Hi allemaal,

Ik zit met een issue dat laatste tijd dagelijks aan mij vreet/knaagt.

Ik ben alleenstaande moeder van 33jaar. m’n prinses is 7 jaar. Toen ze baby was, heeft der vader mij in de steek gelaten. Ze gaat om het weekend bij der vader.

Ik heb nu 2.5jaar een relatie. Het gaat goed tussen ons ondanks ups and downs. het voelt goed aan.

M’n vriend wil graag kinderen. En ik wil het ook. Wat aan mij knaagt is dat hij 9vd 10x nacht diensten werkt en ook in het weekenden dan is hij doordeweeks wel vrij. Ik heb daar weinig aan, want Ik heb een kantoor baan.
Eanneer ik werk slaapt hij en als hij werkt slaap ik .

Daarnaast is zijn moeder opgenomen nav heftige beroerte, nu 6maanden al.
Ze zal niet meer de oude worden en heeft zorg en hulp nodig. Waardoor hij en zijn zus ook vaak bij z’n moeder zijn. Ik heb alle begrip natuurlijk. Maar ik voel me daardoor ook vaak alleen.

Maar mijn droom dat we hadden. Lijkt voor mij weg te gaan. Lijkt alsof onze relatie stil staat.

Ik ben bang als ik een kind neem, dat ik straks weer mn kind alleen moet opvoeden terwijl ik dat graag samen wil. Ik wil ook niet te lang wachten ermee.

Ik zit in een heel onzeker gevoel en ik weet niet zo goed of mijn gedachtes terecht zijn. Hoe zien jullie dit ?

Heb je dit al met hem zelf besproken? Is het bijvoorbeeld een optie dat hij werk zoekt met “normale” werktijden?

Ik begrijp helemaal dat er in je eentje een zware dobber aan zal hebben.

Mijn man gaat ook 1x in de week naar zijn moeder, ‘savonds (ma slaapt overdag). Dat viel me het eerste jaar erg zwaar. Want juist op die dagen wou ze niet slapen en was ze soms opeens heftig ziek. Maar na een jaar ging dat echt al veel beter.

Je oudste kind heeft een mooie leeftijd om al een beetje te kunnen helpen met de baby en kleine taken in het huishouden. Dat voelt wellicht ook iets minder alleen?

Je zorgen zijn gegrond, maar misschien als je er samen met je partner over praat, dat er ook oplossingen zijn.

Ik zou het in ieder geval met hem bespreken. Dan kunnen jullie ook samen kijken of het zo werkt of niet. Natuurlijk kan je dan aangeven dat je het op deze manier niet zo ziet zitten en het gevoel dan krijg dat je er alleen voor staat. Misschien zijn er dan idd aanpassingen nodig. 

Ik wil niet vervelend doen maar een kind mag je krijgen. Die neem je niet zomaar. Bovendien zijn er genoeg mensen die al langer bezig zijn en die kunnen een kind niet ‘nemen’. 

Ninna schreef:

Misschien zijn er dan idd aanpassingen nodig. Ik wil niet vervelend doen maar een kind mag je krijgen. Die neem je niet zomaar. Bovendien zijn er genoeg mensen die al langer bezig zijn en die kunnen een kind niet ‘nemen’.

Het wordt “krijgen” vindt ik na een zware zwangerschap ook niet terecht. Dus als iemand nog een betere term heeft?

Welkom heten? Op de wereld zetten? Willen? Aan het gezin toevoegen? Zelf houd ik het ook bij krijgen. Wij prijzen ons enorm gelukkig dat het nu voor de derde keer vrij snel is gelukt om zwanger te worden en realiseren ons dat dit niet voor iedereen is weggelegd. Wat niet wegneemt dat ik weet 6 t/m 20 vd zwangerschap ook elke keer zwaar vind vanwege de hele dag misselijkheid.

Over het eigenlijke onderwerp: ik zou het idd bespreken met je partner. Al klinkt het vreemd dat jullie relatie goed werkt, als jullie altijd om de beurt slapen ;). Kan hij andere werktijden krijgen, of idd een andere baan?

[Auteur]

Berichten