Hi iedereen!

 

Een paar dagen geleden was de dag dat ik mijn gesprek had met een psycholoog over mijn kinderwens als BAM met behulp van een donor.

 

Met vol spanning ging ik dan ook naar dit gesprek. Maar ik had wel een slecht gevoel in m’n maag dat ik weer zou worden afgewezen.

 

De gesprekken liepen soepel, maar de psycholoog bleef terugvallen op dat ik geen Eigen huis heb, niet genoeg inkomen ( Vanwege mijn autisme kan ik geen fulltime).

 

Ik mag misschien wel 19 zijn, maar dat maakt mijn wens naar mama worden niet minder. Sinds heel jong was ik altijd al bezig met kleine kinderen, zorgde dan ook vaak voor onze neefjes en nichtjes. Dus ervaring had ik wel.

 

Een betaalbaar huis vinden in je eentje is in deze tijd is al moeilijk genoeg. Daarbij wil ik dichtbij mijn familie wonen, en helaas wonen we in een best wel dure stad. Ik woon bij mijn ouders in en die vinden het oké als ik een kind zou krijgen bij hun in huis, maar natuurlijk wel met de voorwaarde dat ik blijf rondkijken voor huisjes. En dat hun opa en oma blijven en niet een Oppas opa en oma, dat ik alle zorg op mij neem, wat natuurlijk logisch is.

 

Qua werk doe ik productie, werk op dit moment 16 uur per week, dus ik snap niet helemaal waar het vandaan komt dat ik niet genoeg inkomen zou hebben. Of niet genoeg verdien.

 

Ik ben er natuurlijk kapot van dat ik alweer een afwijzing heb gekregen. Niet alleen omdat ze vinden dat ik niet geschikt ben om een kind op te voeden maar ook omdat ik dit al zolang en zo graag wilde.

 

Ze zeiden ook dat ik te jong was om een kindje te kunnen opvoeden, terwijl ik ~22 (Ongveer wachtlijst van 3 jaar) een normale leeftijd vind om een kind te krijgen en op te voeden.

Ik ben met het gebeuren van een kind krijgen dan ook echt al lang bezig, de kinderkamer staat al klaar.

 

Ik zit nu echt met m’n handen in t haar, ik weet niet zo goed wat ik nu zou moeten doen, ben tenslotte wel een Autistische, Aseksuele, BAM waarbij KID de laatste oplossing zou zijn.

Heeft iemand misschien nog tips of info waar ik anders terecht kan? 

 

PS: Het zelf inbrengen van online gekocht sperma vind ik niks, en mijn ouders ook niet eventueel met hulp voor het inbrengen. Daarbij kost dat ook ontzettend veel geld.

Groetjes Elle!

Och lieve meid, ik lees je bericht met verbazing en ongeloof. Ik snap echt dat je een sterke kinderwens kan hebben op jonge leeftijd, maar ik snap niet waarom je dit NU wilt zonder partner?? Waarom niet even geduld, wie weet loop je binnenkort een leuke jongen tegen het lijf en het is zó veel mooier om het samen te mogen doen, samen met een man een kind te krijgen.

Je bent het er vast niet mee eens, maar je bent nog zó jong!! Het zou oprecht zonde zijn als je over een paar jaar een kindje hebt en daarna een leuk iemand tegenkomt die het niet ziet zitten met een kind. Als alleenstaande moeder met een kind is de kans aanwezig dat je altijd ‘alleen’ blijft. Wil je dat echt?? Waarom wacht je niet een paar jaar in de kans dat je een jongen tegen komt met wie je het samen kan doen?

Ik wilde ook altijd vroeg kinderen, maar kreeg pas verkering op m’n 23e. Op m’n 25e getrouwd en ik was net 26 toen ik m’n 1e kindje kreeg en 27 toen de 2e kwam.

Achteraf vind ik het meer dan prima zo, ik ben nog steeds een hele jonge moeder en sta nu ook echt veel zekerder in het leven dan toen ik 20 was. Maar dat besef je pas achteraf.

Zoals ik je verhaal lees (de toon waarop je schrijft), mis ik het stukje volwassenheid. Wat heeeel normaal is, want je bent nog maar 19. Het leven met een kind lijkt voor jou het ultieme geluk, maar het leven met een kind is ook echt heeeeeel zwaar. Zeker als je het alleen moet doen, écht..!!

En met 18 uur werk kun je gewoon geen huis betalen en een kind opvoeden. Het kam echt niet! Kinderen kosten veel geld, een huis nog meer. Het is echt onmogelijk.

