Ik heb tijdens mijn zwangerschap 9 maanden angsten ervaren (lees:stilgeboorte etcetera). Na mijn bevalling kreeg ik dit over wiegendood, wat ik nu met momenten nog steeds heb en dan ben ik doodsbang om ze te verliezen! (Dochter nu 9 maanden). Ik wil ze ook niet ergens anders naar toe brengen omdat ik hier gewoon echt mee zit. Ik begin dan op internet te lezen over wiegendood en over bv een kindje dat plots overleden is aan een hersenbloeding. Ik ben dan een week helemaal van mijn stuk! Herkent iemand dit? 

Misschien tijd voor psygaloog te praten 

Dit is niet ok voor je baby 

En voor jou 

Je maakt je zelf gek deze dingen kunnen overal gebeuren bij of ergens anders . Maar ga gewoon met iemand praten want dit is maar kleine kans 

Dat dit gebeurt met je kind 

Ik denk dat het goed is om eens een afspraak te maken bij de POP-poli. Wij zijn zelf 2 kinderen verloren, maar ik herken deze angst totaal niet. Ik ben juist veel meer relaxed als moeder voor onze dochter dan ik had gedacht

Ik heb ook zulke irrieële angsten gehad toen mijn meiden klein waren. Ze zijn nu 14 en 16. Omdat het mijn leven deed beheersen omdat ik er ook nog paniekaanvallen bij kreeg heb ik hulp gezicht omdat ik ook merkte dat de oudste er last van kreeg en zelf ook angstig leek te worden.

Ik heb een gegeneraliseerde angststoornis met een lichte dwang richting de meiden. Eerst zonder medicatie geprobeerd maar t bleef wel aanwezig, aanwezig zodat ik vond dar ik er nog teveel last van had. Nu 12 jaar later slik ik nog steedz de medicatie (AD), maar voel ik me prima. Ik ben nooit omhoog gegaan met mijn dosis. Geprobeerd te niks te nemen maar dan voel ik de angst weer opkonen.

Heb nu ook nog een baby van 7 maanden en dit is nu zooveeelll meer genieten. 

Ik zou hulp zoeken, voordat het je leven gaat beheersen zoals dat bij mij is gebeurd en dan ben je te laat.

 

Lieve groetjes

Nee zeker niet herkenbaar. Ik zou hier serieus wel hulp voor zoeken,  want ook als je kindje ouder wordt dan blijven er dingen om over te piekeren. Er kan altijd wat gebeuren met je kind, ook als ze 2/5/10 jaar oud is! Het lijkt me niet gezond dat je je kindje nergens durft te brengen, zo claimt ze jou waarschijnlijk nu al enorm en dat wordt alleen maar erger als ze ouder wordt. Tegen je zeggen dat je het los moet laten helpt waarschijnlijk niks, want dat kun je niet.. dus zoek hulp! Blijf hier niet mee rond lopen want dan beheers je het leven van je dochter op een negatieve manier en heb je zelf ook geen leven..

Ik had tijdens mijn zwangerschap ook last van angsten dat ik mijn kindje zou verliezen. Heb er hulp voor gezocht via de pop poli. Ik zou zeker hulp zoeken. Een lichte angst is prima, ik denk dat er veel mensen zijn die wel eens die angst gedachten hebben. Als het je leven gaat beheersen, zoals wat jij aangeeft dat je je kindje niet durft weg te brengen, dan zou ik hulp zoeken. Durf je die stap te maken denk je?

Ik heb trouwens ook nog steeds wel eens angsten over wiegendood of dat haar iets overkomt. Vaak even een kort momentje het blijft geen week hangen. Maar die gedachten mogen er van mij ook zijn. En dat wat ik eng vind moet ik aan gaan van mijzelf. Dus als je geen hulp wil zoeken, probeer dan eens toch haar weg te brengen. Begin anders met een uurtje en probeer het uit te breiden. Als het je lukt om dan langzaam aan het meer los te laten zou dat mooi zijn! 

Knap dat je het al herkent bij jezelf en hier bespreekbaar maakt. 

Ik heb een kleine van 8 maanden en herken het heel erg! Tijdens mijn zwangerschap was ik ook heel bang voor een stil geboorte en heb dit ook bespreekbaar gemaakt met de verloskundige en ik ben tijdens mijn bevalling ook heel goed begeleid! Nu heb ik ook nog steeds angsten voor wiegendood waardoor mijn kindje naast mij slaapt in haar ledikantje en ook ik wil haar nergens naar toe brengen! Het is niet zo dat ik het internet er naar afstruin, bij mij zijn het meer gedachten en ga hier ook wekelijks naar de psycholoog voor toe wat echt wel helpt en ik het meer kan los laten! Ik weet zeker dat je hier baat bij zal hebben … Ik heb ook 2 oudere kinderen en dit kindje is als een geschenk voor mij omdat ik niet had verwacht nog zwanger te kunnen worden zij is het nakomelingetje en deze gevoelens heb ik dan ook niet eerder ervaren! Ik geniet wel enorm van haar gelukkig het beheerst mijn leven niet om maar zo te zeggen! Ik hoop voor jou dat je je weg hierin vind en je staat er echt niet alleen voor ! 

Heel herkenbaar! Tijdens mijn zwangerschap heb ik geen last van angsten gehad, maar nadat mijn dochter geboren was werd het op een gegeven moment heel extreem. Continue nadenken over alles wat er kon gebeuren, zowel met haar als met mezelf. Grootste angst was dat zij alleen achter zou blijven(ik ben een alleenstaande moeder). Ik bracht haar nergens meer naar toe, stopte met werken en ging full time voor mijn kind zorgen. Maar dat nam op het laatst steeds ergere vormen aan dat ik zelfs met haar samen niet meer naar buiten durfde en niet meer sliep omdat ik altijd de gedachte had; wat als er iets gebeurt? Uiteindelijk ben ik gaan praten met iemand en dat heeft heel veel geholpen. Omdat er ook nog een stukje verleden bij mij in de weg zat heb ik uiteindelijk ook EMDR therapie ervoor gehad. Nu geniet ik, en tuurlijk zijn er momenten dat ik nog steeds bang ben, maar kan het nu wel loslaten. Ik raad je echt aan om eens langs je huisarts te gaan, het is niet gek, maar het is voor jou en je kindje beter als je er aan gaat werken. 

[Auteur]

Berichten