Hoi ouders,
Ik ben nieuw hier. Ik zoek even wat steun omdat ik door een moeilijke periode ga.
Na lange tijd niet gelukkig te zijn geweest in mijn relatie, heb ik besloten mijn partner te verlaten. Samen hebben we een dochter van 2,5.
Ik wilde al langer weg en was al een jaar intensief op zoek naar een andere woning. Deze is er nu en komende week krijg ik de sleutel. Ineens ben ik in volledige paniek; moet ik dit wel doen? Krijg ik spijt? Ga ik hem missen? Voel me angstig om alleen te zijn. En wat doe ik m’n dochter aan. Ik voel me erg verdrietig en gespannen..
Herkent iemand dit? Dat je bang bent om toch nog gevoelens te hebben? Of spijt te krijgen?

Ik ben laatst in het diepe gesprongen met van baan veranderen (niet exact hetzelfde, snap ik), iets wat echt nodig was, maar waar ik dus ook best bang voor was. 

Nu ik het gedaan ben ik erg blij, want het werk is hier veel leuker. En natuurlijk mis ik mijn oude collega’s wel wat.

En jij gaat ongetwijfeld merken dat je bepaalde dingen aan je partner toch wel mist. Maar wegen die op tegen de hele tijd ongelukkig zijn?

Wel de vraag of je al zoiets als relatie therapie hebt geprobeerd? Weggaan is wel een uiterste oplossing natuurlijk.

Gescheiden ouders is beter dan ouders met continu ruzie. Ik ken mensen die hun moeder hebben moeten smeken bij de vader weg te gaan, toen hij ook de nakomeling begon te slaan.

Wel schijnt het zo te zijn dat het bij een geweldadige relatie juist eskaleert, als iemand probeert weg te komen. Als er sprake is van geweld dus vooral ook bescherming regelen.

We hebben inderdaad 2 jaar geleden al relatie therapie geprobeerd maar mijn ex/ partner is enorm gesloten dus dat schoot niet veel op.

ps. Er is geen sprake van een gewelddadige relatie 

Wat een rottige situatie waar je in zit. Ik spreek niet uit ervaring, maar kan me wel heel goed voorstellen dat je nu je concrete stappen gaat zetten, je er even van schrikt en je jezelf afvraagt of je wel de juiste keuze maakt. Zo te horen is er al een traject aan vooraf gegaan en heb je de beslissing niet over 1 nacht ijs gemaakt. Ik denk dat je moet proberen nu even rationeel te denken en de feiten op een rij moet zetten. Los van wat ik denk over uit elkaar gaan met een peuter, klinkt het alsof je hier al goed over nagedacht hebt en je er achter staat. Dat de emoties en paniek het nu even overnemen nu het concreet wordt, vind ik niet gek. Het is je partner, de vader van je kind! Het zou ook gek zijn als het je niets zou doen…

En ja, het kan gebeuren dat als jullie apart wonen, jullie elkaar heel erg gaan missen en jullie elkaar terug willen. Maar dat is dan toch niet erg? Ja, het is zonde van alle tijd, energie en geld die je straks in dat andere huis hebt gestopt. Maar als de conclusie wordt dat jullie op een goede manier weer samen verder gaan over een jaar, is dat toch uiteindelijk toch alleen maar winst? Ik bedoel, er is altijd een weg terug als jullie dat allebei willen. Maar misschien is even apart wonen wel nodig om alles even van een afstand te kunnen bekijken en dan te concluderen dat apart verder gaan het beste is. Of niet…

Ik wens je heel veel sterkte in dit lastige proces! Knuffel! 

[Auteur]

Berichten