. Omrollen, zitten, eerste hapjes etc. is nog steeds leuk hoor maar veel minder feest/hysterie als bij de eerste, meer een soort vinkje dat alles goed werkt;)

Bevalling; minimaal net zo bijzonder, maar ik moest wel echt meer wennen aan tweede. Bij de eerste had ik alle tijd om ‘verliefd te zijn’, bij nummer 2 was daar al nummer 1. Ik heb echt bewust de tijd moeten nemen om met de baby te gaan zitten, op dagen dat dochter naar opvang/oma was echt even alleen ik en de baby, want waar ik dat bij nummer 1 hele dagen deed, was het bij de tweede toch meer ‘mooi, baby slaapt; kunnen we wat doen!’ Maar nu baby 2 met 9 maanden begint te kruipen, ben ik weer met zo trots en het is anders net zo bijzonder. Wees niet te streng voor jezelf: een tweede kan anders voelen, maar dat is niet goed of slecht (heb ik zelf ervaren).

Ik vond het lastig vergelijken. Ik heb twee totaal verschillende bevallingen gehad. En de kraamperiodes ook.

1e vroeggeboorte, 8 uur met 3 uur persen, vergiftiging, totaalruptuur, huilbaby met kma, gefaalde bv wegens verkeerde drinktechniek, zelf emotioneel in de prak. Toch voelde ik boven alles uit een enorme liefde voor mijn meisje. Wat is ze speciaal! De baby waar we 4 jaar lang voor hebben gevochten. 

2e ingeleid bij 38 weken, stortbevalling van 45 min, paar keer persen, lekker rustige baby en fijne kraamweken tot nu toe. Ze is nu bijna 3 weken. 

Dus het voelt zeker anders. De eerste dagen in het ziekenhuis heb ik me erg verwonderd over hoe ze eruit ziet, al haar geluidjes en bewegingen. Vol trots gekeken. Ik ben gehecht op de ok en vond het verschrikkelijk om weg te zijn van mijn baby die net nog in mn buik zat. Dus ja die liefde was er meteen. 

Maar ik herken ook wat galileo zegt. Er is nu eenmaal thuis ook nog de oudste waar we druk mee zijn. En heel eerlijk? Ik voel me soms rot over dat ik zo weinig met de oudste kan, ik mis haar erg. En ik zie dat zij het ook erg vindt dat mamma even niet zoveel kan vanwege die baby op de buik. Ik vertrouw er volledig op dat de band met de jongste ook gaat groeien en dat ik met haar een heel eigen band op zal bouwen. Maar nu voelt het soms alsof ik mn meisje in heb moeten leveren voor deze baby. Het is ook niet gek. Ik heb mijn dochter al 2 jaar en ken haar door en door. En de jongste moet ik nog leren kennen. Dus ja… Ook hier af en toe het gevoel: hehe de baby slaapt, vrijheid, tijd voor mn oudste en andere dingen. Ik smelt evengoed bij iedere kreun, maak me zorgen bij ieder huiltje, geniet van het geven van een badje etc. Maar mn oudste voelt nu nog meer als mijn meisje. De hechting met de jongste is nog aan het vormen. Er is deze keer minder tijd voor. En dat vind ik naar de jongste toe ook wel moeilijk. Het is een kant van de munt die ik vooraf niet zo voorzag. Maar ik hou zeker veel van haar, mn tweede wonder die al die tijd al in mijn buik erbij was. En haar zus vindt haar ook geweldig 🥰

 

Lewis wat heb je dat laatste stuk mooi gezegd. Begrijp precies wat je bedoeld als ik kijk naar mijn oudste zoon

Ik wil je even bedanken voor het openen van dit topic. Ben heel pril zwanger van de tweede. Dankjullie wel voor jullie reacties en beschouwingen. Ik ga dit meenemen de komende periode 🙏

Zeker net zo speciaal! Ik heb 3 kinderen, maar kan van alle 3 nog precies het filmpje in m’n hoofd afspelen van toen ik ze aanpakte. Ik vond het bij de tweede en derde juist iets extra’s geven dat ik wist wat er ging komen. Dat ik niet alleen m’n zoon/dochter aanpakte, maar ook het broertje/zusje.

[Auteur]

Berichten