Mijn man verdient €3000 per maand (34 uur), ik €1000 per maand (18 uur). Aan vaste lasten, boodschappen, auto, kleding etc zijn we elke maand rond de €2500/€3000 kwijt!!! En dan wonen wij heel klein en goedkoop, we hebben een hypotheek van maar €500 per maand. Bij veel huizen betaal je tegenwoordig €1000 of meer per maand, alleen al aan huur/hypotheek. Dus reken maar uit. Dan zegt je verstand hopelijk toch ook wel dat het gewoon niet kan?

Ik vind het oprecht zonde voor je, maar kijk er eerlijk naar en heb alsjeblieft geduld. Je bent nog vreselijk jong. Ik hoop heel erg dat je een lieve jongen mag ontmoeten in de toekomst die dit avontuur samen met jou wilt aangaan. Heb geduld. Over 5 jaar ben je nog steeds heeeeel jong!

Helemaal eens met hierboven.

@LEvB 

klopt inderdaad dat ik  jong ben  en dat ik dit graag alleen zou willen doen, omdat ik vanaf jongs af  aan niet goed met andere mensen kon opschieten, ook door mijn autisme  gaan relaties  niet. Ookal heb ik er niet  zoveel gehad.  En ik zie  mijzelf  niet een als een persoon  die gaat trouwen   Enz.   Het  krijgen van een relatie zou altijd later nog kunnen, maar helaas zitten fertiliteits  problemen in mijn familie en die zijn er laat achtergekomen waardoor het nu allemaal niet is gelukt, wat erg jammer is. Ik zou  daarom zo jong al willen weten of dat bij mij ook het geval is zoja dan kan daar rekening mee gehouden worden. En ook als je het letterlijk neemt kunnen  twee vrouwen geen kind  krijgen.

gr. Elle

Ik schrik een beetje van de kinderlijke naïviteit en het “ik wil iets en het moet nu” in je verhaal .
Het blijkt wel dat je nog niet in staat bent om volwassen en objectief hiernaar te kijken.
Zou je dat kunnen dan zou je inzien dat jouw situatie niet matcht met je wens.
Dan zou je snappen dat je met 18 uur productiewerk geen gezin kunt runnen omdat je dan enorm veel geld tekort komt. Ik begrijp ook niet goed waarom je ouders hierin meegaan en je niet met beide benen op de grond zetten en zeggen meisje dit kan niet, niet nu! Wacht nog 10 jaar ook al zou je vruchtbaarheidsproblemen hebben dan ben je nog jong genoeg. Heb je leven misschien beter op de rit en snap je hoeduur het leven is.
Voor een 19 jarige zonder echt vaste kosten lijkt het inkomen van jou veel maar dat is het niet.

Ik ben blij dat de psycholoog niet meegaat met je verhaal, ik denk dat uiteindelijk een klein kindje de dupe zou worden van de situatie.

En in navolging van je reactie, tuurlijk kunnen 2 vrouwen een kind krijgen heb je wel eens om je heen gekeken?

Mijn advies: ga werken aan jezelf ( je issues door je autisme), ruim die kinderkamer weg, word volwassen en wacht een paar jaar en kijk hoe je leven er dan uitziet.

Sorry voor de harde woorden maar ik heb het idee dat je die nodig hebt om uit je roze wolk te komen.

Ik vind je ook nog heel jong, een baby krijgen kost ook veel geld pampers, flesvoeding speelgoed en kinderen hebben veel aandacht nodig. Ik kreeg mijn eerste zoon toen ik 26 was en tweede 27. Ik wilde natuurlijk eerst genieten van onze relatie. Je moet ook in de nacht voeden en elke dag vroeg opstaan dat is ook niet altijd makkelijk.

Ik heb nu geen baan meer mijn man werkt als zzp heeft een eigen bedrijf. En wij komen al soms geld te kort. Daarnaast heb je ook een woning nodig met meerdere slaapkamers voor de kinderen. Als ik jouw was zal ik nog wel 10 jaar wachten mischien kom je wel iemand tegen en dan kan je mischien wel denken aan kinderen. 🤷🏽‍♀️

Moradora schreef:

