Vrijdagochtend om 11:00uur hadden we een afspraak in het ziekenhuis voor de 20 weken echo. Zorgeloos ging ik met mijn vriend naar het ziekenhuis en dacht dit doen we wel even, we hadden alleszins ons vorig bezoek al te horen gekregen dat alles er goed uit zag. Deze keer hadden we een afspraak bij een andere dokter die gespecialiseerd is in 20 weken echo’s. Ik mocht plaats nemen op de stoel, en daar zagen we ons klein wondertje. Stap voor stap controleerde ze ons klein wondertje en vol bewondering keken we naar de monitor, zo speciaal dat wij als mensheid zo ontwikkelen binnenin de baarmoeder. Daar zat ik dan even op de roze wolk. De dokter liet ons de ‘handjes’ en voetjes zien, zo lief klein en schattig. Totdat ze erg ernstig keek naar de monitor en begon te zoeken met het apparaat op mijn buik. Ze zei: ‘Hij laat me iets niet zien wat ik wil zien’, waarna ze erg heen en weer schudde met mijn buik om een helderder beeld te krijgen. Ik was erg afwachtend en moest uit ongemakkelijkheid lachen, ik dacht wat ben je nu toch aan het doen? Ze vertelde dat ze mijn gynaecoloog er even bij ging halen. Ik voelde de moed wegzakken in mijn schoenen. Daar kwam hij binnen, en toen werd ons verteld: ‘Ik ben bang dat het linkerhandje onder ontwikkeld is’. De gynaecoloog bevestigde het, er was niet omheen te draaien. Op het scherm zag je duidelijk dat het linkerhandje ontbrak. Waar ik 5 minuten nog dacht dat ons baby’tje helemaal af was met 2 handjes en 2 voetjes, kregen we toch een harde klap. Ik barste in tranen uit en mijn vriend troostte mij zowel ook de gynaecoloog en de specialist. Ze probeerden mij gerust te stellen dat hij er makkelijk mee zou kunnen leven, en niet anders is als andere kindjes. Ik wilde gewoon meteen weg uit het ziekenhuis ik had het wel gehad voor vandaag. We gingen weg uit het ziekenhuis en hebben meteen onze familie ingelicht en vrienden. Deze waren allemaal heel lief en steunend. Ikzelf zat die dag erg in de knoop met mezelf, ik vond ook dat ik hier geen verdriet om mocht hebben want dit is ons zoontje en ik moet hem nemen zoals hij is. Ik wist dat dit even tijd zou kosten, want dit hadden we natuurlijk totaal niet zien aankomen. Na 2 weken werd ons verteld dat het kwam door een afgesloten bloedvaatje. Ikzelf weet niet zo goed wat ik me hierbij voor moet stellen maar het is zoals het is. We willen ons zoontje zo normaal mogelijk op voeden en wilden ook vanaf het begin het niet onder de tafel schuiven. Ons zoontje is zo ontwikkeld en zal zo geboren worden en er mee moeten leren leven, waaronder ik en mijn vriend ook. Als wij dit niet kunnen dan zou ons zoontje zichzelf ook nooit kunnen accepteren. Nu de bevalling er bijna aan zit te komen, had ik het nodig om het van me af te schrijven misschien dat het helpt met het verwerken van het verdriet. Ik wil het allerbeste voor ons zoontje en er helemaal klaar voor zijn en geen verdriet te moeten verwerken hebben als hij er eenmaal is. Het zal misschien alsnog confronterend zijn als hij geboren word, maar we zijn er wel op voorbereid. Ik heb er nog evenveel zin in als eerst, maar misschien wel wat bezorgder wat waarschijnlijk ook niet zo gek is. Onze baby zal misschien toch wat meer moeite hebben met sommige ontwikkelingen en functioneren. Voor nu hoop ik dat hij gezond te wereld mag komen, en we lekker met zijn 3’en kunnen genieten. Ik ben uitgerekend op 8 Oktober 2017.

Dag Vanessa, proficiat met je zwangerschap!

Ik weet helaas al te goed hoe het is om een minder goeie echo te krijgen. Alles ging goed, dan kwam de 20 weken echo, maar was al wel 21 weken. Ik weet nog dat ik zo nerveus was, het leek alsof ik het ergens wist….. De echo duurde heel lang en de gyn zei niet veel. Ik zat ook bij een specialist ipv mijn eign gyn. Na een langte stilte kregen we te horen dat beide handjes niet goed ontwikkeld waren maar hoe of wat juist kon ze niet zeggen, ook de teentjes waren niet echt zichtbaar… en eigenlijk ook vanalles aan haar hoofdje. Dat was de dag van het begin van het einde. Die zelfde dag naar een univeritair ziekenhuis. Enkele weken, veel onderzoeken, gesprekken, tranen, vruchtwaterpunctie later hebben wij onze zwangerschap moeten afbreken omwille van niet levensvatbaar. Onze dochter is stil geboren na 25 weken. Haar uitgerekende datum zou 14 oktober zijn.

Ik weet nog dat ik na die eerste slechte echo dacht, ‘en dan dat haar handjes niet perfect zijn, dat maakt niet uit voor mij.’ Maar het gevoel van onterecht, woede, verdriet, en onzekerheid overheersen je leven op dat moment. 

Ik wil je samen met je zoontje een mooie toekomst wensen en ik zie dat hij heel erg van geluk mag spreken om een mama te hebben die hem onvoorwaardelijk graag ziet en er het beste van gaat maken. Samen met de steun van je man komen jullie er wel! Het is niet meer lang, geniet nog van jullie tweetjes, straks is het delen met de wereld 🙂 

Bedankt voor je reactie en lieve woorden! Ik had gewild dat ik jou hetzelfde kon toewensen, ik wil je wel veel sterkte wensen en ik hoop dat je veel steun krijgt van familie en vrienden. Hoop dat de toekomst je veel moois mag brengen! 

 

 

Bedankt, ik hoop het ook. De ene dag is het heel zwaar, de andere dagen is het automatische piloot. Als ik terug denk aan haar geboorte begrijp ik niet goed hoe ik alles heb doorstaan, maar als moeder doe je wat je moet doen. Je bent sterker dan je denkt, dat zal jij ook de komende weken/jaren voelen waneer je er telkens weer voor hem gaat zijn. Moederliefde is het sterkste wat er is. Het is een soort 6de zintuig. Vertrouw op je gevoel! Heb je het nieuws al gedeeld met familie? Hoe reageren zij?

Ik las net je bericht opnieuw en zie dat je dat onmiddelijk hebt gedaan 🙂 Goed dat ze je steunen, hopelijk heb je hier veel aan.

[Auteur]

Berichten