Mijn puberzoon kwam van de week thuis met het verhaal dat hij een jaar lang verbod heeft gekregen om een bepaalde supermarkt te betreden.

In de schoolpauze hadden ze wat gehaald bij de supermarkt en hij was een blikje van 60 cent vergeten af te rekenen. Daar werd hij terecht op aangesproken, maar hij gaf aan dat niet bewust gedaan te hebben.

Toen werd hij mee naar een kantoor genomen en door een manager lange tijd behoorlijk intimiderend toegesproken, waarbij hij zich onder druk gezet heeft gevoeld om dan maar te zeggen dat het wel met opzet was, omdat hij anders te laat op school zou komen. Vervolgens hebben ze hem een verklaring laten ondertekenen waarin staat dat hij de wet heeft overtreden en een jaar lang de zaak niet mag betreden. Als hij dat wel doet, kunnen ze hem aanklagen.

Ik vind dat wel heel ver gaan. Heb hem natuurlijk gezegd nooit meer een dergelijke verklaring te ondertekenen zonder eerst contact op te nemen met zijn ouders. Hij is nog met mijn man terug naar de winkel gegaan en het blijft hun woord tegen het zijne. Ze vergoelijken hun actie zelfs door te zeggen dat ze ook de politie erbij  hadden kunnen roepen, waarmee bij een flinke boete had kunnen krijgen.

Wat mij het meest tegen staat in het hele verhaal is dat hij onder druk en intimidatie een dergelijke ‘valse’ verklaring heeft ondertekend, terwijl hij nog minderjarig is.

Hopelijk is het een les dat in ieder geval nooit meer doen. Ik realiseer me dat ik dit waarschijnlijk niet objectief bekijk, maar ik vind het grensoverschrijdend gedrag van de manager en vraag me af of dit wel mag.

Ik ken je zoon natuurlijk niet maar ik heb met heel veel pubers gewerkt en ik weet wel dat ze een dergelijk verhaal vaak zo mooi mogelijk in hun voordeel brengen. Als de situatie niet meer te redden is dan inhoudelijk misschien hier en daar wat aanpassen zodat ze eerder slachtoffer zijn dan dader. Dit is wat ik uit ervaring kan zeggen en zoals ik al zei, ik ken je zoon niet dus daar oordeel ik verder niet over. 

Hoe oud is je zoon? Want dat maakt wel verschil of iets wat hij ondertekend heeft rechtsgeldig is of niet. Intimidatie is natuurlijk nooit oké maar dat is ook discutabel, want wat intimiderend is voor de een is dat voor de ander niet. Verder zou ik me afvragen wat je wilt bereiken? Want ookal verklaren ze de overeenkomst nietig dan zullen ze weten wie hij is en gaat hij er vast niet heel gezellig meer shoppen.

Dank je voor je reactie. Mijn zoon is 16. Hij geeft aan afgeleid te zijn geweest bij het zelfscannen en is dat ene blikje vergeten. Overigens had hij het ons niet hoeven vertellen, maar hij was erg aangeslagen door de intimiderende houding van de manager, waardoor hij het voorval toch heeft met ons heeft gedeeld. Verder heeft hij geld genoeg, want hij heeft een baantje in het weekend en is juist heel trots dat hij zelf dingen kan kopen.

Ik ben er niet op uit om het jaarverbod te laten intrekken, maar ben vooral geschrokken van het feit dat mijn zoon onder druk een valse bekentenis heeft afgelegd en ondertekend. Dat dit hem zo makkelijk kon overkomen. De emotionele impact vind ik hierin belangrijker dan de straf die ze geven. Zo’n heftige reactie zal ook een maatschappelijke oorzaak hebben. Er wordt natuurlijk veel gestolen en dat willen ze de kop indrukken door lik op stuk beleid.

In mijn jeugd hadden ze wsl mijn ouders gebeld en was ik er met een standje vanaf gekomen. Het is ook een verharding van de maatschappij. 

