Hallo lieve mensen,

Ik ben op dit moment heeeel erg verdrietig en ik kan maar niet stoppen met huilen.. we moeten binnen nu en een hele korte tijd onze hond in laten slapen. Nu kan ik jullie echt niet in woorden omschrijven hoe belangrijk mijn grote vriend voor mij is. Hij is echt altijd mijn steun en toeverlaat geweest. Nu ben ik dus echt continu verdrietig en aan het huilen maar ik ben gewoon zo bang dat mijn baby dit voelt. Ik ben nu 22 weken. En elke keer denk ik shit ik moet mezelf groot houden. Dit lukt alleen even niet zo goed. Weten jullie of je baby dit echt mee krijgt in de buik. Ik merk wel dat mijn borsten enorm lekken wanneer ik huil😅 

Ach jemig wat verdrietig! Natuurlijk huil je en blijf dat vooral doen! Dat is goed voor de verwerking. Je kindje zal daar niks aan over houden. Verdriet opkroppen is niet goed voor jou. Laat het lekker gaan, geef je emoties de ruimte, dat is beter voor jou maar ook voor je kindje. Sterkte komende tijd!!

Ach wat naar. Heel veel sterkte. Huilen is beter dan het opkroppen, dan krijg je stress en dat is ook niet goed. Lekker je emoties eruit laten!

Sterkte, wat vreselijk! Als ik denk dat ik m’n hond zou moeten laten gaan, schiet ik ook al vol. Maak je geen zorgen om je baby. Als je er stress van hebt, en dus cortisol aanmaakt, is dat pas schadelijk als je dat voortdurend maandenlang hebt, niet in dit soort periodes. Maak je er maak geen zorgen om, houd je inderdaad maar niet in, voor je verwerking heeft dit idd heel wat tranen en verdriet nodig. 🍀 Veel sterkte met het afscheid!

Of je huilt of niet, dat verdriet is er. Dus niet huilen omdat je je groot wil houden, heeft geen zin. En natuurlijk mag je huilen en verdrietig zijn. Veel stress kan schadelijk zijn voor de ongeboren baby, of dat voor verdriet ook geldt, weet ik eigenlijk niet. Heel veel sterkte ❤️

Ik heb ook flink gehuild bij de beslissing om onze labrador in te laten slapen, en natuurlijk ook toen het moment daar was. Het speelde tussen de 35 en 39 weken zwangerschap meen ik. Aan mijn baby merk ik niks. Je kan er ook niks aan doen he.. sterkte!

Je kind kan hier tegen. En als het kindje er is zal het moeten leren dat het leven naast geluk en blijdschap ook vol zit met verdriet en boosheid. Dit kan hij/zij het best van jou leren

Emoties mogen er, nee moeten er zelfs, zijn. Als je kind leert dat wegstoppen van emoties normaal is in het leven, dan zal het later juist weer veel problemen krijgen met zichzelf (zelfafwijzing als je een keer boos of verdrietig bent). Een beetje net zoals je je eigen emoties nu afwijst. 

Je verliest een dierbare in je leven, dat gaat gepaard met verdriet. Voel het gewoon, het hoort erbij. 

Sterkte! 

Hallo allemaal,

 

bedankt voor jullie super lieve en fijne reacties!! Mijn vriendje is er gelukkig nog maar dat zal niet heel lang meer duren vrees ik❤️🍀 

Ik heb tijdens de zwangerschap vanaf 24 weken tot na de geboorte voor onze zieke kat gezorgd. Ze was door een hond aangevallen en heeft vele malen op het randje van de dood geleefd. Wat een verdriet, stress en werk dit gaf was enorm. Maar onze zoon (7,5 maand nu) heeft er niets van gemerkt. Hij is heel relax, en vrolijk.
Wat enorm vervelend voor je maar ook deze gebeurtenissen en emoties horen bij het leven. En dus ook straks zijn leven. Laat het verdriet toe. Het komt goed met je kindje.

[Auteur]

Berichten