Ik schrik een beetje van de kinderlijke naïviteit en het “ik wil iets en het moet nu” in je verhaal .Het blijkt wel dat je nog niet in staat bent om volwassen en objectief hiernaar te kijken.Zou je dat kunnen dan zou je inzien dat jouw situatie niet matcht met je wens.Dan zou je snappen dat je met 18 uur productiewerk geen gezin kunt runnen omdat je dan enorm veel geld tekort komt. Ik begrijp ook niet goed waarom je ouders hierin meegaan en je niet met beide benen op de grond zetten en zeggen meisje dit kan niet, niet nu! Wacht nog 10 jaar ook al zou je vruchtbaarheidsproblemen hebben dan ben je nog jong genoeg. Heb je leven misschien beter op de rit en snap je hoeduur het leven is.Voor een 19 jarige zonder echt vaste kosten lijkt het inkomen van jou veel maar dat is het niet. Ik ben blij dat de psycholoog niet meegaat met je verhaal, ik denk dat uiteindelijk een klein kindje de dupe zou worden van de situatie. En in navolging van je reactie, tuurlijk kunnen 2 vrouwen een kind krijgen heb je wel eens om je heen gekeken? Mijn advies: ga werken aan jezelf ( je issues door je autisme), ruim die kinderkamer weg, word volwassen en wacht een paar jaar en kijk hoe je leven er dan uitziet. Sorry voor de harde woorden maar ik heb het idee dat je die nodig hebt om uit je roze wolk te komen.

Precies dit. 

Iets heel graag en heel lang willen is nog geen reden dat het ook echt móet en dat het ook nú moet. 

Je zult je er echt bij neer moeten leggen dat het voor jou nu het moment niet is. En dat ligt niet aan jou persoonlijk: ik zou dat zeggen tegen iedereen die in eenzelfde situatie zit als jij. Met of zonder autisme en 19 of 29 jaar.

Je moet ook denken aan het kindje dat je wilt gaan opvoeden. Die heeft ook recht op een stabiele omgeving. Volwassenheid, ervaring en tja.. ook inkomen zijn daar erg belangrijk bij.

Ik was zelf 31 toen ik m’n eerste kindje kreeg. Wilde ook al zoooo lang een kindje, maar dan wel in een situatie waar ik goed voor het kindje kon zorgen.
Nu heb ik een man die een goede baan heeft waardoor ik fulltime voor onze dochter kan zorgen. Het was het wachten dubbel en dwars waard.
Wat ik hiermee wil zeggen…
Wacht nog even.
Je huidige situatie zou je kindje niet goed doen, denk ik.
Productie werk is nou niet echt een baan waar je veel mee verdient. Wellicht voldoende voor 1 persoon maar niet voor een moeder met kind.
Al helemaal niet als je niet fulltime werkt.
Voedingen, luiers, kleding, speelgoed, kost allemaal best veel geld.
Dus voor je eigen toekomstige kleine en jezelf…wacht nog even.
Je kan je vruchtbaarheid altijd even laten onderzoeken zonder meteen proberen zwanger te worden.

Ik ben 35, net bevallen van mijn eerste kindje, in een gelukkige relatie met ruim voldoende gezamenlijk inkomen, en ik heb autisme.

En meid, het is FUCKING zwaar. Ik heb onderschat hoe pittig ik de verandering vind, hoe ik me hier onmogelijk op had kunnen voorbereiden (en geloof me, ik heb me voorbereid, net als jij met je ASS), hoe ik geen tijd heb mentaal bij te kunnen komen en wat voor een bitch die hormonen zijn waar mijn hersenen niets van begrijpen.

En ik heb een partner, en ben 16 jaar ouder dan jij. Lieve meid, echt, het plaatje is anders dan de werkelijkheid en het is heel goed dat ze vanuit een medisch aspect met je mee kijken. Ik ben gek op mijn zoontje, en zou absoluut niet meer terug willen, maar het is meer dan alleen die roze wolk die je nu voor ogen hebt.

Je hebt lieve ouders, en zo te horen heb je een goed netwerk om je heen om met je mee te kijken met dit soort beslissingen. En dat voelt waarschijnlijk superkut omdat je het gevoel hebt prima zelf beslissingen te kunnen maken, en voor een deel heb je waarschijnlijk ook hartstikke gelijk. Maar ze maken die beslissing niet voor jou, maar voor je kindje.

Supermoeilijk, maar heb geduld. Hou die droom vast, en werk ernaar toe. Ga je verdiepen in wat het werkelijk inhoudt: kosten, benodigdheden, nieuw dagritme, etc. En ga dan afstrepen wat je onder controle hebt, en waar je meer tijd voor nodig hebt. Doe dat samen met je ouders, vraag ze eerlijk om met je mee te denken.

Neem er de tijd voor. Geloof me, des te meer zul je er straks van kunnen genieten, en dan ben je echt blij dat je niet nu al overhaaste beslissingen hebt gemaakt. ❤

[Auteur]

Berichten