Hallo lieve mama’s en papa’s.  sinds januari 2021 gaat mijn zoontje die net 4 was geworden naar de basisschool. Ik als ouder had daar meer moeite mee dan hem. Ik vond het zo spannend dat ik thuis gewoon piekerde tot ik hem mocht ophalen. hij had het super na zijn zin en naar maandje was die zo los gekomen dat hij ondeugend werd. Elke week was er wel iets aan de hand en ik heb na aantal weken de directrice een mail gestuurd. Meteen werd ik terug gebeld met dat het heel normaal is dat kindjes die nieuw zijn echt de grens opzoeken. Oké prima! Maar nu heb ik het gevoel dat mijn zoontje niet allles durft te vertellen als er iets is gebeurd.  Ik ben zo bang dat hij gepest wordt. Hij heeft altijd lang haar gehad wat ik altijd in een knot deed. Hij was zo dol op zijn haar en we mochten het niet knippen. Nadat we hem hebben overgehaald hebben we toch zijn haren geknipt met pijn in me hart. Thuis was hij er zo blij mee zijn geluk kon niet op. Maar toen brak mijn hart ik 10000 stukjes. Hij zei letterlijk “ mama nu mag ik wel mee voetballen van ….. ( jongetje uit zijn klar ) want nu heb ik kort haar “ ik zei maar hoezo mocht je dat dan eerst niet en hij zei “ ……. ( jongetje uit zijn klas ) zei dat ik lang haar hem en een meisje ben en niet mee mag voetballen. Mijn ogen schoten vol tranen maar ik hield me sterk en zei “ nu mag je zeker mee doen jij bent een stoere jongen en dat ben je altijd geweest “ ik heb dit meteen de volgende dag tegen de juf gezegd omdat ik zo bang ben voor pesten. Ze zei dat ze er op zou letten. Ik heb het gevoel dat de juffen en niets doen of niets eens daar op letten. Ook kwam hij thuis met op zijn rug soort van blauwe plekken op zijn ruggenwervel. Maar als ik er naar vraag zegt hij nee is niets gebeurd niemand heeft mij wat gedaan.  help aub! Overdrijf ik? Wat kan ik het beste doen. Moet ik zelf hulp zoeken en dingen loslaten of in gesprek gaan met juffen en directrice. Ik heb het gevoel dat ze echt overal beetje schijt aan hebben. Ik ben elke dag super emotioneel als hij naar school gaat, maar hij wilt wel gewoon gaan. 

Dit aan geven aan de juf en je hoeft niet meteen alles achter te zoeken hij kan ook gevallen zijn of gestoten zonder dat hij het zelf weet misschien zelf praten dat je bezorgd ben maar dat niet nodig is en ja kliederen zijn hard tegen elkaar ken kindje die nog niet zindelijk is met poepen en ede kindjes zeiden bij groep 1 2 je bent een baby ga is poepen op wc. Ja dat gebeurt en geeft dit anders zelf aan bij ouders plaats de juf

Wat verdrietig dat dit speelt. Ik ben zelf juf en sinds 5 dagen moeder.🤱
Als ik echt vanuit mijn eigen gevoel spreek zou ik het als juf enorm pijnlijk vinden als een ouder zou zeggen: “de juf doet niets”.
Want heel vaak gebeurd er meer dan ouders soms zien/weten. Leerkrachten observeren namelijk enorm veel gedurende dag.

Ik geef altijd bij alle ouders aan:
Speel open kaart! Ouders en school moeten als een team samenwerken! Elke keer als je het gevoel hebt dat er iets niet in de haak is geef het aan. Liever een keer teveel dan net die ene keer te weinig. Soms kan de leerkracht er dan wat mee en soms heeft iets ook tijd nodig. En ik doe dan hetzelfde richting ouders en zo vormden we een team om de kinderen zo goed mogelijk te helpen.

Lastig om dit goed op te schrijven 🤔 ik hoop dat ik het een beetje goed heb kunnen verwoorden. Ik zou er voor kiezen om weer in gesprek te gaan met juf en duidelijk uit te leggen wat jij ziet en voelt. Misschien een lijstje bijhouden zodat je wat concrete voorbeelden hebt? En samen op zoek naar een goed plan om het; of op te lossen, of om je nare gevoel weg te kunnen nemen. Vraag om duidelijke communicatie! En maak daar bijvoorbeeld een afspraak over. Soms voelen situaties voor volwassenen vervelender aan dan voor kinderen. Die hebben soms iets direct weer opgelost en zijn het dan ook weer vergeten.

Hopelijk kan je iets met mijn antwoord. En zo niet, ook goed natuurlijk! Ik vind het best lastig om te reageren als je iemand niet kent ☺️
Ik hoop dat het snel beter gaat!
School is al zo spannend in het begin ☺️

Dikke knuffel!

Wat een boel emoties en gedachten beschrijf je, pittig!

Ikzelf ben ook juf in een kleuterklas en in verwachting van mijn eerste kindje.
Wat de gebruiker hier boven mij zegt, daar sluit ik me bij aan. Open communicatie is key, van beide kanten!

Vanuit mijzelf persoonlijk: ik weet dat ik zaken moet bespreken, of ’t t.z.t. nou om ons zoontje gaat of over iets totaal anders, omdat mijn hoofd anders op hol slaat: eigen invullingen gaat maken en zware gedachtes krijgen. Van hieruit adviseer ik ook jou: schrijf de boel op, feitelijk, zonder emotionele interpretaties. Dan is het uit je hoofd, op papier en kan je het er evt. makkelijk bijvakken in een gesprek (en dan vergeet je geen dingen door enoties).

Sterkte en heb vertrouwen! 😊🌻

[Auteur]

Berichten