Als je geen zin hebt om een ‘sentimenteel verhaal’ te lezen, lees dan vooral niet verder ;).
Zaterdag wordt ons zoontje alweer één. Een moment om terug te kijken op afgelopen jaar. En zo hee, dit was me er wel eentje.
Als ik nu terug denk aan hoe we er vorig jaar op dit moment bij zaten – ik super zwanger, nog geen teken van een bevalling, maar omdat het een geplande keizersnede was wisten we dat we ‘over twee nachtjes op deze tijd’ waarschijnlijk ons zoontje zouden hebben. Niet wetend wat ons te wachten stond – wél denkend dat we het wisten. Ergens ook super naïef (ik dacht eigenlijk vooral aan een “instagram perfect plaatje”, met twee verliefde ouders in één bed met een lieve, slapende, knorrende baby).
Maar jeetje, wat vond ik het zwaar zeg, met name die eerste periode. De borstvoeding, de gebroken nachten en last but zeker niet least het feit dat ik me totaal nog niet mezelf voelde – en dit véél langer duurde dan ik had verwacht. Voelde me niet direct overweldigd van geluk in deze nieuwe situatie, heb die eerste weken wel zo mijn “twijfels” gehad over het ouderschap en of we er wel aan hadden moeten beginnen. Totaal irrelevante twijfels natuurlijk – vandaar ook de aanhalingstekens – want natúúrlijk doe je het gewoon en was mijn zoontje naast de “twijfels” ook alles wat belangrijk was op dat moment. Maar die totale verandering van je leven – ik had wel wat tijd nodig om hieraan te wennen.
Tegelijkertijd vond ik het feit dat ik dat gevoel had heel lastig. Want hoezo? Je hoort toch direct hartstikke gelukkig te zijn met een gezond, prachtig ventje? Waarom voel ik me dan niet zo? Had ik een postnatale depressie misschien?
Ons zoontje bleek al vanaf moment één een pittig karaktertje. Veel huilen in het begin, veel ontevredenheid. En daarnaast natuurlijk sowieso alle onzekerheden die je hebt als nieuwbakken mama en papa. Het wennen aan je nieuwe rol, en ook wennen aan je nieuwe relatie ten opzichte van elkaar. Ik moest echt groeien in de moeder rol, waar ik eigenlijk had verwacht dat dit allemaal vanzelf direct “goed” zou zijn. Wist niet altijd wat ik moest met mijn zoontje, ben die eerste weken (toen papa weer ging werken) wel eens opgestaan ’s ochtends, met lood in mijn schoenen – de uren tellend tot papa er weer zou zijn. Probeerde overal controle over te houden. Waarom zit ie nog niet in een ritme (met ZES WEKEN)? Want ‘het boek zegt dat het kan’. Pas na een paar weken kon ik het wat beter loslaten en alles werd daardoor zoveel makkelijker.
En het groeide allemaal, werd steeds leuker en ik werd steeds relaxter. Het eerste lachje, de eerste keer rollen. Het heel duidelijk reageren op jouw persoon. De geluidjes die hij maakt, eerste hapjes, eerste stapjes, eerste woordjes. Ik kan nu oprecht zeggen dat ik (en al echt wel een behoorlijke tijd) van elke dag met hem enorm geniet. En oh, wat houd ik veel van hem zeg. Dat gevoel waarvan ik dacht dat het er metéén zou moeten zijn, maar waar ik even in moest groeien, is er nu hartstikke wel. Waar ik in het begin me afvroeg of ik wel ‘normaal’ was dat ik moest wennen aan de situatie, denk ik nu “dit hoorde er gewoon bij”. In ieder geval geldt dat voor mij – en volgens mij zijn er naast mijzelf nog heel veel vaders en moeders die dit ervaren.
Wat een jaar, wat een jaar. Ik zou nu niet terug willen naar een jaar geleden – maar had het ook allemaal niet willen en kunnen missen. Maar één ding dat ik me wel dit jaar heb voorgenomen is dat ik nooit slechts het “instagram perfect plaatje” zal schetsen en het moeilijke gedeelte van een eerste jaar als ouders zal verzwijgen. “Het hoort erbij” – ik had dat zo graag willen horen die eerste periode, maar helaas was er nog niemand die dichtbij mij stond die dit al had ervaren en er dus open over was. Dus ben ik dat wel: het hoort erbij en het wordt allemaal beter en leuker.
Jaar twee, kom maar op!