Hallo allemaal,

morgen is het zover… mijn zwangerschapsverlof zit erop en ik moet weer werken. Mijn dochter is bijna 11 maanden, ik heb al een dochter van 3,5 jaar. Man, als ik eraan denk kan ik alleen maar huilen… ik zou ze zo vreselijk missen! Daarnaast heb ik een hele lastige start gehad door een zware bevalling met veel angst en spanningsklachten als nasleep tot gevolg. Het ging de laatste weken zo goed! En nu voel ik me weer zo ellendig, dit baart me zorgen. Ik sta de eerste twee weken wel overgepland, dit scheelt. Zijn er mensen die dit herkennen? Ik zoek eigenlijk gewoon een hart onder de riem… ben bang weer ik deze negatieve spiraal te blijven hangen zoals eerder kort na de bevalling het geval was. 

Correctie: mijn dochter is 11 weken 😉

Ben je wel tevreden met je werk? Voordat je met zwangerschapsverlof ging?

verder is mijn advies om je niet al te druk te maken( lekker makkelijk gezegd). Probeer het op je af te laten komen en dan gewoon te zien hoe het is. Misschien valt het allemaal wel mee.

ik zag er tegenop om te beginnen, omdat ik mijn dochtertje erg zou gaan missen. Dat heb ik af en toe nog steeds; geen zin im te werken omdat ik liever met haar zou zijn.(ze is nu zeven maanden). Ik accepteer dat. Ik vind het verder leuk om te werken, heb het ook naar mijn zin en als ik er eenmaal ben is het ook prima. Soms vind ik het nu gewoon minder leuk om te gaan, Soms is het goed om niet meteen van het slechte uit te gaan masr gewoon te kijken hoe het is oo het moment zelf

Ik begin dinsdag ook weer met werken! Dochter is nu precies 3 maanden en mijn zoontje 16 maanden. Ik zal ze ook zeker missen, maar merk dat ik me meer zorgen maak over de oppas. Ik heb echt het gevoel alsof ik de omas verplicht om op te passen, ze zeggen zelf dat ze willen oppassen maar toch… weet niet of ze dat echt echt echt willen, en voor hoelang..zoontje heb ik 2 dagen op de kdv ingeschreven, alleen is mijn rooster op het werk elke week anders (dagen, ochtend/middag/nacht). Ik laat het ook echt op me af komen. Als ik er teveel over na denk voel ik me heel schuldig naar de kids toe. 

Heb overigens ook echt enorm veel zin in mijn werk, maar het gevoel naar mn kids overheest. 

Succes meis, werken hoort er bij en we zullen een draai hierin moeten vinden!

Denk niet dat het gek is dat je je zo voelt hoor, heel veel moeders hebben zorgen over hoe en wat qua kinderen en werk. 

Kusxx

Ik vond het toen ook verschrikkelijk om weer te beginnen!! Oh man die eerste dag, heb zo vaak gehuild. Maar dit ging als snel (lees: dag 2) zo veel beter! Elke keer werd weer makkelijker. Nu is het een fijne balans met 3 dagen werken en zorgen voor mijn meisje. Het is ook goed voor jezelf om even iets anders te doen ipv altijd maar zorgen voor je kindjes. Heel veel succes 

Liefs

Ik herken het ook heel erg. Mijn zoontje is nu 8 maanden. Ik vond mijn werk altijd super en had echt verwacht dat ik met plezier weer zou gaan werken na mijn verlof. Maar in plaats daarvan vond ik het verschrikkelijk. En nog zie ik er soms tegen op om naar mijn werk te gaan, hoewel het echt al veel minder is. Ik denk dat je echt de tijd moet nemen om er weer in te komen. Je bent zelf veranderd en daardoor krijg je ook een andere houding ten aanzien van je werk. Gun jezelf ook de tijd om dat weer even uit te zoeken, je hoeft niet vanaf dag 1 al weer alles te kunnen en op te pakken.

Daar staat tegen over dat ik zie hoe leuk mijn zoontje het heeft op het kinderdagverblijf en hoe blij de opa’s en oma’s zijn als ze weer mogen oppassen. Ik weet dat hij in goede handen is en liefdevol verzorgd wordt. De afwisseling vind ik voor hem ook veel beter dan dat hij 7 dagen per week met mij alleen zou zijn. Maar toch.. Het allerfijnste is om bij hem te zijn! Ik geniet extra van de dagen met z’n tweeën of drieën.

Het komt goed, het zijn hele normale gevoelens die je hebt. Geef ze de ruimte en weet dat het tijd kost, ontzwangeren duurt een jaar en je zit pas op week 11!

Heel herkenbaar ! Laatste week van mijn verlof veel gehuild om het feit dat ik weer moest gaan werken en ik mijn vriend ongeveer dagelijks had gezegd/ gevraagd moet ik echt gaan werken want ik wil niet. 

Toen het eenmaal zover was was het zeker slikken maar de collega’s op werk waren zo lief en geïnteresseerd dat de dag weer zo voorbij was. 

Mij probeer het zo te zien, ik werk om met haar leuke dingen te gaan doen zoals vakanties en daar mooie herinneringen te maken. 

Je eerste dag is al geweest en ben benieuwd hoe het is gegaan? 

 

Groetjes!

Dank je wel allemaal voor de lieve reacties! Eerste twee dagen gehad, eenmaal op het werk valt het heel erg mee, voelt goed! Wel heb ik nog steeds last van een onrustig, opgejaagd gevoel. Ben ook wat labiel merk ik. Hier heb ik in mijn kraamperiode ook een tijdje last van gehad, toen was het alleen extremer. Dus ik heb wel weer contact gezocht met de psycholoog welke ik ook deze periode eerder heb gesproken. Mogelijk dat de stress, vermoeidheid en veranderingen weer een trigger zijn dat ik minder in mijn vel zit. Dus deze gevoelens zijn wel weer even confronterend! Gelukkig voel ik mij de afgelopen twee dagen weer iets beter dan ik mij na de eerste werkdag voelde! 

[Auteur]

Berichten