Het mag van mij wel echt beginnen hoor. Ben het zo zat haha.
Vandaag bij de VK geweest. Wederom hoge bloeddruk en toch eiwit in mijn urine, dus voor de zekerheid doorgestuurd naar het ziekenhuis. Bloed laten prikken, weer urine ingeleverd en een hartfilmpje van de baby, maar alles dik in orde gelukkig!
Heb me wel gigantisch druk lopen maken merk ik. Ik voel me ook heel onrustig, moe terwijl ik niet kan slapen en heb ineens spierpijn in mijn benen en rug. De VK vroeg aan mij hoe het ging en plotseling barstte ik in tranen uit. Dat wachten, ‘niks doen/kunnen’, hulpbehoevend zijn en loslaten vind ik zo moeilijk.. Hoe hebben jullie dat?