En ik denk meteen aan voorbeelden die om een ernstigere zaak gaan zoals bij ‘When they see us’. Ik heb hem daarom op het hart gedrukt nooit meer zonder onze aanwezigheid een dergelijke verklaring af te leggen. 

Het is geen verharding van de maatschappij. Het is actie ondernemen omdat ouders tegenwoordig niks meer doen. Menig keer hebben we ouders gebeld en die komen half lachend hun kind ophalen, ouders die staan te verkondigen dat hun kind dat niet doet terwijl alles op camera staat. Dus als ouders het niet doen moeten de winkels het zelf maar doen. De jeugd is niet onder de indruk van papa en mama. En inderdaad ze weten alles mooi te vertellen en het naar hun eigen hand te draaien

Dit is niet persoonlijk. Het kan zijn dat jou zoon het vergeten is.
Maar als je ziet hoeveel er gestolen wordt en ze er allemaal mee wegkomen is het nu streng aanpakken zodat de rest eens 2x na denkt voor ze maar de helft afrekenen.

Wow ik vind het wel heftig om te lezen hoe hard we automatisch denken over pubers. Ik ben van mezelf erg verstrooid en ook in mijn puberteit nooit iets gestolen, dit had mij zo kunnen overkomen. Dat argument dat ouders niks meer doen vind ik een drogreden om het gedrag van desbetreffende winkelhouder goed te keuren. Tuurlijk hebben acties consequenties en wordt het erg lastig als het vaag wordt of iets per ongeluk of expres is gedaan, maar dan is het handig om juist protocol te volgen lijkt mij en dan maat de politie erbij. Dat lijkt mij een stuk fijner dan je zo geïntimideerd te voelen door zo iemand. Als ik jou was zou ik navraag doen bij iemand met juridisch verstand of er correct is gehandeld zo gezien zijn leeftijd. Dan meer om te voorkomen dat dit soort situaties zich weer gaan voordoen en ook voor het vertrouwen van je zoon dat mocht hij een keer weer in een supermarkt staam hij niet panisch wordt over of hij niet iets vergeet. Ik heb zelf in een supermarkt gewerkt waar het nodige werd gejat, maar nog nooit meegemaakt dat we op deze manier hiermee mochten omgaan

Ik denk dat die paar lachende ouders en jattende kinderen het gewoon verpesten voor de rest. Daardoor worden alle pubers op eenzelfde manier behandeld. En als je zegt iets vergeten te zijn geloven ze je bij voorbaat niet want dat zeggen natuurlijk alle pubers die betrapt worden. Of je nu toevallig die enkeling bent die de waarheid spreekt of niet.

Snap dat het soms kan gebeuren dat je iets vergeet en het is natuurlijk al anders wanneer hij 20 producten had en er eentje vergeet dan wanneer het een reep chocolade, een zak chips en dat blikje zijn.  

Verder het beleid van de supermarkt begrijp ik deels wel, veel ouders komen lacherig of helemaal niet hun kind halen. Een ander deel gelooft hun kind en niet de winkel en dat leidt tot allerlei discussies, daar hebben ze ook geen zin in en tijd voor. En dan heb je nog een enkeling die het écht vergat maar tja, dat is ook wel je verantwoordelijkheid als je gaat winkelen, als je iets vergeet te betalen kan dat tot problemen leiden, dus dubbelchecken en goed opletten! 

Wat het tekenen van het contract betreft begrijp ik dat je geschrokken bent dat ze je zoon zonder jullie medeweten iets laten tekenen.

Ook denk ik dat jullie en je zoon je bij deze bewust worden dat hij niet meer die kleine jongen is maar een jongen van 16 die inderdaad zelfstandig iets mag ondertekenen. Een minderjarige vanaf 16 jaar mag namelijk ook zelfstandig een arbeidsovereenkomst aan gaan, als voorbeeld. Dat brengt natuurlijk nieuwe “gevaren” met zich mee want hij moet zich nu heel bewust worden van waar hij mee akkoord gaat. 

 

 

[Auteur]

Berichten